Την Παρασκευή 25 Μαΐου η Βρετανική αστυνομία συνέλαβε για ακόμη μια φορά τον δημοσιογράφο και ακτιβιστή Tommy Robinson (πραγματικό όνομα Stephen Lennon). Ο λόγος ήταν διατάραξη κοινής ειρήνης. Σε μια χώρα όπου η θρησκεία της ειρήνης κάνει δημόσιους προσηλυτισμούς κανονικά και με το νόμο, η κοινή ειρήνη δεν μπορεί φυσικά να διαταράσσεται. Στις 8 Μαΐου 2017 ο Ρόμπινσον βρισκόταν έξω από το δικαστήριο του Canterbury μαγνητοσκοπώντας τον εαυτό του και περιμένοντας την αποχώρηση των πιστών της ειρήνης που δικάζονταν για βιασμούς και εκπορνεύσεις χιλιάδων ανηλίκων κοριτσιών• ένα απίστευτο σκάνδαλο που ο ίδιος είχε αποκαλύψει καθώς, ανάμεσα σε άλλες πόλεις της βρετανικής ενδοχώρας, εξελισσόταν και στην ίδια τη γειτονιά του. Τότε οι πιστοί της ειρήνης είχαν φυγαδευτεί από την πίσω πόρτα, αλλά οι δικαστές δεν άντεξαν την περιφρόνηση που έδειχνε προς την άσπιλη βρετανική δικαιοσύνη και του έριξαν 3 μήνες με αναστολή. Φέτος λοιπόν ο Ρόμπινσον κατάφερε να μαγνητοσκοπήσει τις φάτσες κάποιων ειρηνικών κατηγορουμένων, σπιλώνοντας την υπόληψή τους.
Αυτό πια πήγαινε πολύ. Η παρουσία του Ρόμπινσον θα μπορούσε να διαταράξει την ψυχική ειρήνη των ενόρκων, κάνοντάς τους να καταδικάσουν ειρηνικούς πιστούς. Με συνοπτικές διαδικασίες οι δικαστές επανέφεραν τους 3 μήνες και του έριξαν κι άλλους 10. Η άσπιλη βρετανική δικαιοσύνη, που δικάζει Πακιστανούς παιδεραστές με καθυστέρηση 20 και 30 ετών και μόνο μετά από γενική κατακραυγή, έστειλε τον Ρόμπινσον στη φυλακή μέσα σε λίγες ώρες. Ούτε έχει σημασία αν οι μαγνητοσκοπήσεις κατηγορουμένων έξω από δικαστήρια είναι ο δημοσιογραφικός κανόνας σε ολόκληρο τον λεγόμενο δυτικό κόσμο. Κάπου εδώ πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: αυτό που πραγματικά συμβαίνει στην περίπτωση του Ρόμπινσον, είναι ότι οι φεουδάρχες συνετίζουν τους socagers. Η αγγλική κοινωνία δεν ξεπέρασε ποτέ της τις κάστες του μεσαίωνα. Ευγενείς και χωρικοί υπάρχουν ακόμη με διαφορετικά ονόματα και ενδυμασίες. Σε κάθε περίπτωση που οι χωρικοί παρεκτρέπονται εκθέτοντας τους ευγενείς, είτε χουλιγκανισμός λέγεται η παρεκτροπή είτε αντίσταση στην λαθροεισβολή, η κανονικότητα παύει, η αυστηρότητα εξαντλείται και οι υπαίτιοι τιμωρούνται παραδειγματικά. Ούτως επανέρχεται στη Βρετανία η κοινή ειρήνη.
