Οι πρώην δημόσιοι οργανισμοί - όσο ακόμη επιβίωνε κάποια έκφανση Δημοσίου ώστε να τους έχει στην ιδιοκτησία της - υπήρξαν επί δεκαετίες τα φυτώρια του ελλαδικού σοσιαλισμού. Ήταν τα περιβάλλοντα όπου οι φιλελέφτ μάζες αναπτύσσονταν και ευδοκιμούσαν σε ιδανικές συνθήκες. Στις χρυσές εποχές της Μεταπολίτευσης, κάθε κτήριο δημοσίου οργανισμού ήταν το στόμιο μιας κάνουλας από όπου δανεικό χρήμα έρεε στους ημετέρους του νιοστού βαθμού. Η ευωχία της δεκαετίας του '80 οφειλόταν κατά μεγάλο ποσοστό και μόνο στις εκατοντάδες χιλιάδες αυτών των ημετέρων, που σχημάτιζαν μια δική τους, μεταπολιτευτική οικονομία. Μέχρι την εποχή της παπανδρεϊκής λιτότητας στα τέλη της δεκαετίας, η θεσούλα στο δημόσιο προσφερόταν ως εναλλακτική σιγουριάς και δια βίου εξασφάλισης σε όποιον είχε το κατάλληλο βύσμα. Και βύσματα υπήρχαν. Από συγγενείς και δημοτικούς άρχοντες μέχρι τους συνδαιτυμόνες και συντρόφους του Ανδρίκου στον μέγα μπουφέ της καταστροφής. Τελείωνες το λύκειο, έμπαινες στον πρόναο του οργανισμού, σε εκπαίδευαν, σε όρκιζαν, σου έδειχναν τι να κάνεις, σε έγραφαν στον πράσινο, μπλε ή κόκκινο σύλλογο. Ως νιούφης αναλάμβανες την περισσότερη δουλειά και τις αγγαρείες. Επτά το πρωί χτυπούσες την κάρτα, μια ώρα κουτσομπολιό, πέντε ώρες δουλειά γραφείου, δύο ώρες χαλάρωση και στις τρεις το μεσημέρι ήσουν ελεύθερος. Αυτά μέχρι να παλιώσεις, να μάθεις τα κόλπα. Τότε μπορούσες να δουλεύεις όσο ήθελες και, σε συνεννόηση με τους συναδέλφους, να κανονίζεις τα επιδόματα, τις υπερωρίες και τα εξαιρέσιμά σου ώστε να αθροίζουν μια δραχμή λιγότερη από την επόμενη φορολογική βαθμίδα. Ούτε η εφορία δεν μπορούσε να σε κοροϊδέψει. Αν ήσουν γυναίκα, έβγαινες στη σύνταξη από τα 40 σου. Όχι, δεν μιλώ για τις εξαιρέσεις, αυτούς που έπρεπε να εργάζονται πραγματικά επειδή για τον οποιοδήποτε λόγο βρίσκονταν στη 'βιτρίνα' του οργανισμού ή αυτούς που πληρώνονταν για να κάθονται σπίτι τους. Μιλώ για την συντριπτική πλειοψηφία των τότε δημοσίων υπαλλήλων.
