Το Τέμενος του Αιγαίου

τοὶ δ᾽ ἀγλαὸν Ἀπόλλωνι ἄλσει ἐνὶ σκιερῷ τέμενος σκιόεντά τε βωμὸν ποίεον,

Αἰγλήτην μὲν ἐυσκόπου εἵνεκεν αἴγλης Φοῖβον κεκλόμενοι

Υπάρχει στην Ελλάδα ένα νησόμορφο στοιχειό, ένα αποκύημα της αρχαίας Αιγηίδος. Έχει σώμα, λαιμό και δίκορφη κεφαλή που ορθώνεται στα τετρακόσια μέτρα ύψος για να ατενίσει το Νότο και την Ανατολή. Κεφαλή στεφανωμένη με σταθερότητα και αναφαινόμενη καταμεσής των ρευμάτων του κόσμου. Γεωλογικό σύμβολο προσανατολισμένης προσπελασιμότητας, ορατό από τα σαράντα μίλια. Είναι ένα οχυρό προσβάσιμο μόνο από τα δυτικά. Γη που αξίωσε θέση ανάμεσα σε ουρανό και θάλασσα και πλήρωσε τίμημα είκοσι χιλιάδες εκατονταετίες αστραπών και κυμάτων.

Είναι ο βράχος που δεσπόζει στο Αιγαίο. Στα ριζά του ο Ύδρος ακόμη περιπτύσσεται με τη Γαία, η κορυφή του καίγεται από τον Ήλιο και ψύχεται από τον Αιθέρα. Σταθερό σημείο της όρασης και της διορατικότητας, με όλη τη χάρη του Αιγλήτη θεού και εύρος επίγνωσης ανυπολόγιστο από εμάς. Ιερός τόπος που παραμένει αμίαντος, επειδή δεν διαθέτει τίποτα πολύτιμο για συλητές και οι βέβηλοι δεν χαλούν κάτι το παντοτινό. Η πατρίδα ως χερσόνησος γης που εκτείνεται στο πέλαγος, η φυλή ως παρουσία συνεχής στο πέρασμα του χρόνου. Η θρησκεία, συσσωρευτής στοιχειακής εμπειρίας και ορόσημο ασφαλούς πλοήγησης στα ήθη των εποχών.

Ο αχός των κυμάτων στις βόρειες ακτές προσκαλεί τους αλιπλάνες του μύθου. Στις τρικυμίες ο Βορέας παρασύρει την αλμύρα ψηλά στις βραχώδεις πλαγιές, μέχρι να την θυμηθούν τα σύννεφα. Γύρω από τον βράχο στο απάγκιο, η περίμετρος του ήρεμου βίου. Η χρυσή άμμος στα αβαθή του κόλπου, με διάσπαρτες κασσίδες και νωχελικούς ιχθείς. Η παραλία στα καύματα του Ιούλη, με τις ταμαρίδες, την πηγή με το υφάλμυρο ύδωρ και τα βλέμματα από αθέατους ασκαλαβώτες. Όλα τα φρύγανα των παιδικών αναμνήσεων στη ράχη του βράχου που ανηφορίζει με ανάγκη τεκτονικής πλακός. Ιέρακες στα γκρεμνά της κορυφής. Το Αιγαίο ζει από τον βυθό έως τον ουρανό, από το σκότος έως το φως, από το παρελθόν έως το μέλλον.

Αυτή είναι η φύση του ιερού τόπου. Τι κι αν δεν τον αντιλαμβάνεται η τωρινή εποχή. Τι κι αν το οχυρό έπεσε από ανατολίτες με κίνηση κυκλωτική. Τι κι αν χάλασαν τον Αιγλήτη για να σκιάσουν την ασχήμια τους, αν έκοψαν τις ταμαρίδες και στόλισαν την άσφαλτό τους με τοξικές πικροδάφνες. Τι κι αν ο βράχος προσφέρει κυρίως θέα σε αλλοδαπούς παραθεριστές και έδρα για ένα ασβεστωμένο παράπηγμα, όπου ηλικιωμένοι ντόπιοι σέρνουν ετησίως τα σαρκία τους.

Πίσω από τη λεπτή στρώση της προχειρότητας το παντοτινό ακόμη αναφαίνεται, ως τέμενος για σύγχρονους Αργοναύτες.