Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Το παρακάτω κείμενο που αναδημοσιεύεται από το πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο του Λευτέρη Πανούση, εξετάζει και μελετά μια ουσιαστική, θεμελιώδη αλλά εντελώς παραμελημένη και θαμμένη πτυχή της τρέχουσας και διαδεδομένης πολιτικής ηθικής (ελλαδικής και όχι μόνο), η οποία αφορά τη σχέση αριστεράς και χριστιανισμού. Μια πτυχή στην οποία έχουμε ήδη αναφερθεί στο παρόν ιστολόγιο και θα το ξανακάνουμε αναλυτικότερα στο μέλλον.

Από το 2012 που η Χρυσή Αυγή πέρασε στο πολιτικό προσκήνιο, η επίσημη Ανατολική Ορθόδοξη εκκλησία δια πολλών αξιωματούχων της και ακόμη περισσότερων επικοινωνιακών διαύλων που της προσφέρονται, δεν παύει, όχι μόνο να διατρανώνει την αντίθεσή της στα χρυσαυγίτικα πολιτικά προτάγματα, αλλά και να θρησκειοποιεί ουσιαστικά την αντιπαράθεσή της με τη Χ.Α, χαρακτηρίζοντας την τελευταία "παγανιστική", ως να πρόκειται δηλαδή για μια πολιτική προθήκη ή βιτρίνα κάποιου παγανιστικού θρησκεύματος. Η εκκλησία το πράττει αυτό αδιαφορώντας για τη συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής οι οποίοι δηλώνουν πιστοί χριστιανοί (όντας μάλιστα προερχόμενοι από κοινωνικές ομάδες οι οποίες απετέλεσαν κατά το παρελθόν στυλοβάτες του προνομιακού status που η ελλαδική εκκλησία απολαμβάνει απέναντι στην ελληνική κρατική αρχή), συμπαρατασσόμενη, αντίθετα, με τους διαβόητα άθεους και επικριτές των εκκλησιαστικών προνομίων αριστερούς, σε μια σειρά κοινωνικών θεμάτων με πρώτο αυτό της λαθρομετανάστευσης.

Αυτή η εκ πρώτης όψεως αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του ιερατείου, νοηματοδοτείται όταν ληφθούν υπ' όψη δυο διαχρονικές παράμετροι της εκκλησιαστικής κοινωνικοπολιτικής υπόστασης και μια τρίτη, βαθύτερη, που αφορά την ηθική της υπόσταση και την ίδια της τη φύση.
Η πρώτη παράμετρος είναι ο ανταγωνισμός: η Χρυσή Αυγή με το άνευ αντιπροσώπων κοινωνικό της έργο, καταπατά την εκκλησιαστική κοινωνική επικράτεια και διεκδικεί μερίδιο από μια λαϊκή ευγνωμοσύνη και συναίνεση που μέχρι πρότινος άνηκε εξ' ολοκλήρου στην εκκλησία. Συναίνεση που αποτελεί, ουσιαστικά, το σημαντικότερο κεφάλαιο που μπορούν να αποθηκεύσουν τα εκκλησιαστικά θησαυροφυλάκια.
Η δεύτερη παράμετρος είναι η διπλωματία: η εκκλησία, ως τερατώδης ιδιωτικός οργανισμός που συμβιώνει και παρασιτεί στην κρατική δομή και υποδομή, είναι αναγκασμένη να προσεταιρίζεται την εκάστοτε πολιτική εξουσία, είναι-δεν-είναι αυτή χριστιανική. Το έκανε αρχικά με τον φιλοαρειανιστή Κωνσταντίνο, έπειτα με τον ισλαμιστή Μωάμεθ, τον προηγούμενο αιώνα με τους φανατικά ελληνορθόδοξους χουντικούς, σήμερα με τον άθεο Τσίπρα.
Τρίτον, ο λόγος για τον οποίο ρασοφόροι με γλυκερή λαλιά και βλέμμα αρχαίου γραφειοκράτη δεν υποχρεούνται μόνο, αλλά και αρέσκονται σε λόγους αφοριστικούς, όχι μονάχα της Χ.Α, αλλά κάθε δημοσίας και δημοφιλούς εκδήλωσης εθνοκεντρισμού, είναι ο εξής: ο χριστιανισμός, από την εποχή του αποστόλου Παύλου τουλάχιστον (ο κατά πολλούς θρησκειολόγους de facto θεμελιωτής του δόγματος) δεν αποτελεί παρά μια εκδήλωση του Κοσμοπολιτισμού στο θρησκευτικό επίπεδο. Ως τέτοιος, είναι αδερφάκι της πολιτικοοικονομικής θεωρίας που έγινε γνωστή ως αριστερά, δεύτερη όψη του ιδίου νομίσματος όπως λέει κι ο Λευτέρης Πανούσης. Οι δύο περίπου χιλιετίες της χρονικής διαφοράς δεν διαφοροποιούν τα ιδεολογικά και φιλοσοφικά μεγέθη: ο χριστιανισμός, αυτή η Νέα Τάξη Πραγμάτων της ύστερης αρχαιότητας, βρίσκει τις ηθικές του καταβολές στην κοσμοπολίτικη Μεσόγειο των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, όπως η αριστερά ανιχνεύει τις δικές της στην φεουδαρχική Ευρώπη των αυτοκρατοριών που ακολούθησαν. Τα ετεροθαλή αδέρφια συναντώνται σε ιστορικές συγκυρίες (όπως οι εξεγέρσεις των χωρικών σε Αγγλία τον 14ο και Γερμανία τον 16ο αιώνα) και διαπλέκονται σε ιστορικές μορφές (όπως οι John Ball και Thomas Muntzer). Οι δύο χιλιετίες μπορούν να θεωρηθούν ως το διάστημα που χρειάστηκε ο Κοσμοπολιτισμός ώστε, συσσωρεύοντας θρησκευτική τεχνογνωσία, να αποπερατώσει και να εγκαινιάσει ένα πολιτικό κτίσμα. Κοινά δομικά υλικά μπορούν να είναι η κοινοκτημοσύνη, η αταξική κοινωνία, ο αντικρατισμός, ο ανθρωποκεντρισμός και η φιλανθρωπία του οίκτου, η εσχατολογική λύτρωση από το πρόσκαιρο κακό, η ζηλωτική νοοτροπία και συμπεριφορά του μάρτυρα, ο εκθειασμός της ταπεινότητας, της ένδειας και της ισχνότητας, η απαξίωση του κάλλους (συνοψιζόμενη στην παχύσαρκη ακαματοσύνη πολιτικών και εκκλησιαστικών που θίγει ο Λευτέρης).

