Με την ολοκλήρωση των περισσοτέρων οπλιτικών μαχών το τοπίο πρέπει να διέφερε σημαντικά από το μοντέρνο πεδίο μάχης. Κανονικά οι νεκροί θα ήταν μαζεμένοι στην περιοχή όπου οι δύο εχθρικές δυνάμεις ήρθαν σε επαφή. Εκεί τα πτώματα μπορεί να κείτονταν το ένα πάνω στο άλλο, όπως μετά τα Λεύκτρα το 371. Εν συνεχεία, οι απώλειες της ηττημένης παράταξης θα απλώνονταν πίσω κατά μήκος της πορείας υποχώρησής τους. Οι νεκροί θα πρέπει να λιγόστευαν σημαντικά καθώς η απόσταση από το αρχικό σημείο της σύγκρουσης αυξανόταν.
(...)Ο οπλιτικός εξοπλισμός ήταν ακατάλληλος για γρήγορο ή παρατεταμένο κυνηγητό και η βασική ιδέα του ελληνικού μάχεσθαι ήταν η κυριάρχηση στο πεδίο της μάχης, όχι η εξόντωση του εχθρού. Και οι δύο αυτοί παράγοντες μετρίαζαν την παρόρμηση της εξόντωσης ενός αντιπάλου σε φυγή. Αντίθετα από ένα σύγχρονο πεδίο μάχης, τα σώματα των νεκρών θα ήταν σχετικά ανέπαφα και η αιτία θανάτου τους περισσότερο εμφανής.
(...)Υπήρχαν τραυματίες καθώς και νεκροί. Οι τραυματίες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με επιφανειακά τραύματα, απλά κατάγματα ή εγκεφαλικές διασείσεις, θα βοηθούνταν ώστε να φύγουν από το πεδίο της μάχης, και θα είχαν καλή πιθανότητα επιβίωσης εφόσον θα μπορούσε να αποφευχθεί η μόλυνση. Αλλά οι σοβαρότερα τραυματισμένοι, με βαθιές πληγές ή σοβαρά χτυπήματα στο κεφάλι, ειδικά όπου εμπλεκόταν εσωτερική αιμορραγία, δεν μπορούσαν να έχουν ελπίδες, παρά τις στοιχειώδεις ιατρικές υπηρεσίες που παρέχονταν από ορισμένους στρατούς.
(...)Σε συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων οπλιτών τα θύματα συνήθως ήταν πολύ περισσότερα. Κατά μέσο όρο οι νικητές είχαν ένα ποσοστό θνησιμότητας 5% και οι ηττημένοι περίπου 14%...
Για τις μάχες: Былинный Берег fest. Για τη μουσική: Грай. Για το κείμενο: Michael M. Sage, Warfare in Ancient Greece: A sourcebook. London: Routledge, 1996. Σελ.94-95.
0 σχολια:
Δημοσίευση σχολίου