Σαν τον Κωνσταντίνο, ας πούμε. Καταγωγή εκ Μεσσηνίας. Οικογένεια παλαιοημερολογιτών. Γιος και σύζυγος συνταξιούχων δημοσίων υπαλλήλων, εκ του ιδίου οργανισμού παρακαλώ. Μικροπαντρεμένος. Νεοδημοκράτης σαμαρικός. Χριστιανός ορθόδοξος από αυτούς που υποστηρίζουν δημοσίως και μετά βεβαιότητος ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε το 4000 παχχ και ότι ο Νώε μάζεψε στην κιβωτό του όλα τα είδη της παγκόσμιας χλωρίδας και πανίδας. Οπαδός του Ολυμπιακού. Μουσικές προτιμήσεις κάπου ανάμεσα σε κλαρίνα και τζαζ. Ο Κωνσταντίνος είναι από τους τελευταίους και ατυχέστερους της συνομοταξίας του. Προσελήφθη στο δημόσιο τέλη δεκαετίας '80 ως διοικητικός υπάλληλος που σημαίνει κατώτερος γραφιάς. Η ψηφιακή επανάσταση τον συνάντησε μετά το 2000 και αυτός εκσυγχρονίστηκε ως όφειλε. Ο Κωνσταντίνος δεν είναι χαζός, αλλά ούτε και εξυπνότερος από όσο οι συνθήκες απαιτούν. Αυτό άλλωστε ήταν και το ευαγγέλιο της Μεταπολίτευσης: η 'μαγκιά' του να μην ανεβαίνεις ούτε χιλιοστό υψηλότερα από έναν πήχη κλειδωμένο χαμηλά. Ο Κωνσταντίνος ατύχησε στο ότι η χρεωκοπία του Ελλαδιστάν τον βρήκε στο μεροκάματο. Οι παλαιότερες σειρές συναδέλφων και προϊσταμένων του, δεν είχαν διαμέρισμα, αυτοκίνητο και 2 παιδιά σε ελλαδικά πανεπιστήμια, όπως αυτός. Είχαν σπίτι, εξοχικό, 2 αυτοκίνητα και 2 παιδιά σε αγγλικά πανεπιστήμια. Όταν είδαν τα σκούρα εκεί γύρω στο 2008 πήραν ένα χοντρό εφάπαξ (που έγινε πολυτελές SUV ή κότερο) και έφυγαν με εθελουσία. Ο ίδιος ξέμεινε στις συνθήκες 'ανταγωνισμού', που στο Ελλαδιστάν σημαίνει γλύψιμο σε προϊστάμενο και εργαζόμενοι σε διπλανά γραφεία που επικοινωνούν μέσω email για να έχουν καλυμμένο τον πισινό τους. Όχι, ο Κωνσταντίνος δεν είναι τεμπέλης, αλλά ούτε και φιλοκάματος. Δεν είναι καν αντιπαθής ως άτομο. Ως ό' τι απέμεινε από την ελλαδική μεσαία τάξη όμως, είναι λίαν αποκρουστικός. Είναι ένας ιδιώτης, εκ γενετής και εκ πεποιθήσεως.
Οι νικητές του εμφυλίου, ασχέτως του πόσο καλά κατάλαβαν την απάτη του κομουνισμού, δεν κατάφεραν παρά να αναθρέψουν μια γενιά που μας έθαψε κάτω από πλήθος Κωνσταντίνων. Ο συμπαθής και αγαθιάρης Κωνσταντίνος, που στις υγιείς κοινωνίες ανήκει στους χαμάληδες της φτωχολογιάς, στους απέλπιδες που δεν ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει πέρα από τον κύκλο τους ή θα συμβεί μετά από αυτούς επειδή ο στυγνός βιοπορισμός απλά δεν το επιτρέπει, σε εμάς είναι εξασφαλισμένος αστός. Ο δεισιδαίμων, καλοπερασάκιας Κωνσταντίνος που γουστάρει χωρούς και τσίπουρα και αποφεύγει ξεβολέματα και κακοτοπιές, είναι η μεσαία μας τάξη. Ακούω τον Κωνσταντίνο καθημερινά να παίζει την πρωινή αθλητική εκπομπή των 2 τυπάκων που λένε συνέχεια μαλακίες, φιλονικώντας ακολούθως με τον φανατικό οπαδό του Παναθηναϊκού που κάθεται δίπλα του, που είναι κι αυτός ουσιαστικά άλλος ένας, δεύτερος Κωνσταντίνος. Άρτος και θεάματα: "Ο Ρονάλντο μου θύμισε τον Τζόρτζεβιτς, που έβαζε τα πέτσινα πέναλτι και μετά πανηγύριζε έξαλλα!". Ο πρώτος Κωνσταντίνος αντιπαρέρχεται την προσβόλα και μας ενημερώνει για τις εξελίξεις: "Τελικά τον βρήκανε νεκρό τον πιλότο του Μιράζ που έπεσε". Παύση ενός λεπτού, ησυχία στο γραφείο. Μετά: "Όντως υπερβολικός ο πανηγυρισμός του Ρονάλντο• θα μπορούσε να ήταν πιο διακριτικός". Κάπου στους τίτλους των ΜΜΕ διαβάζουν περί Ουγγαρίας. "-Τι είναι αυτός ο Ομπράν;". "-Φασίστας από τους λίγους. Άσε ρε, με το φασισταριό, που πήγαινε και χτυπούσε τους μετανάστες! Σήκωσε φράχτη στα σύνορά του και λέει, ας τους πάρει η Ελλάδα!". Ο Κωνσταντίνος 1 παραδίδει στον Κωνσταντίνο 2 - που γνωρίζει όλη την ενδεκάδα της Φερετσβάρος αλλά όχι και τον πρωθυπουργό της χώρας - μαθήματα ευρωπαϊκής συνείδησης. Όταν ψηφίζεις όλη σου τη ζωή προδότες για να σε φορτώνουν δανεικά και φτάνεις να σου ανοίγουν τα σύνορα σε λαθρέποικους, ενώ ο Ούγγρος που εκσυγχρόνισε τα χωράφια του παππού του καταφέρνει να έχει τα δικά του σύνορα κλειστά, τότε δεν είσαι εσύ ραγιάς, αλλά ο Ούγγρος είναι φασίστας. Όταν αυτοκτονείς πρέπει και οι υπόλοιποι να αυτοκτονούν μαζί σου. Αυτό, για τους Κωνσταντίνους, σημαίνει Ευρώπη.
Οφείλουμε να δείξουμε κάποια σημειολογική προσοχή εδώ. Ο λόγος που ο Κωνσταντίνος τα έχει με τον Ορμπάν, δεν έχει να κάνει με την αριστερή ηγεμονία που επέβαλλε ότι η όποια θέληση για εθνικά ομοιογενές κράτος είναι 'ρατσισμός'. Ο Κωνσταντίνος διαφωνεί με αυτό, και ούτε απευθύνεται σε αριστερούς ώστε να έχει λόγο συμμορφώσεως προς τας υποδείξεις. Το εφαλτήριό του είναι άλλο. Βλέπετε, ο Κωνσταντίνος είναι μεν δεξιός, πρώτα όμως είναι χριστιανός ορθόδοξος. Αυτό σημαίνει, αφενός, ότι δεν ξεχνά το 1204. Αφετέρου, ότι διεκδικεί μεγαλύτερη προσκόλληση σε θεμελιώδη δόγματα, όπως ο διεθνισμός. Ο Χριστιανισμός εδώ γίνεται κοινός τόπος ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς τύπου Κωνσταντίνου. Στο κάτω-κάτω, ο πρότυπος διεθνισμός που δεν αναγνωρίζει εθνότητες ενώπιον του Γιαχβέ, αναγνωρίζει όμως φτωχούς και πλούσιους ως ηθικές ποιότητες, είναι χριστιανική πατέντα. "Ευκοπώτερον έστι κάμηλον δια τρυπήματος ραφίδος διελθείν, ή πλούσιον εις την βασιλείαν του Γιαχβέ εισελθείν". Επίσης, "ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην". Ιησούς και Παύλος μίλαγαν ταξικά και διεθνιστικά δύο χιλιάδες χρόνια πριν τον Μαρξ. Μέσω της επιβολής και επικρατήσεως του Χριστιανισμού, οι αυτο-εκπληρούμενες προφητείες διαμόρφωσαν κοινωνικές συνθήκες, από τον Πόλεμο των Χωρικών μέχρι και τον ίδιο τον Μαρξισμό. Στην κατασκευή τους της κοινωνικής δικαιοσύνης οι μαρξιστές κατέκλεψαν την πρωτοχριστιανική ηθική, όπως ακριβώς οι χριστιανοί, στην κατασκευή της θεολογίας τους είχαν κατακλέψει την ελληνική φιλοσοφία. Η πρότυπη φαντασιακή κοινότητα, επονομαζόμενη Ρωμιοσύνη, είναι η αληθινή 'πατρίδα' των Κωνσταντίνων• μια πολυεθνική μάζα υπηκόων μιας αυτοκρατορίας, οι οποίοι συνενώνονται από μια αίρεση του Ιουδαϊσμού. Οι ελλαδίτες εθνικιστές που ευελπιστούν να προσελκύσουν το ενάμιση εκατομμύριο ψηφοφόρων της Νου Δου αγνοούν το ότι, κατά μεγάλο ποσοστό, οι άνθρωποι αυτοί θα ένιωθαν μεγαλύτερη οικειότητα με κάποιον ορθόδοξο Αρμένιο ή Γεωργιανό, παρά με τους μεάνδρους του Ηλία.
