Η αριθμητική της Λαθρομετανάστευσης

Το δόγμα του Κακόμοιρου Μετανάστη

Στην Ελλάδα, η κοινωνική ηθική έχει 'τον Γερμανό' της. Έχει την αυθεντία που ονομάζεται ελλαδική αριστερά. Η ελλαδική αριστερά διαθέτει το προνόμιο να στρέφει την κοινή γνώμη προς την κατεύθυνση όπου αυτή εντοπίζει το δίκαιον ενός πράγματος. Πρόκειται ουσιαστικά περί μαζικού προσηλυτισμού στα αριστερά δόγματα. Ένα από τα δόγματα αυτά είναι αυτό του "κακόμοιρου μετανάστη". Παρ' όλη την αισχρή και ποταπή φύση της οικονομικής λαθρομετανάστευσης, μια αριστερά των 'υψηλών ιδανικών' έχει καταφέρει να νομιμοποιήσει όχι μόνο την ανοχή, αλλά και την αλληλεγγύη προς το φαινόμενο αυτό.

Η οικονομική λαθρομετανάστευση ανήκει στις πρακτικές του χειρίστου είδους. Πρόκειται περί μαζικής εισβολής οικονομικού -αρχικώς- τύπου, όπου τα όπλα της επιβολής είναι τα χαμηλά μεροκάματα, η παράνομη εργασία, το λαθραίο εμπόριο. Έξω από τη νομοθεσία και την ηθική, σε απόλυτους όρους αγοράς, ζήτησης και προσφοράς, ο λαθρομετανάστης είναι ανταγωνιστικότερος του ντόπιου εργάτη επειδή, όχι μόνο ζητά σημαντικά μικρότερη αμοιβή, αλλά επειδή δεν χρειάζεται μεγαλύτερη, έχοντας ελάχιστες από τις βιοποριστικές ανάγκες και κοινωνικές υποχρεώσεις του δευτέρου. Η βασική αιτία του όλου φαινομένου της οικονομικής λαθρομετανάστευσης είναι η συνειδητοποίηση αυτής της υπεροχής: ο μέσος λαθρομετανάστης αναχωρεί από τον τόπο του γνωρίζοντας ότι, στην αγορά εργασίας της χώρας όπου κατευθύνεται θα είναι σημαντικά ανταγωνιστικότερος των ντόπιων. Γνωρίζει ότι η υπεροχή του αυτή θα είναι παράνομη, άρα ανεπιθύμητη και επιβλαβής. Γνωρίζει ότι η πρόσληψη και απασχόλησή του, κατά πάσα πιθανότητα, θα επιφέρει την απόλυση ενός ντόπιου. Γνωρίζει τι μπορεί να σημαίνει η απόλυση αυτή.

Ποιος είναι άραγε ο "κακόμοιρος", ο χαμένος της υπόθεσης; Ο λαθρομετανάστης γνωρίζει την απάντηση πολύ πριν τη μάθει ο ντόπιος, αλλά η γνώση αυτή δεν τον αποτρέπει από το σχέδιό του. Σχέδιο το οποίο περιλαμβάνει την μίσθωση μεγάλων κυκλωμάτων από traffickers, με ποσά διόλου ευκαταφρόνητα για τα δεδομένα του. Αυτή η μίσθωση δίνει στην λαθρομετανάστευση χαρακτήρα επένδυσης: ο λαθρομετανάστης θέλει να βγάλει λεφτά, να πλουτίσει. Για να το καταφέρει αυτό, όχι μόνο δεν θα σκεφτεί τον ντόπιο, όχι μόνο δεν θα σεβαστεί την ευνομία, την οικονομία ή την πληθυσμιακή σύσταση της χώρας-προορισμού, αλλά θα καταχρεωθεί ο ίδιος και οι δικοί του για να πληρώσουν το ταξίδι, διακινδυνεύοντας το συγκεντρωθέν κεφάλαιο, μα και την ίδια του τη σωματική ακεραιότητα. Επιπλέον, για να μεγιστοποιήσει το κέρδος του, είναι αποφασισμένος να υποστεί ένα υποτυπώδες επίπεδο διαβίωσης για αρκετά χρόνια.

