Ο Πύργος

Σε κάποια ξέμακρα, ανεμοδαρμένα υψίπεδα του βορρά κάτω από έναν βαρύ ουρανό, ένας άνδρας στέκεται με υπερηφάνεια μπροστά από ένα σπαθί και έναν πύργο. Φαίνεται να είναι ο οικοδεσπότης που βγήκε να μας προϋπαντήσει, εκεί στο εξώφυλλο. Σε ένα ανέμισμα από λευκά και κόκκινα κορδόνια δεμένα στη λαβή του σπαθιού, μαθαίνουμε το νόημα: είναι περήφανος για αριστουργήματα όπως το Madrigal και το The Tower. Βέβαια...
Τι άλλο θα περιμέναμε να βρούμε σε ένα τέτοιο μέρος;

Από το τέλος της παγετώδους περιόδου ο λοφίσκος κείται εκεί στη μέση της βρετανικής ενδοχώρας, στις νότιες υπώρειες των Πέννινων, ο χαμηλότερος μιας σειράς υψωμάτων που κυλάνε προς την πεδιάδα που σήμερα καταλαμβάνει το Manchester. Το χαμηλό του ύψος δεν τον κράτησε στην ανυποληψία, επειδή η προωθημένη θέση του χάρισε μεγάλο εύρος ορατότητας στις δυτικές πεδιάδες, από τα νότια μέχρι τα βορειοδυτικά. Οι αρχαίοι Βριγάντες θα τον είχαν ξεχωρίσει για τη θέση του και την προσβασιμότητά του, σε εποχές όταν η ανεβασιά σε ψηλά μέρη δεν ήταν απλή υπόθεση. Όμως Βριγάντες σημαίνει 'υψηλοί' ή 'βουνίσιοι' και δεν μπορούσαν παρά να γνωρίζουν το καλύτερο σημείο για να διασχίσεις τα Πέννινα. Καθώς η πεδιάδα του ποταμού Colne πίεζε από ανατολικά και η κοιλάδα του ποταμού Tame από δυτικά, η πανάρχαια ραχοκοκκαλιά των αφιλόξενων υψιπέδων περιοριζόταν σε ένα μήκος 5 χιλιομέτρων. Που σημαίνει, 16 χιλιόμετρα ευθεία δυτικά από τον προϊστορικό οικισμό στο Castle Hill και οι αρχαίοι πεζοπόροι είχαν ήδη διασχίσει το πέρασμα Standedge, άλλα 7 χιλιόμετρα στα νοτιοδυτικά και κατηφόριζαν την κοιλάδα του Tame, ανάμεσα από τον λοφίσκο Hartshead και το οχυρό στο ύψωμα Buckton, έτοιμοι να πατήσουν τα πεδινά που απλώνονταν έως την Ιρλανδική θάλασσα. Ανασκαφές που άρχισαν πέρυσι στη δυτική πλαγιά του λοφίσκου, εντόπισαν τα θεμέλια αρκετών κτισμάτων και μιας πηγής με πέτρινους τοίχους και σκαλοπάτια. Εν απουσία ιστορικών αναφορών, οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι τα ευρήματα μπορούν να είναι "πολύ παλαιότερα" του 18ου αιώνα. Λίγο μακρύτερα βρίσκεται μικρό λατομείο.


Μετά την ρωμαϊκή κατάκτηση, διάφοροι υποστηρίζουν πως στον λοφίσκο υπήρχε παρατηρητήριο που επέβλεπε τους viae strata της περιοχής. Τον δρόμο από το York στο Chester, αυτόν από το στρατόπεδο Ardotalia στο οχυρό Castleshaw καθώς και τη διακλάδωση του τελευταίου με κατεύθυνση προς Ridgehill. Περισσότεροι αιώνες κύλησαν πάνω από τον λοφίσκο Hartshead, τους Ρωμαίους διαδέχτηκαν οι Αγγλοσάξωνες και ο εκχριστιανισμός. Το ήθος της υπαίθρου παρήκμασε μέσα στην ανέχεια και την αμάθεια μέχρι την αγγλική Αναγέννηση. Στα 1750, ό'τι κι αν υπήρχε στην κορυφογραμμή του λοφίσκου προκαλούσε κάποιους να το πετροβολούν (κάτι που γνωρίζουμε από την πρώτη ιστορική αναφορά σε αυτό, που είναι μια δικαστική απόφαση για κύρωση ανάλογων προστίμων) και άλλους να το επισκέπτονται τα δειλινά ως ζευγαράκια. Το 1751 αποφασίζεται η ανακατασκευή του οικοδομήματος (περιλαμβάνοντας την επιγραφή "Look well at me before you go, and see you nothing at me throw") το αποτέλεσμα της οποίας απεικονίζεται σε γκραβούρα του 1794. Στα αμέσως επόμενα χρόνια το κτίσμα θα χτυπηθεί από κεραυνό και μεγάλο μέρος της λιθοδομής του θα καταρρεύσει. Το 1863 οι μασόνοι δημοτικοί άρχοντες του Ashton θα αποφασίσουν να το ξαναχτίσουν, ως φόρο τιμής στον γάμο κάποιου ανισόρροπου μέλους της αγγλικής μοναρχίας. Έργο δικό τους είναι ο στρογγυλός πύργος με την πολυγωνική σκεπή γνωστός ως Hartshead Pike, που θα αναστυλωθεί πάλι το 1928 για να αποκατασταθούν ζημιές από τον συνεχιζόμενο λιθοβολισμό.

Οι τελευταίοι αιώνες έφεραν τη μόλυνση του λοφίσκου και της όλης περιοχής, από τις βιομηχανίες του 19ου αιώνα, τις τσιμεντουπόλεις του 20ου και την αστικοποίηση του 21ου. Σήμερα, μόνο πυλώνες υψηλής τάσης διασχίζουν τα Πέννινα κατηφορίζοντας ανάμεσα στο Hartshead και τα ίχνη του οχυρού στο ύψωμα Buckton. Πλέον ο λοφίσκος στριμώχνεται από 3 αστικούς οικισμούς και στιγματίζεται από εξοχικά, μάντρες, συνεργεία μέχρι και το τερατώδες τοπικό ikea. Τα ρομαντικά ζευγαράκια πλαισιώθηκαν από περίοικους που βγάζουν τα κατοικίδιά τους βόλτα και taggers με σπρέΐ, από τις μπογιές των οποίων το κτίσμα ενίοτε απαλλάσσεται μέσω αμμοβολής. Το καθημερινό Hartshead Pike είναι ένα παράταιρο, γκροτέσκο ερείπιο στη μέση ενός ωκεανού πολυπολιτισμικής αστικοποίησης, που δεν χρήζει επισκέψεως από κανέναν.

Εκτός, βέβαια... αν αυτός μπορεί να δίνει νόημα στα καθημερινά ερείπια και να τα κάνει πύργους των υψιπέδων του βορρά, όπως ο υπερήφανος άνδρας στο εξώφυλλο...