"Και τι να κάνουμε; Αν βγάλουμε το ναυτικό στα σύνορα μπορεί να σημάνει πόλεμο με την Τουρκία!", απαντά ο Κωνσταντίνος στα ειδωλολατρικά σενάρια κλεισίματος των συνόρων. Το πρόβλημα της Ελλάδος έχει να κάνει με τα χίλια οχτακόσια χρόνια Χριστιανισμού. Τα εκατό χρόνια Κομουνισμού, ή ακόμη και τα τετρακόσια χρόνια τουρκοκρατίας, φαντάζουν κρίσεις παροδικές. Κράτη όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία είναι χριστιανικά, και μάλιστα πρώην κομουνιστικά, αλλά διαθέτουν μια υγιή μεσαία τάξη η οποία αντιλαμβάνεται τον πατριωτισμό ως εθνική ομοιογένεια και αυτοδιάθεση. Εδώ η έδρα του Καθολικισμού Ιταλία δείχνει σημεία ζωής. Στο αριστερορθόδοξο Ελλαδιστάν, αντιθέτως, το "αλληλεγγύη στους μετανάστες" επικαλύπτεται από το "αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς" ενός πλήθους μη-αριστερού πολιτικά, το οποίο όμως φοβάται βαθιά ότι, με το να μην 'βοηθήσει' τον 'συνάνθρωπο', ακόμη και τον λαθρομετανάστη, ή ακόμη και τον κατακτητή, μπαίνει στη σειρά για μακροβούτι στα καζάνια της κολάσεως. Το 'ανοιχτά σύνορα' προσλαμβανόμενο από Ρωμιούς είναι διόλου προδοτικό, αφού στην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία δεν νοούταν ελληνική επικράτεια. Το δε ενδεχόμενο πολέμου αντιμετωπίζεται ως συνώνυμο του Σατανά. Εδώ ο ραγιαδισμός αναβιβάζεται σε άλλο επίπεδο. Ο Κωνσταντίνος ενσαρκώνει τον δημώδη τύπο ο οποίος έχει γεννηθεί για να περνά καλά και, προπαντός, με ασφάλεια. Ποιός το εγγυάται αυτό καλύτερα, από την 'θρησκεία της αγάπης' δια της οποίας άπαντες μπορούν να λυτρωθούν, σιγουρεύοντας τη θέση τους στο μεταθανάτιο δημόσιο; Ποιός κατανόησε καλύτερα το πόσο απεγνωσμένη μπορεί να γίνει η θέληση για ατομική ασφάλεια και καλοπέραση; Εδώ λίγη σημασία έχει η εθνικότητα του ισχυρού ηγεμόνα που θα αναλάβει να κρατά τους υπηκόους χαρούμενους και σίγουρους. Προαιρετική είναι και η ορθόδοξη πίστη του. Το να αναλάβει ο Κωνσταντίνος όπλο για να υπερασπίσει τα σύνορα μπορεί να υπάρχει κάπου ως ενδεχόμενο, είναι όμως εξαιρετικά απίθανο να συμβεί, αφού θα πρέπει να συντρέχουν σε αυτό η άμεση απειλή της ατομικής του ακεραιότητας και η ρητή προτροπή του Πατριαρχείου.