Αυτή η, ψυχή τε και σώματι, αφιέρωση στο κυνήγι του πλουτισμού θα έπρεπε να προκαλεί την αντίδραση μιας αντικαπιταλιστικής -υποτίθεται- αριστεράς. Ο λαθρομετανάστης αντιλαμβάνεται τον πλουτισμό τυχοδιωκτικά, ως δυνάμει καπιταλιστής, και λαχταρά να συμμετάσχει στον δυτικό τρόπο ζωής, απολαμβάνοντας τις ανέσεις και καταναλώνοντας τα προϊόντα του καπιταλισμού. Αν μη τι άλλο, μια εργατική αριστερά θα έπρεπε να διαχωρίζει αυτόν που εργάζεται για να πλουτίσει, από αυτόν που εργάζεται για να επιβιώσει. Όμως το αντίθετο συνέβη και συμβαίνει. Η αριστερά παίρνει την λαθρομετανάστευση υπό την αιγίδα της, καλύπτοντας εμμέσως εργοδότες και εκμισθωτές που εκμεταλλεύονται το φαινόμενο για ακόμη περισσότερα κέρδη. Σε αυτό το σημείο το πρόβλημα λαμβάνει τη μορφή κοινωνικού χάσματος, καθώς το επικερδές της παραβατικότητας διατρανώνει την ασυδοσία, η δωρεά δικαιωμάτων σε μη-πολίτες διαψεύδει κάθε κοινωνικό συμβόλαιο και η μαζική αλλαγή της πληθυσμιακής σύστασης διαλύει τον εθνικό πυρήνα του κράτους.

Το διαρκές πλιάτσικο από λαθρομετανάστες και εργοδότες επάνω στα συμφέροντα του Έλληνα εργάτη, φορολογούμενου και πολίτη, στέκεται αδιάψευστος μάρτυρας της εξ αριστερών ηθικής απολυταρχίας. Η φιλοδοξία του λαθρομετανάστη να κερδίσει πολλά σε λίγο χρόνο και με κάθε κόστος, είναι απολύτως θεμιτή για την αριστερά, και είναι αυτή η πραγματική αιτία για την οποία καλούνται οι ιθαγενείς να συμφιλιωθούν με την προοπτική της ανεργίας και την πραγματικότητα της πληθυσμιακής αλλοίωσης. Τελικά, πίσω από όλα τα συνθήματα του είδους "αλληλεγγύη στους μετανάστες", υπάρχει η ωμή δύναμη του να πείσεις έναν λαό ότι η αυτοκαταστροφή είναι ηθικό του χρέος.


Η λογιστική της ελπίδας

Ο μέσος λαθρομετανάστης δεν έχει μόνο γνώση της υπεροχής του έναντι του ντόπιου εργάτη. Έχει επικοινωνία με συντοπίτες του που ζουν και εργάζονται ήδη στη χώρα προορισμού. Έχει γνώση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης, των πιθανοτήτων του να βρει δουλειά και, του σπουδαιότερου παράγοντα όλων: του περιθωρίου κέρδους του. Άρα, "αλληλεγγύη στους μετανάστες" σημαίνει πρωτίστως την αποτελεσματική αποσιώπηση του γεγονότος ότι η λαθρομετανάστευση είναι εκ των προτέρων υπολογισμένη σε εκατομμύρια κομπιουτεράκια Ασίας και Αφρικής. Σημαίνει την συστηματική προπαγάνδιση της λαθρομετανάστευσης ως φαινόμενο 'εκτάκτου ανάγκης', τόσο έκτακτης που κρατά δεκαετίες, αποτελώντας μόνιμο άλλοθι για κάθε επίκληση στη 'φιλοξενία', στην 'ευσυνειδησία' και την 'ανθρωπιά' του μέσου Έλληνα. Στην Ελλάδα, ονομάζοντας την λαθρομετανάστευση 'όνειρο για μια καλύτερη ζωή', επικαλούμενος τον χειμαρρώδη συναισθηματισμό μιας πανανθρώπινης ευχής, σημαίνει να παραβλέπεις ότι η ευχή σου είναι κατάρα κάποιων άλλων, και να αρνείσαι τα δικά τους όνειρα περί της ζωής αυτής.

