Μείνε τη νύχτα

Τέλη δεκαετίας του '70, αρχές του '80, σε μια κοσμόπολη της άγριας Δύσης, Άνθρωπος και Άσφαλτος σε μια σχέση ώριμη. Η ρομαντζάδα έχει περάσει προ πολλού και η ιπποδύναμη έχει προσφερθεί στις μάζες. Στο μεγάλο εργαστήριο της δυτικής κουλτούρας, ο Μεταμοντερνισμός τάϊσε τα πειραματόζωα του baby boom και τα πειραματόζωα έδωσαν απογόνους. Μια γενιά αξιακώς υποσιτισμένη από τη μήτρα της, αναλαμβάνει έργο σπουδαίο να εμφανιστεί στην Ψυχή και να της μεταδώσει τα μεταμοντέρνα μαντάτα. Η Ψυχή θα τους αντικρίσει κάτω χαμηλά, στα βρώμικα στενά της κοσμόπολης.

Η κουλτούρα της Ασφάλτου και η υποκουλτούρα της Απελευθέρωσης αναδιανέμουν τους ρόλους του δράματος: ο outlaw είναι γένους θηλυκού, δαμάτειρα κινητήρων εσωτερικής καύσης από τα 6 της έτη. Οι ικανότητές της υπέρτερες από αυτές των κοινών θνητών, όπως και ο εξοπλισμός της: 360 εργοστασιακοί ίπποι σε χρωμιωμένη συσκευασία 1700 κιλών. Ο δεύτερος νόμος του Νεύτωνα συναντά τον πρώτο νόμο της αναπαραγωγής και η μάχη των φύλων γίνεται σφαγή αρσενικών. Ο ήλιος είναι ινδιάνικος και τυφλώνει εκδικούμενος χαμένους αγρούς και αμόλυντους ερημότοπους. Ο ποταμός δεν δροσίζει την πεδιάδα, είναι βιομηχανικός και κυλάει στη μέση μιας τσιμεντένιας ζούγκλας με 3 εκατομμύρια δίποδα όντα, απόδημα από κάθε γωνιά της οικουμένης. Στη μολυσμένη κοίτη του θα νικηθεί η Τάξη και η Πατριαρχία θα καταλυθεί με 180 χιλιόμετρα ανά ώρα.

Το δράμα ξεκινά σε ναό της μηχανοκίνητης λατρείας στο νούμερο 1616 της λεωφόρου South Santa Fe γωνιά με East Olympic και εξελίσσεται σε high speed chase μέσα σε νέφη καυσαερίων πάνω σε γραμμές από καμένο λάστιχο. Αριθμοί και λοιπές στατιστικές στάζουν από τις εξατμίσεις. Ασφαλτόπισσα και χαλίκι στους 60 βαθμούς Κελσίου, όπου τα πάντα τρίβονται και αναλίσκονται σε επιβραδυνόμενες τροχιές προς την απόλυτη απαξίωση. Η αιτία του χαμού περιγράφεται σε λίγες λέξεις: "μόνο για να σε έχω κοντά μου". Αξίζει τόσο roadkill για τη συντροφιά μιας νύχτας; Κανένα από τα 3 εκατομμύρια δίποδα δεν φαίνεται να υποστηρίζει πως όχι. Η επιβεβαίωση θα δοθεί μέσω των charts, το δράμα θα λάβει τέλος και ο Μεταμοντερνισμός θα σταθεί θριαμβευτής.

Και η Ψυχή, χαμογελώντας, θα θυμηθεί το κυνηγητό της Αταλάντης από τον Ιππομένη και όλα τα ερωτικά κυνηγητά της Ιστορίας. Θα θυμηθεί τον κεστὸν ἱμάντα που ο Ήφαιστος είχε φτιάξει κάνοντας την Αφροδίτη ακαταμάχητη και όλα τα τέλεια δημιουργήματα που ξεφεύγουν από τον έλεγχο του δημιουργού τους. Θα θυμηθεί όλες τις γυναίκες που δαμάζουν τις ορμές και γράφουν τις τελευταίες πράξεις των δραμάτων. Τα πράγματα μένουν ίδια όσο κι αν αλλάξουν, οι πρωταγωνιστές με όλη τους τη μάζα και ταχύτητα παραμένουν ακίνητοι και εγκλωβισμένοι σε πορείες που προϋπάρχουν, ο κόσμος επαναξιολογείται από τα ελάχιστα: ένα υποτυπώδες riff, έναν χώρο "αρκετό για δύο". Και ο Μεταμοντερνισμός τη στιγμή του θριάμβου του θα καταστραφεί ολοσχερώς, όπως και τόσοι άλλοι θριαμβευτές που η Ψυχή θυμάται επίσης.

Όσο για τους μελλοντικούς θεατές του δράματος, δεν θα μπορέσουμε να συγκρατήσουμε λίγο θαυμασμό για τους τελευταίους εκπρόσωπους της αναλογικής εποχής, με την δυνατή μουσική τους, τις γνωριμίες σε μη-εικονικές συνθήκες, τις θύελλες από αρωματικούς υδρογονάνθρακες και τα ασθενοφόρα που έφευγαν σπινάροντας με τους πίσω τροχούς...