Το πρόβλημα πάει τόσο πίσω ώστε, ούτε η αρχαιότητα να είναι άμοιρη ευθυνών. Όταν αλληλοσφάζονται επί αιώνες οι καλύτεροί σου άνδρες είναι μοιραίο να απομείνεις με μετρίους και κακούς. Η δίχως τέλος και σκοπό φαγωμάρα του 3ου αιώνα ανάμεσα σε ξοδεμένα βασίλεια, παρηκμασμένα κοινά και συμπολιτείες έδειχνε ότι οι Κωνσταντίνοι ήδη περίσσευαν στην Ελλάδα. Η ολιγανθρωπία του 2ου αιώνα την οποία ο Πολύβιος αποδίδει σε "αλαζονεία", "φιλοχρημοσύνη" και "ραθυμία" τους φωτογραφίζει. Δεν έγινε μεμιάς η γη φτωχή. Απλά ο Κωνσταντίνος προτιμούσε να παρατά τις νεογέννητες κόρες του στα σταυροδρόμια από το να τρώει τη ζωή του στα χωράφια και τα όπλα. Η επακόλουθη Pax Romana καθιέρωσε τον ιδιώτη υπήκοο ως εναλλακτικό κοινωνικό παράδειγμα. Απέμενε μόνο ο Χριστιανισμός να έρθει για να τον καταξιώσει. Το έθνος ασθένησε τότε και παραμένει ασθενές, με σποραδικές και περιστασιακές εκλάμψεις υγείας να συμβαίνουν κατά καιρούς. Η αντιστροφή των αξιών στην ελληνική μεσαία τάξη ήταν απόλυτη και ολοκληρώθηκε με την ίδρυση της Νέας Ρώμης. Τα προνόμια που απέκτησαν οι Κωνσταντίνοι τότε, τα διατηρούν ακόμη. Δεν τα έχασαν με την τουρκοκρατία, ούτε όταν καλούσαν για υποταγή στον Σουλτάνο παραμονές της Επαναστάσεως, ούτε όταν η Μεταπολίτευση χρεωκόπησε ξεπουλώντας όλα και όλους. Κι αυτό επειδή ο ακίνδυνος και πραγματικά αξιαγάπητος Κωνσταντίνος δεν λογίζεται ως εχθρός. Πως μπορείς να πολεμήσεις έναν φοβητσιάρη; Πως μπορείς να κάνεις εχθρό τον υπεράνω υποψίας που θέλει μονάχα να ζήσει τη ζωούλα του; Πως μπορείς να βλάψεις κάποιον που αποστρέφεται και την ιδέα του να σηκώσει χέρι σε κάποιον άλλο; Και πως μπορείς να εκλογικεύσεις αυτόν που πιστεύει στον ευαγγελισμό της θεοτόκου; Απλά, δεν μπορείς. Αυτό το ακαταλόγιστο είναι που κάνει τους Κωνσταντίνους τόσο καταστροφικούς, μια αδρανή κρεατόμαζα που πνίγει κάθε εθνική προσπάθεια δίχως να κάνει απολύτως τίποτα, παρά υπάρχοντας και μόνο στη θέση της μεσαίας τάξης. Και, ενόσω η υπόλοιπη Ευρώπη σιγά-σιγά θα θάβει την πανώλη της Αριστεράς, είναι οι Κωνσταντίνοι τα βαρίδια που θα κρατούν για πάντα την Ελλάδα στον βυθό.
0 σχολια:
Δημοσίευση σχολίου