Ανιχνεύοντας λοιπόν τις απαρχές της οικονομικής λαθρομετανάστευσης, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις επιλογές ενός ανειδίκευτου νέου από κάποιο χωριό της Ασιατικής ενδοχώρας. Πρώτο παράδειγμα, το Πακιστάν. Ο νέος αυτός μπορεί να ψάξει για δουλειά στον τόπο του, για την οποία θα αμείβεται με τον μέσο [1] βασικό μισθό των 9.000 rupees ανά μήνα. Ή μπορεί να έρθει στην Ελλάδα. Για να έρθει στην Ελλάδα, πρέπει καταρχήν να συγκεντρώσει 700.000 (επτακόσιες χιλιάδες) ρουπίες, οι οποίες καταβάλλονται σε μετρητά στο κύκλωμα των traffickers που θα τον μεταφέρει. Αυτό το ποσό, ανάλογο του αρχικού κεφαλαίου μιας μικρής επιχείρησης [2], αντιστοιχεί σε εξήμισι χρόνια εργασίας και συγκεντρώνεται, στις περισσότερες περιπτώσεις, μέσω δανεισμού του ιδίου και των συγγενών του. [3] Ο Πακιστανός περνά τα ελληνοτουρκικά σύνορα με 5.334 ευρώ χρέος, όντας έτσι διπλά αποφασισμένος να κερδίσει χρήματα.

Μιας και ο βασικός μηνιαίος μισθός Πακιστάν ισοδυναμεί με 68 ευρώ και 58 λεπτά, είναι ευκόλως αντιληπτό ότι η συμμετοχή ενός Πακιστανού στην ελληνική αγορά τον συμφέρει, ακόμη κι αν αυτός βρίσκεται άνεργος, στα φανάρια, διεκδικώντας ένα minimum τεσσάρων ευρώ ανα ημέρα. Από εκεί και πέρα υπάρχουν μόνο ευκαιρίες: υπάρχει η περίπτωση του πωλητή κινέζικων μπιχλιμπιδιών που συναντάται σε κάθε πολυσύχναστο σημείο των ελληνικών άστεων, κερδίζοντας γύρω στα 300 ευρώ τον μήνα. Υπάρχει η περίπτωση του εργάτη της γης, που κερδίζει από 20 έως 30 ευρώ μεροκάματο. [4] Υπάρχουν και αυτοί που προσλαμβάνονται σε κάποιο βενζινάδικο, κερδίζοντας μέχρι και 800 ευρώ. Οι τελευταίοι, για κάθε μήνα δουλειάς εδώ, στέλνουν πίσω στη χώρα τους 8 (οκτώ) βασικούς μισθούς Πακιστάν. [5] Εκατομμύρια πακιστανικά κομπιουτεράκια έχουν υπολογίσει αμοιβές μιας ολόκληρης ζωής στο Πακιστάν, μέσα σε 4 χρόνια και 8 μήνες [6] εργασίας στο Ελλαδιστάν.

Περνάμε στο Μπαγκλαντές, μια χώρα μεγαλύτερη από την Ελλάδα κατά μισή περίπου Πελοπόννησο. Ο ελάχιστος μηνιαίος μισθός ανειδίκευτου εργάτη είναι 3.000 τάκα, που αναλογούν σε 30 ευρώ και 46 λεπτά. [7] Τα περιθώρια κέρδους που υπάρχουν για όποιον Μπαγκλαντεσιανό καταφέρει να προσληφθεί στην Ελλάδα είναι ευκόλως αντιληπτά. Αλλά ας πάρουμε για σύγκριση κάποιον που στο Μπαγκλαντές θα θεωρούταν υψηλόμισθος: ένας προϊστάμενος ελέγχου ποιότητας (chief quality controller) κάποιας κλωστοϋφαντουργικής φάμπρικας, ευρισκόμενος στην υψηλότερη μισθολογική βαθμίδα (grade 1), κέρδιζε μέχρι πέρυσι 8.500 τάκα ή 86,17 ευρώ το μήνα. [8] Ποσό που ξεπερνιέται με τέσσερις ημέρες δουλειάς στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας.

Το προτελευταίο στοιχείο που λείπει έχει να κάνει με το πόσοι διαθέσιμοι προς λαθρομετανάστευση υπάρχουν στο Μπαγκλαντές. Η απάντηση είναι άγνωστη, όμως οι νέοι άνδρες από 20 ετών μέχρι και 29, αριθμούν πάνω από 12 εκατομμύρια. [9] Προσθέστε τα αντίστοιχα 20 εκατομμύρια του Πακιστάν, καθώς και αυτά του υπόλοιπου Τρίτου Κόσμου.