Ο Ρόμπινσον δεν είναι εθνοκεντρικός ή παραδοσιοκράτης. Είναι κρατιστής και αντι-ισλαμιστής, με σκόρπιες πατριωτικές πινελιές. Είναι λαϊκός αλλά παραμένει λίαν άσχετος με αντικείμενα όπως ιστορία και πολιτική. Γι αυτόν, το πρωταρχικό πρόβλημα που ταλανίζει τον αποκαλούμενο δυτικό κόσμο είναι το τζιχάντ, των όπλων ή των αριθμών. Ως έφηβος ο Ρόμπινσον ήταν ο τυπικός Άγγλος νεολαίος της εργατικής τάξης και το λιγότερο νόμιμο πράγμα στο οποίο είχε εμπλακεί, ήταν χουλιγκανισμοί ανάμεσα σε τοπικούς ποδοσφαιρικούς συλλόγους: Luton vs Watford, σα να λέμε Πανελευσινιακός εναντίον Βύζα Μεγάρων. Αν δεν εμφανίζονταν οι μουσάτοι τύποι στην περιοχή του κατά τη 10ετία του '90, επιβάλλοντας βιαίως την παρουσία τους στους δρόμους, οριοθετώντας τις περιοχές τους, δρώντας αντικοινωνικά και αντεθνικά και τελικά στήνοντας βιομηχανία βιασμού και εκπορνεύσεως ανηλίκων, το πιθανότερο είναι να μην τον ήξερε ούτε η μάνα του. Ο Ρόμπινσον είναι παράγωγο της μαζικής ισλαμοποίησης υπό κρατική αιγίδα. Η ελάχιστη απαίτηση της εργατικής τάξης από το κράτος είναι η ασφάλεια. Όταν στον λαιμό της εμφανίζεται από το πουθενά το ισλαμικό λεπίδι και το κράτος όχι μόνο αδιαφορεί αλλά συναινεί, τότε η εργατική τάξη εξεγείρεται. Βλέποντας την κατάληξη που της έχουν ετοιμάσει, βάζει μπρος αγώνα ζωής ή θανάτου.
Ο Ρόμπινσον, λόγω της ηλικίας και θέσης του στο επίκεντρο των εξελίξεων, και λόγω της εμπλοκής του με την -παλαιόθεν προβληματική- αγγλική δικαιοσύνη για καταστάσεις άσχετες στις οποίες κάθε μικροαστός εμπλέκεται σε κάποιο σημείο της ενηλικίωσής του, είδε και έμαθε νωρίτερα από άλλους την κατάληξη αυτή. Αυτή η γνώση τον προσδιόρισε. Ο όχι ιδιαίτερα θρήσκος Ρόμπινσον, βλέπει στους ισλαμιστές την οριστική απώλεια κάθε ελπίδας του να ζήσει αξιοπρεπώς. Στους ευνουχισμούς των κοριτσιών, στις σφαγές χαλάλ, στους γάμους ενηλίκων με ανήλικες, στις μπούργκες, στους κεφαλικούς φόρους, στο ξεπάστρεμα των ομοφυλοφίλων, στην απαγόρευση του αλκοόλ και στην ισλαμική θεοκρατία, αντιλαμβάνεται την ακύρωση κάθε έννοιας του τι εστί Αγγλία. Όπως διαπίστωνε ο Όργουελ, "Σε όλες τις χώρες οι φτωχοί είναι περισσότερο εθνοκεντρικοί από τους πλούσιους". Η κόκκινη γραμμή απέναντι στον λαθρεποικισμό και την ισλαμοποίηση δεν θα μπορούσε παρά να τραβηχτεί από τον στυλοβάτη της αγγλικής παράδοσης, που είναι ο Άγγλος λαουτζίκος. Όμως, στην περίπτωση του Ρόμπινσον, η κόκκινη γραμμή οριοθετεί το Ισλάμ και μόνο.
Η πολιτική αντίληψη του Ρόμπινσον είναι νηπιακού επιπέδου. Τραϊμπαλισμός: από εδώ οι Άγγλοι και από εκεί οι ισλαμιστές, πολεμούν στα πολυπολιτισμένα πεζοδρόμια για ζωτικό χώρο και τελική επικράτηση. Ο Ρόμπινσον διηγείται με ποιόν ακριβώς τρόπο η παρέλαση στο Λούτον των Βρετανών στρατιωτών που επέστρεφαν από το Αφγανιστάν, στις 10 Μαρτίου του 2009, και τα όσα συνέβησαν εκεί εκ μέρους τόσο των ισλαμιστών όσο και της αστυνομίας, σημάδεψαν την ακτιβιστική του πορεία και την ίδρυση του EDL κάνοντας τις συγκεκριμένες εξελίξεις αναπόφευκτες. Ποτέ του όμως δεν συλλογίζεται ότι τους συγκεκριμένους στρατιώτες είχε στείλει το 2002 στο Αφγανιστάν η αριστερά του Tony Blair. Εντάσσοντάς τους στο σφαγείο που είχε ανοίξει από το 1991 στη Μέση Ανατολή το φιλελέφτ κατεστημένο των ΗΠΑ, ήτοι η εκεί αριστερά μαζί με τους σιωνιστές -και πρώην αριστερούς επίσης- neocons. Η οποία συμμετοχή του τάγματος Royal Anglican στην εισβολή και κατοχή του Αφγανιστάν ήταν ο λόγος που οι ισλαμιστές -επίσης σκεπτόμενοι τραϊμπαλικά- τους καταριούνταν εκείνη την ημέρα στο κέντρο του Λούτον. Ο Ρόμπινσον δεν φτάνει εκεί γιατί απλά δεν έχει καμμία σχέση με πολιτική. Είναι ένα άγριο ζώο σε μια κοιλάδα με άγρια ζώα και του φτάνει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και το να ανήκει σε κάποια μεγάλη αγέλη.