Συμπέρασμα; Αντίθετα με τα όσα διατείνονται οι ρασοφόροι (στα αριστερά συνέδρια) και με όσα υποστηρίζουν οι θεολόγοι (στα αριστερά κανάλια), ο χριστιανισμός ήταν, είναι και θα είναι πολύ περισσότερο αριστερός, από ότι η Χρυσή Αυγή παγανιστική.

Κάπου εδώ να θίξουμε τις διαφορές ανάμεσα στην καθ' όλα έντιμη και τολμηρή, εθνικιστική ανάλυση του Λευτέρη και αυτή ημών των ελληνοθρήσκων. Για εμάς, ο Κοσμοπολιτισμός ή Οικουμενισμός δεν αποτελεί απλή τάση μιας μη-συμπαγούς και μη-ενιαίας ορθοδοξίας, αλλά μητρικό γάλα του ορθοδόξου δόγματος και επίσημη εκκλησιαστική και θεολογική άποψη. Αν ανατρέξουμε στους σημαντικότερους λόγους της χριστιανικής απόσχισης από τον ιουδαϊσμό, θα δούμε την αντίληψη του Ιησού ως θεού και μεσσία, τη μετατροπή του φυσικού Ισραήλ σε πνευματικό και τελικά, την παγκοσμιοποίηση του Γιαχβέ μέσω της σύναψης ενός νέου μνημονίου, όχι πλέον με τους Ισραηλίτες αλλά με ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δίχως τον Κοσμοπολιτισμό που εισηγήθηκε ο Απόστολος των εθνών, ο χριστιανισμός θα είχε μείνει σε κάποια ολιγάνθρωπα κοινόβια στα πέριξ των εβραϊκών πόλεων και συνοικιών της ρωμαϊκής Αιγύπτου και Μέσης Ανατολής.

Τέλος ο σχολιασμός, ακολουθεί το άρθρο...

_______________________________________________

Σας κάμει εντύπωση που ο επικεφαλής της "ορθόδοξης" εκκλησίας τα βρίσκει τόσο εύκολα, με τους "άθεους" εθνοκτόνους της ροζ συμμορίας;
Σας κάμει εντύπωση, που ο πρώτος ποιμένας των "ορθόδοξων" προβάτων, είπε "Ναι σε όλα", σχετικά με την κάρτα του πολίτη;
Σας κάμει εντύπωση, που ο αρχιπαπάς της Ελληνικής χριστιανωσύνης κάμει ότι περνάει από το "άγιο" χέρι του, για να διευκολύνει τους λαθρομετανάστες, τους λαθρέποικους και τους λαθροεισβολείς, ξεπερνώντας ακόμα και τον Πάπα σε μεταναστολαγνεία;
Σας κάμει εντύπωση, που το αρχιεπισκοπικό κογκλάβιο δεν βγάνει κουβέντα για τις σφαγές των χριστιανών στην άγρια αφροασία;
Ή μήπως σας ξενίζει η λυσαλέα επιθετικότητα της "ορθόδοξης" νομενκλαντούρας, εναντίον κάθε οργανωμένης πολιτικής δύναμης τολμά ακόμα να μιλά για έθνος, για πατρίδα και για κοινό Πεπρωμένο του Αιματος, όταν είναι γνωστό σε όλους όσοι μελετούν την ιστορία, ότι ο απλός, ορθόδοξος παπάς έδωσε μάχες στο παρελθόν για την επιβίωση του Ελληνισμού.