Και η τελευταία πράξη της αριθμητικής της λαθρομετανάστευσης, αφορά βεβαίως τα κέρδη της αριστεράς από το όλο εγχείρημα.


Σημειώσεις

[1] Στο Πακιστάν οι βασικοί μισθοί διαμορφώνονται ανάλογα με τη επαρχία και για το 2013 κυμάνθηκαν από 8000 έως 10000 ρουπίες (πηγή, πηγή).

[2] Σε ελληνικές αμοιβές θα μιλούσαμε για ένα κεφάλαιο της τάξεως των 34.250 ευρώ.

[3] Πολλές από τις πληροφορίες του παρόντος κειμένου σχετικά με τους Πακιστανούς, πάρθηκαν από ρεπορτάζ για την λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα του Babar Ayaz, δημοσιογράφου της πακιστανικής εφημερίδας Daily Times, δημοσιευμένο τον Φεβρουάριο του 2010 (πηγή και εδώ).

[4] Βίντεο α: Πακιστανοί στην Αρκαδία το 2012. Έξοδα στέγασης μηδέν (μένουν 6 άτομα σε αποθήκη), μετακινούνται με ποδήλατα, τρέφονται με πίτες, πίνουν νερό από υπαίθρια δεξαμενή και πλένονται από εκεί. Ημερομίσθια αναφέρονται 20, 25, 30 ευρώ.

Βίντεο β: Πακιστανοί σε αγροτόσπιτο στην Σπάρτη το 2011. Δεκατρία άτομα δίνουν ενοίκιο 1.500 ευρώ το δίμηνο, που μας κάνει 115,4 ευρώ ανά άτομο. Και αυτοί αναφέρουν 25 ευρώ ημερομίσθιο. Αυτό σημαίνει πως ο κάθε ένας βγάζει την δίμηνη στέγασή του μέσα σε 5 μεροκάματα. Αν υποθέσουμε πως κάνει 40 μεροκάματα το δίμηνο τότε του μένουν 884 ευρώ, μονάχα για έξοδα διατροφής (στο βίντεο τρώνε πίτες και φάβα ψημένη ομαδικά, σε τσουκάλι) και κινητό τηλέφωνο για επικοινωνία με τυχόν συγγενείς. Εφορία δεν πληρώνουν, λογαριασμούς δεν πληρώνουν, περίθαλψη δεν πληρώνουν. Τα περισσότερα από τα 5, 6 ή 7 χιλιάρικα που περνάνε από αυτό το σπίτι κάθε μήνα, αναχωρούν για Πακιστάν.

[5] Αν πάρουμε τον μέσο όρο 700 ευρώ και αφαιρέσουμε 150 ευρώ έξοδα διαβίωσης στην Ελλάδα, μένουν 550 ευρώ που αναλογούν σε 72.176,5 ρουπίες.

[6] 30 χρόνια εργασίας με 9.000 ρουπίες μηνιάτικο δίνουν 3.240.000 ρουπίες ή 24.689,47 ευρώ. Με τον βασικό μισθό 2012 στα 440,44 ευρώ για ανειδίκευτους Έλληνες κάτω των 25 ετών.

[7] Μέχρι και το 2012 ο βασικός μισθός ανειδίκευτου εργάτη ήταν στα 1.500 τάκα (πηγή, πηγή, πηγή), ενώ με τις αναταραχές που ακολούθησαν την κατάρρευση του κτηρίου Rana Plaza οι βασικοί μισθοί αυξήθηκαν. Στο Μπαγκλαντές οι μισθοί διαμορφώνονται ανάλογα με τους βιομηχανικούς κλάδους απασχόλησης: στην κλωστοϋφαντουργία π.χ. ο βασικός έφτασε τα 5.300 τάκα.

[8] Στοιχεία από εδώ.

[9] Στοιχεία από εδώ.

Ισοτιμίες υπολογισμών:
1 eur = 131,23 pkr και 1 pkr = 0,00762042 eur
1 eur = 98,6361 bdt και 1 bdt = 0,0101386 eur