Ο Ρόμπινσον δεν αμφισβητεί το κράτος όταν στέλνει τον Βρετανό στρατιώτη να σκοτωθεί στο Αφγανιστάν σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός του, το αμφισβητεί όμως όταν στέλνει τον Βρετανό αστυνομικό να καταστείλει πατριώτες στο Λούτον. Δεν κατηγορεί την αριστερά που γεννάει το μίσος στέλνοντας Βρετανούς στο Αφγανιστάν και Αφγανούς στην Βρετανία, την κατηγορεί όμως που στέλνει αντιφάδες να τον τραμπουκίσουν σε κάποιο πάρκινγκ. Η ασυνέπεια αυτή έχει σχολιαστεί ποικιλοτρόπως. Λέγεται ότι, εκουσίως ή ακουσίως, ο Ρόμπινσον συμβαδίζει πλήρως με αυτό που ο συντηρητικός Σιωνισμός θα ήθελε να αντιπαρατάξει στην ισλαμοποίηση της Ευρώπης: ένα multiculti κίνημα κρατιστών που, υπό το ιδανικό της ελευθερίας του λόγου, θα ξανάκλειναν τα σύνορα διεκπεραιώνοντας την εξουδετέρωση του Ισλάμ και την αποδόμηση του Κορανίου• δίχως όμως να πολυαγγίξουν την αριστερά. Ένας δημοσιογράφος που κάνει ρεπορτάζ για ψαγμένα θέματα όπως η διαφθορά που μαστίζει την παλαιστινιακή αρχή, αλλά δεν λέει ούτε λέξη για τον συστηματικό εποικισμό της Παλαιστίνης, δεν μπορεί παρά να 'κοιτά' προς στην εβραϊκή αγέλη. Ένας δημοσιογράφος, που, ξεκίνησε ως δημοσιογράφος στο αντι-ισλαμικό Rebel Media του Εβραίου φραγκοφονιά Ezra Levant.
Το φιλελέφτ καθεστώς της Αγγλίας διώκει πολιτικά τον Ρόμπινσον. Είμαστε στο πλευρό του; Μέχρι κάποιου σημείου ναι. Καλώς ή κακώς, ο Ρόμπινσον αποτελεί σήμερα το πρόσωπο του free speech κινήματος στη Βρετανία σε βαθμό που όλοι -πλην του Βρετανικού Alt Right, που όμως βρίσκεται σε εμβρυακό στάδιο- εξαρτώνται από αυτόν. Στο μέτρο που free speech σημαίνει αντικαθεστωτικός λόγος, τον υποστηρίζουμε. Στο μέτρο που σημαίνει σιωνιστικός λόγος, όχι. Οι εθνοκεντρικοί της Ευρώπης δεν μπορούν να καταντήσουν ανδρείκελα των διαφόρων αβρααμισμών. Δεν μπορούν να ταυτιστούν με τους απολογητές των εγκλημάτων του Ισραήλ, ούτε με κάποιον που παραμένει μη συνειδητοποιημένος εθνικά. Όταν όμως αυτός ο κάποιος γίνεται η αιτία αφυπνίσεως της μεσαίας τάξης και γιγαντώσεως κομμάτων όπως τα UKIP και ED, μετατοπίζοντας το πλαίσιο Overton προς τον εθνοκεντρισμό, τότε ναι: Free Tommy Robinson.
0 σχολια:
Δημοσίευση σχολίου