Ένας απλός εισαγγελέας

Φώναζαν προσφάτως οι Χρυσαυγίτες ότι ο εισαγγελέας (γυναίκα, άντρας, δεν έχει σημασία) που απαγορεύει στον Μιχαλολιάκο και τους φυλακισμένους βουλευτές του την έξοδο από τον Κορυδαλλό, ώστε να πάνε στη Βουλή να ασκήσουν τα κοινοβουλευτικά τους καθήκοντα, είναι το ίδιο πρόσωπο που έδωσε άδεια στον Ξηρό ώστε να εξαφανιστεί. Οι Χρυσαυγίτες κατηγορούν τον δικαιοσύνης Αθανασίου και τον δημοσίας τάξης Δένδια. Παραπονούμενος και ο ατυχέστατος δημοσιοϋπαλληλάκος Δένδιας, επισκέπτεται τον άλλο που αποκαλείται 'πρόεδρος της δημοκρατίας' ο οποίος και συμφωνεί: η εξαφάνιση Ξηρού ήταν ένα ατυχές περιστατικό "για τη δημοκρατία μας".

Αυτό το οποίο οι πάντες προσπερνούν είναι πως, ό'τι και να λέει ο Δένδιας ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικάντης, ο συγκεκριμένος εισαγγελέας έχει μάλλον καθαρή την συνείδησή του... Αν δεν απελευθέρωνε τον Ξηρό μπορεί να συναντούσε, κάποια από αυτές τις ημέρες, μερικά κιλά ζελατινοδυναμίτιδας κάτω από το αμάξι του, έξω από την πόρτα του, ή στην πιλοτή της πολυκατοικίας του, όπως η διευθύντρια του Κορυδαλλού πέρυσι. Πού θα βρίσκεται ο Δένδιας και η δημόσια τάξη σε μια τέτοια περίπτωση; Όπου βρίσκεται σε δεκάδες αντίστοιχες περιπτώσεις που λαμβάνουν χώρα σε ετήσια βάση, όταν οι δράστες έρχονται και φεύγουν ανενόχλητοι: έκρηξη, ρεπορτάζ, αστυνομικό δελτίο, προκήρυξη και να περάσει ο επόμενος. Εδώ παραλίγο να ισοπεδωθεί ολόκληρο δικαστικό μέγαρο και οι μοναδικός δικαστικός που αρνήθηκε να εκκενώσει το κτήριο, μετά από τηλεφώνημα των μεγαλόψυχων τρομοκρατών, βγήκε μετά την έκρηξη κλαίγοντας και κατουρημένος. Αυτό το πάθημα παύλα μάθημα δεν μπορεί να το νικήσει κανένας πολιτικός προϊστάμενος, ό'τι κι αν πει.

Μα, υποτίθεται ότι η δικαιοσύνη είναι το ανώτατο λειτούργημα. Το θεμέλιο της κοινωνίας. Οι δικαστικοί οφείλουν να προτάσσουν τα στήθη τους στο έγκλημα με αυτοθυσία. Ωραία τα υψηλά ιδανικά, όμως ο εισαγγελέας δεν είναι Νικηταράς. Είναι ένας νεοέλληνας καριερίστας που δεν θέλει να πεθάνει, ούτε και να ζει με τον τρόμο. Οπότε άσε τον μαλάκα να φύγει, να πάει αλλού, μπας και ηρεμήσουν τα συντρόφια, μήπως και πάρει προτεραιότητα στη hit list κάποιος άλλος, που θα νιώθει περισσότερο ήρωας. Διότι πάνω, κάτω και πέρα από τα λαμπρά παραδείγματα και παράσημα, η βία είναι ο καλύτερος εκπαιδευτής και η επανάληψη το καλύτερο σύστημα εκπαιδεύσεως. Τριανταπέντε χρόνια βιασμού της δημόσιας τάξης από την αριστερή τρομοκρατία, σημαίνει ότι τουλάχιστον μια γενιά κατοίκων αυτής της χώρας έχει εκπαιδευτεί -ή μάλλον, ανατραφεί- στο να θεωρεί τη βόμβα, τον νεκρό, την προκήρυξη, δεδομένα. Σημαίνει πως, ακόμη κι αν μπορούσε η δημόσια τάξη να αντιστρέψει την εις βάρος της κατάσταση, δεν θα ήθελε να το κάνει. Απλά επειδή, μετά από τόσες δεκαετίες επανάληψης, η ίδια η έννοια της τάξεως πλέον συμπεριλαμβάνει την αριστερή τρομοκρατία. Έχει γίνει ένα ανεπιθύμητο αλλά οργανικό παρελκόμενο του κράτους, ένα malum necessarium, ένα παρα-κράτος.

Τι να σου κάνει ο απλός εισαγγελέας;  Δίπλα του κιόλας, μέσα στις φυλακές, οι τρομοκράτες ξυλοκοπούν όποιον θέλουν. Οι απ' έξω σύντροφοι πυροβολούν κόσμο και μετά ανοίγουν συζήτηση για τις δολοφονίες σε δικτυότοπο που φιλοξενείται σε κρατικές υποδομές. Η δημόσια τάξη δεν μπορεί να εμποδίσει τους αριστερούς δολοφόνους από το να κάνουν δημόσιο debriefing με δικά της έξοδα, θα τους εμποδίσει από το να ανατινάξουν τον εισαγγελέα; Μήπως τον ρώτησε κανείς πόσο ιδανική αντιλαμβάνεται την δημόσια τάξη, όταν βλέπει το όνομα και την διεύθυνσή του να αναρτώνται σε ανώνυμες "καταγγελίες" για τα "δικαιώματα των κρατουμένων"; Και ποιος είναι στο κάτω-κάτω ο εισαγγελάκος, για να σηκώσει πάνω του δεκετίες σφαλμάτων μιας προδομένης πολιτείας; Ποιος είναι αυτός που τον βάζουν να κρατήσει το φίδι στην τρύπα; Εδώ πρώην υπουργός μεταφορών μεταφέρει τον εαυτό του σε SUV με πλαστές πινακίδες και παραβιάζοντας σήματα stop. Ας βάλουν εκείνον να κρατήσει τον Ξηρό στη φυλακή.

Κάπως έτσι, με το αδιαμφισβήτητο δίκιο του εισαγγελέα από την πλευρά του, επιβεβαιώνεται δια της υπηρεσιακής οδού το ότι ο τρόμος είναι ο μόνος νόμος που ισχύει στο Ελλαδιστάν. Και κάπως έτσι, η σάπια κοινωνία συνεχίζει την κατρακύλα προς την άβυσσο. Διότι τώρα έρχονται κι άλλοι χορευτές στο πανηγύρι, οι οποίοι αργά ή γρήγορα θα κοιτάξουν να διεκδικήσουν τα δίκια τους ασκώντας τον δικό τους οργανωμένο και ανώνυμο τρόμο επάνω στο υποτιθέμενο κράτος. Και τα δίκαια αυτών θα είναι τότε ακόμη πιο αδιαμφισβήτητα, από όλων των άλλων.