Μόλις χθες υπεγράφει μια ακόμη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός στη Συρία. Το σχέδιο της συνθήκης, με εγγυήτριες δυνάμεις Ρωσία και Τουρκία, προβλέπει τη διεξαγωγή διαπραγματεύσεων μεταξύ της συριακής κυβερνήσεως, την οποία τα -αποκαλούμενα 'δυτικά'- Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης αποκαλούν "καθεστώς του Άσαντ", και 7 τρομοκρατικών οργανώσεων του FSA (αποκαλούμενου "η Αντιπολίτευση" από τα ίδια ΜΜΑ) που ισχυρίζονται ότι απασχολούν 62000 ενόπλους συμμορίτες. Βέβαια, όταν ένας proxy war (ή πόλεμος δια αντιπροσώπων) φτάνει στο σημείο που έχει φτάσει ο πόλεμος στη Συρία, λίγη σημασία έχει αν οι αντιπρόσωποι αριθμούν δύο χιλιάδες, εξήντα δύο χιλιάδες, ή εκατόν είκοσι δύο χιλιάδες κι αυτό διότι ο κύριος αντιπροσωπευόμενος (στην περίπτωσή μας, οι ΗΠΑ του Ομπάμα) έχει βγει εκτός παιγνίου. Το γκρεμοτσάκισμα των αυτοαποκαλούμενων 'Δημοκρατικών' στις αμερικάνικες εκλογές του Νοεμβρίου άλλαξε άρδην το σκηνικό. Για τους ερασιτέχνες τζιχαντιστές των χαλασμάτων της Συρίας, η ήττα της Κλίντον τους έκοψε τα γόνατα. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία είναι αποφασισμένοι έως ενός σημείου, όχι όμως και ως του σημείου να αυτοκτονήσουν. Τα σαμσίρια που μέχρι και το καλοκαίρι κραδαίνονταν απειλητικά προς τα κεφάλια των απίστων, θηκαρώθηκαν τάχιστα καθώς οι πρώτες βροχές του Νοεμβρίου λάσπωναν το χώμα της Συρίας και σήμερα είναι εν πολλοίς καταχωμένα και εξαφανισμένα. Οι πρώην τζιχαντιστές φωτογραφίζονται κρατώντας το κείμενο της συμφωνίας όπως θα κρατούσαν οι μελλοθάνατοι προεδρική χάρη. Απέμειναν οι κατσαπλιάδες του Ισλαμικού Κράτους που ήδη βιώνουν την καψούρα των παρθένων του Ισλαμικού παραδείσου, δεχόμενοι εις έκαστος και από μια Συριακή, Ρωσική, Τουρκική, Κουρδική, Ιρακινή, Ιρανική ή Αμερικανική βόμβα κατακέφαλα.
Φυσικά εμείς οι 'Έλληνες δεν πανηγυρίζουμε για μια νίκη του Χριστιανισμού επί του Μωαμεθανισμού κι ούτε πιστεύουμε τη φιλορωσική αφήγηση που θέλει τις 'παλιές καλές εποχές' της ανεξιθρησκίας να επιστρέφουν στη Μέση Ανατολή, με Μουσουλμάνους να χαίρονται τα Χριστούγεννα, Χριστιανούς τα Ραμαζάνια και έζησαν αυτοί καλά. Τα πράγματα στην περιοχή ήταν αρκετά περίπλοκα με τις δύο ιουδαϊκές αιρέσεις, πριν ακόμη επιστρέψει ο Ιουδαϊσμός. Η κατάσταση ξέφυγε όταν οι ελεεινοί και τρισάθλιοι Αμερικάνοι αριστεριστές αποφάσισαν να επιβάλλουν δια των όπλων το Σοσιαλιμπεραλισμό τους επάνω σε αυτό το κουβάρι προ-νεωτερικών πολιτισμών και κοσμοαντιλήψεων. Πλέον ουδείς γνωρίζει πόσο αίμα θα κυλήσει ακόμη στον Τίγρη και τον Ευφράτη. Απλώς, οι ορτοντοκσάλνιοι (ουχί πια σοβιετικοί) Ρώσοι φαίνονται να κατανοούν τη Μέση Ανατολή καλύτερα από τα αθεόφοβα χίπια της DNC· που όπως απέδειξαν δια της υποψηφιότητας της Κλίντον, δεν κατανοούν ούτε τις ΗΠΑ. Απλώς, η κατάσταση θα γίνει περισσότερο σταθερή από το απόλυτο χάος. Απλώς, ο εκκοσμικευμένος, εκπολιτισμένος, εθνικοποιημένος Αβρααμισμός (σημερινός Χριστιανισμός) είναι καλύτερος του βιβλικού, διεθνιστικού και σκοταδιστικού Αβρααμισμού (βαχαμπιστικός Ισλαμισμός). Από τη μεριά μας συνεχίζουμε να προτείνουμε την επιστροφή στις προ-Αβρααμικές εθνικές παραδόσεις ως μόνη βιώσιμη λύση γενικώς, και ειδικώς για τη Μέση Ανατολή. Αν αυτό σημαίνει συνέχιση της ανθρωποσφαγής -λέμε, αν- τότε ας συνεχίσουμε να σφαζόμαστε για τους ίδιους παλιούς λόγους, δίχως την ανάγκη να προσθέτουμε και άλλους, νέους.
