13/5/14

Το Ομόθρησκον και άλλες ιστορίες για δεξιούς



Δεκέμβρης 2004. Για μια πενταετία περίπου, το Ελληνολατρικό ρεύμα κινείται υπογείως, underground που λένε και οι Άγγλοι, με μικρές ομάδες λατρευτών να οργανώνουν χώρους διαλέξεων και να εισέρχονται σε ιερά για να τελέσουν ιεροπραξίες άνευ αδείας, οι οποίες περιλαμβάνουν προκαταρτική διαδικασία κρυφτού με τους αρχαιοφύλακες. Οι πάντες οφείλουν να αντιμετωπίσουν την στοχοποίηση και την λοιδορία, καθώς προσπαθούν να αρθρώσουν στοιχειώδη λόγο περί Έθνους, εν μέσω στυγνής επιβολής του διεθνισμού εξ αριστερών και εκ δεξιών. Σε ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο, είναι η εποχή που ο μικρομεσαίος νοικοκύρης αρχίζει να ξυπνά και να ψάχνεται, καθώς το πατριωτικό του ένστικτο τον ειδοποιεί ότι η χώρα αφελληνίζεται τάχιστα. Εκεί κοντά στον Δεκέμβρη του 2004 η Ψαρούδα-Μπενάκη παραδίδει στον Παπούλια με ευχές για λιγότερη εθνική κυριαρχία, ενώ αυτός την ακούει με προσήλωση. Για παχιές σοσιαλιστικές αγελάδες ούτε λόγος. Είναι η εποχή των σκασμένων δανείων και καρτών, η αρχή της εκτεταμένης κοινωνικής αποσάθρωσης που θα σηματοδοτήσει το τέλος της Μεταπολίτευσης.