Περί γραφικότητας ο λόγος

Σε πρόσφατες δηλώσεις του στον ιστότοπο agioritikovima.gr, ο υποψήφιος με τον συνδυασμό της Ελληνικής Αυγής δήμαρχος Αθήνας Η. Κασιδιάρης είπε τα εξής:

Ως εκπρόσωπος του κόμματος της Χρυσής Αυγής, σαν Ηλίας Κασιδιάρης και ως εκλεγμένος βουλευτής, θεωρώ γραφικό να δηλώνει κάπιος δωδεκαθεϊστής στην Ελλάδα του σήμερα. Σεβόμαστε απόλυτα την αρχαία ελληνική παράδοση, δεν θα μπορούσε να υπάρχει Ελλάδα εάν δεν υπήρχε αρχαία Ελλάδα η οποία είναι λίκνο του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού αλλά θεωρώ ότι σήμερα να δηλώνει κάποιος δωδεκαθεϊστής ενδεχωμένως στερείται κατά κάποιον τρόπο σοβαρότητας.

Τι απαντάμε στον Η. Κασιδιάρη και σε όσους συμμερίζονται τα λεγόμενά του; Ένα πράγμα είναι σαφές από την αρχή. Η φαιδρότητα του φαίνεσθαι και του πράττειν είναι ευρέως διαδεδομένη στη χώρα μας πολλές δεκαετίες τώρα και δεν περιορίζεται σε κάποια κοινωνική ομάδα. Την έχουμε δει να εκδηλώνεται μέσα από δωδεκαθεϊστές με naylon χλαμύδες και την έχουμε δει να εκδηλώνεται μέσα από χρυσαυγίτες κραδαίνοντες ασπίδες από... βερνικωμένη μοριοσανίδα. Βεβαίως την έχουμε δει να εκδηλώνεται στους άκληρους κηφήνες που καταλαμβάνουν τη χερσόνησο του Άθω, οι οποίοι ασκούνται στον χριστιανορθόδοξο μοναχισμό δια των offshore, του bloomberg και του wi-max. Την έχουμε δει να εκδηλώνεται στον χώρο της πολιτικής, στα κρατικά ιδρύματα και θεσμούς, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και πρωτοβουλίες, στον χώρο του αθλητισμού, στις τάξεις των εργατών, στις τάξεις των εργοδοτών, στις τάξεις των θρήσκων και σε αυτές των αθέων. Την γραφικότητα δεν την εισήγαγαν οι δωδεκαθεϊστές στην ελλαδική κοινωνία.

Δεύτερον, στην πρακτική του αυτή της γενίκευσης του χαρακτηρισμού της φαιδρότητας επί του συνόλου των δωδεκαθεϊστών, ο Η. Κασιδιάρης βρίσκεται ασυνεπής. Ο ίδιος (αλλά και το κόμμα του) έχει πολλάκις δηλώσει ότι απορρίπτει την πρακτική της γενίκευσης, με πιο πρόσφατη περίπτωση την μήνυσή του στον ιστότοπο iefimerida.gr, όπου οι "αυθαίρετες γενικεύσεις" εναντίον του, αναφέρονται στη νομική αιτιολόγηση της μηνυτήριας αναφοράς. Εξάλλου, πολλοί ανήκοντες σε αντιπάλους του Η. Κασιδιάρη πολιτικούς χώρους, έχουν επανειλημμένως χαρακτηρίσει τους χρυσαυγίτες 'αστείους' και 'γραφικούς', με τελευταίο τον -τέως βουλευτή του Κ.Κ.Ε- Κ. Καζάκο.

Τρίτον, στις δηλώσεις του Η. Κασιδιάρη υπάρχει άλλη μια ασυνέπεια, σοβαρότερη. Πως είναι δυνατόν να σέβεται "απόλυτα" την αρχαία Ελληνική παράδοση, αλλά να μην σέβεται την αρχαία Ελληνική θρησκεία που ήταν βασικό συστατικό της πρώτης; Και αν σέβεται την αρχαία Ελληνική θρησκεία, τότε πως αρνείται την ίδια τη φύση της Παράδοσης που είναι το να παραδίδεται από τους παλαιότερους στους νεότερους; Όποιος σέβεται όντως την αρχαία Ελληνική παράδοση, τότε δεν μπορεί να μη σέβεται τις προσπάθειες αναβίωσης και συνέχειάς της, οι οποίες πραγματοποιούνται -μεταξύ άλλων και- από αυτούς που ο Η. Κασιδιάρης αποκαλεί δωδεκαθεϊστές. Όλα τα άλλα είναι είτε παραλογισμοί, ή φθηνοί πολιτικαντισμοί.

Όσο για αυτούς από την πλευρά ημών των δωδεκαθεϊστών που αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι από τις δηλώσεις του ελληνορθόδοξου χρυσαυγίτη, χρήσιμο θα ήταν να σκεφτούν ότι και φαινόμενα γραφικότητας διαθέτουμε, αλλά και η ασυνέπεια μας μαστίζει. Διότι υπήρξαν πρόσφατες προσβολές της ελληνικής θρησκείας πολύ σοβαρότερες αυτής του Η. Κασιδιάρη, όπως για παράδειγμα η αφίσα του περυσινού 'gay parade' (όπου μόνο το strap-on φαίνεται να λείπει) και το συνοδευτικό της μανιφέστο:

Η θεά Αθηνά δεν ταιριάζει στα στεγανά ούτε των φύλων ούτε των εποχών. Η πιο σοφά μαχητική εκ των θεών ντύνεται πολεμιστής. Ο μύθος τη θέλει να ήταν παρθένα. Αυτό που ξέρουμε ήταν ότι αντιστέκεται στους άντρες και δεν έχει σχέσεις μαζί τους. Όπως όλες οι λεσβίες.

Αυτή λοιπόν η mass media απόπειρα ιδιοποίησης, πολιτικοποίησης, γραφικοποίησης και καρναβαλοποίησης εν τέλει της θεάς Αθηνάς, απόπειρα που θα τύγχανε νομικής απαντήσεως από κάθε σοβαρή (άρα μη-γραφική) θρησκευτική κοινότητα, παρέμεινε τελείως ασχολίαστη, όχι μόνο στον δημόσιο λόγο αλλά ακόμη και στις ιδιωτικές συζητήσεις αυτών που σήμερα θίγονται από τις δηλώσεις Κασιδιάρη. Για να μην αναφέρω και τον ακόμη γραφικότερο αντίλογο, ο οποίος διατράνωνε:

Η Αθηνά, η Ακρόπολη και κάθε είδους εθνικό σύμβολο που πρέπει να "κάνουμε περήφανο", δεν έχουν τίποτα να πουν για τις ζωές μας, παρά μόνο σκόρπιες αναμνήσεις, αναπαραστάσεις επιβολής, εξουσίας και καθημερινών αποκλεισμών... Να είμαστε υπερήφανα η ντροπή του έθνους.

Ας ασχοληθούμε πρώτα λοιπόν με τα του οίκου μας και την αλήθεια της όποιας κριτικής μας αφορά, και να αφήσουμε τις βολικές (φθηνές γαρ) ιαχές του πολέμου.