Ενδιαφέρον και χρήσιμο θα ήταν πάντως να προσέχαμε μερικά σημεία της Ρωσικής γεωστρατηγικής μηχανής, του μόνου, από ότι φαίνεται, στρατηγικού κύκλου υπευθύνων μέσα στον όλο χαμό που διατηρεί στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα. Όσο κι αν θέλει να δίνει την εικόνα της υπερδύναμης, η Ρωσία σήμερα αποτελεί ένα μικρό κλάσμα του μεγέθους των ΗΠΑ. Μπόρεσε να εδραιωθεί ξανά στη Μέση Ανατολή εκμεταλλευόμενη σχεδόν τρεις δεκαετίες παρανοϊκής αμερικανικής πολιτικής, κατά την οποία η περιοχή αφενός αποσταθεροποιήθηκε και αφετέρου εγκαταλείφθηκε για να γίνει κοιτίδα Ισλαμικού εξτρεμισμού. Εξτρεμισμό τον οποίο οι ΗΠΑ μια βομβάρδιζαν, και δύο τροφοδοτούσαν με οπλικά συστήματα και ανθρώπινα δικαιώματα. Ειδικότερα με την επανεκλογή Ομπάμα, το Σαουδαραβικό λόμπι της Ουάσιγκτον αντικατέστησε ό,τι είχε απομείνει από το Σιωνιστικό των Neocons και ο Ισλαμικός εξτρεμισμός εκδηλώθηκε σε αυτό που έμεινε γνωστό ως Αραβική Άνοιξη. Το σουνιτικό αυτό τραίνο στην πρώτη θέση του οποίου βρισκόταν και η Τουρκία, φάνταζε ασταμάτητο μέχρι την πτώση του Μουμπάρακ το 2011, όμως τελικά εκτροχιάστηκε· όχι, ωστόσο, εξαιτίας της Ρωσίας. Εκτροχιάστηκε πρώτα στην Αίγυπτο και μετά στο Ιράκ - και στις δύο περιπτώσεις αίτιος ήταν ο κυρίαρχος λαός, ο οποίος μέσω του εθνοφύλακα στρατού απλά απέρριψε το συγκεκριμένο, κορανικό, διεθνιστικό και σκοταδιστικό Ισλάμ, προτιμώντας το παραδοσιακό, εθνικοποιημένο και ανεκτικό Ισλάμ. Όταν η μισο-εκτροχιασμένη σουνιτική ταχεία έφτασε στη Συρία, η Ρωσία φρόντισε να είναι εκεί διεκδικώντας το γεωστρατηγικό της μέλλον. Ταυτόχρονα, το καθεστώς του παγκοσμίου αριστερισμού υπό την αιγίδα του οποίου δρα το μοντέρνο τζιχάντ, άρχισε να αμφισβητείται στις κεντρικότερες πολιτικές σκηνές - και γι αυτό επίσης υπεύθυνος δεν είναι μονάχα ο Χριστιανισμός. Επομένως, το αν η Ρωσία αναδεικνύεται σήμερα θριαμβεύτρια στη Μέση Ανατολή, έχει περισσότερο να κάνει με τη λαϊκή απόρριψη δύο ηγεμονικών και ολοκληρωτικών διεθνισμών, του Αριστερού και του Ισλαμικού, παρά με την όποια κινητοποίηση των απανταχού Χριστιανών από κάποιο θεϊκό σχέδιο του χριστιανικού θεού.
Εντούτοις η όρτοντοκς Ρωσία ακόμη πιστώνεται τους επιτυχείς ελιγμούς ανάμεσα στις συμπληγάδες του ΝΑΤΟ. Μέχρι σήμερα έχασε έναν πρέσβη, εικοσιπέντε στρατιωτικούς, δεκατρείς μισθοφόρους, καθώς και τους ενενηνταδύο νεκρούς της πρόσφατης πτώσης του Τουπόλεβ. Εκμεταλλεύτηκε όμως στο έπακρο κάθε ρήγμα του σουνιτικού τόξου Τούρκων-Αράβων, όσο και στις σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ. Ο Τούρκος σουλτάνος περίμενε από τους 'Δημοκρατικούς' να του εκδώσουν τον Γκιουλέν, να τον αφήσουν να τελειώνει με τους Κούρδους, να τον προειδοποιήσουν για το πραξικόπημα, να του αδειάσουν τη γωνιά από τον Άσαντ· αντί αυτών εισέπραξε σποραδικές αποδοκιμασίες των δικτατορικών του πρακτικών, εξέγερση στο πάρκο Γεζί, στρατιωτική συνεργασία με Κούρδους, εκκόλαψη Τουρκο-αμερικάνων κεμαλικών όπως ο Cenk Uygur, υποτίμηση της τουρκικής λίρας έναντι του δολαρίου. Μην ανεχόμενος την ελλαδοποίηση της χώρας του σε πολιτικό προτεκτοράτο των παρακμιακών 'Δημοκρατικών', λοξοκοιτάζει προς Σύμφωνο της Σαγκάης, χλευάζει τους Αμερικάνους ως υποκινητές του Ισλαμικού Κράτους (αυτός που φυλάκισε εκδότη εφημερίδας επειδή τον εξέθετε ως τροφοδότη του ΙΚ με οπλισμό και του οποίου ο γαμπρός είχε αναδειχθεί καλύτερος πελάτης του ΙΚ) και γενικώς απομακρύνεται από τον μόνο δοκιμασμένο εγγυητή της τουρκικής εδαφικής ακεραιότητας, προσεγγίζοντας τους διαχρονικούς του εχθρούς. Ταυτόχρονα, βλέπει την ισλαμική τρομοκρατία που τροφοδοτούσε να στρέφεται εναντίον του. Βλέπει ένα μη-φιλικό τόξο Ιράκ, Συρίας, Αιγύπτου (και ίσως Ισραήλ) που δεν υπήρχε πριν. Η Ρωσία σε αυτό το σημείο δεν έχει κανένα λόγο να εμποδίσει την πορεία του Ερντογάν προς την απομόνωση, ίσα-ίσα, τον έλκει προς αυτήν συνυπογράφοντας μαζί του εκεχειρία και πετώντας τις ΗΠΑ του Ομπάμα (και των διαδόχων του) ακόμη πιο μακρυά από τη νευραλγική περιοχή. Σα να μην έφτανε αυτό, οι νυν πλανητάρχες Ρεπουμπλικάνοι αναμένεται να υποβαθμίσουν το ΝΑΤΟ, να ρίξουν περισσότερο στρατηγικό βάρος στο Ισραήλ, να λάβουν περισσότερο υπ' όψη τους την δημογραφική δυναμική των Κούρδων, αλλά και να χτίσουν χριστιανικές γέφυρες με τη Ρωσία προσπαθώντας με τη σειρά τους να την απομακρύνουν από τη συμμαχία με την Κίνα.
Η Ρωσία εδραιώνει την παρουσία της στα νότια σύνορα της Τουρκίας την ώρα που το μέλος του ΝΑΤΟ έχει παρανόμως εισβάλλει βαθιά στα συριακά εδάφη, κυνηγώντας τους συμμορίτες που το ίδιο συγκέντρωνε, στέγαζε, περιέθαλπε και εξαπέλυε και σκοτώνοντας στρατιώτες του καθ' οδόν. Από την όλη σαουδαραβική καφρίλα της Αραβικής Άνοιξης -την οποία η Σαουδική Αραβία απλά ξεπερνά επειδή έχει τα πετροδολάρια- την Τουρκία δεν πρόκειται να ξεχάσουν οι τζιχαντιστές επειδή τους πρόδωσε, οι Ρώσοι επειδή τους κατέρριψε, οι Σύριοι επειδή τους έκλεψε και τους κατέλαβε, οι Ιρακινοί και οι Ιρανοί επειδή υπέθαλψε συμμορίτες εναντίον τους, οι Αμερικάνοι επειδή τους χλεύασε, οι Ευρωπαίοι επειδή τους γέμισε λαθρομετανάστες. Θα αποσυρθούν οι τουρκικές δυνάμεις από μια επανενωμένη και κυρίαρχη Συρία; Δύσκολα, τουλάχιστον υπό τον Ερντογάν. Το διαφαινόμενο είναι ότι, αν και όταν οι Ρωσικοί s-400 χρειαστεί να καθαρίσουν τον εναέριο χώρο από τουρκικά αεροσκάφη, η Τουρκία θα είναι μια χώρα περισσότερο απομονωμένη από ότι είναι σήμερα. Ίσως τόσο απομονωμένη ώστε οι Κούρδοι να αναλάβουν μόνοι τους την εκκαθάριση του εδάφους...
0 σχολια:
Δημοσίευση σχολίου