Ε λοιπόν, να μην σας κάμει εντύπωση.
Διότι αυτό που αποκαλείται "οικουμενικός" [και όχι ελληνορθόδοξος] χριστιανισμός, δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, με τον εφιάλτη της νεοταξίτικης παγκοσμιοποίησης, που ο πιο γνήσιος εγχώριος εντολοδόχος του είναι ο σύριζα...

Τα βρίσκουν μια χαρά.
Και στην καρτα του πολιτη και στη λαθροεισβολη και στα πάντα όλα...
Οι διαφορές που υποτιθεται οτι τους χωριζουν ειναι μαι μαγικη εικονα.
Στην πραγμαιτκοτητα δεν ειναι παρα οι δυο οψεις του ιδιου νομισματος....

Η λεγόμενη "ορθοδοξία" δεν είναι κάτι τις το συμπαγές και το ενιαίο.
Μόνο κατ' όνομα είναι επικεφαλής όλων των ορθοδόξων ο Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως.
Η Ελληνορθόδοξη εκκλησία παραδείγματος χάριν είναι αυτοκέφαλη και ανεξάρτητη από τους εθνοπροδότες της Κωνσταντινουπόλεως, που εχουν προσκυνήσει τον Τουρκο αφέντη, από την εποχή του Μωαμεθ του Πορθητή.

Άλλωστε η αυτοκέφαλη Ελληνορθόδοξη αρχιεπισκοπή, γεννήθηκε μετά την ανάδυση του νέου Ελληνικού κράτους, ακριβώς για να απελευθερωθεί από την κυριαρχία των "οικουμενιστών" παπάδων, που μια ζωή πρόδιδαν τους εθνικοαπαλευθερωτικούς αγώνες των Ελλήνων.

Δεν χρειάζεται να θυμίσω εδώ την καταδίκη της επανάστασης και τον αφορισμό των αγωνιστών του 21, από τον Πατριάρχη, ούτε άλλα πασίγνωστα περιστατικά προδοσίας του φαναρίου και των υποτελών παπάδων της Κωνσταντινουπόλεως.
Η Ελληνορθόδοξη εκκλησία ανεξαρτητοποιήθηκε από το τουρκοκρατούμενο πατριαρχείο, ακριβώς για να μην επαναληφθούν τέτοια περιστατικά, που επιδρούσαν άσχημα στο ηθικό των ελεύθερων Ελλήνων και αποτελούσαν έναν δούρειο ίππο στους απελευθερωτικούς αγώνες του γένους μας.
Ωστόσο, η γάγγραινα του "οικουμενισμού", φαίνεται ότι ξαναμπαίνει από την κερκόπορτα της ιστορίας, στο σώμα του Ελληνισμού, σαπίζοντας ότι πιο υγιές υπάρχει ακόμα στο "χριστεπώνυμον πλήρωμα"

Λέγοντας "οικουμενισμό" εννοούμε μία τάση στη χριστιανωσύνη [ασχέτως δόγματος] που κηρύσσει ένα είδος υπερεθνικού, παγκοσμιοποιημένου χριστιανισμού, εντός του οποίου δεν θα υπάρχουν τα έθνη, παρά μόνον ως γλωσσολογικές ή πολιτισμικές ιδιαιτερότητες.
Ο καθολικισμός παραδείγματος χάριν ήταν και παραμένει οικουμενικός.
Το Βατικανό σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του πολέμησε λυσαλέα κάθε είδους εθνικό ή εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, ως και αυτή την προσπάθεια δημιουργίας του Ιταλικού κράτους [το οποίο σημειωτέον δεν υπήρχε πριν από τον Γκαριμπάλντι]

Αντίστοιχα και το πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, που διατήρησε τη δομή του και τα προνόμια του, όπως είχαν διαμορφωθεί μετά τη νίκη των εικονολατρών τον 9ο αιώνα, σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας.
Ο "οικουμενικός" Πατριάρχης δεν ήταν παρά μια μαριονέτα στα χέρια των σουλτάνων, οι οποίοι τον χρησιμοποιούσαν για να κρατάνε σκλάβους τους ραγιάδες. Τον ίδιο περίπου ρόλο που έπαιξε στο Βυζάντιο το πατριαρχείο από τον 9ο αιώνα και μετά, όπου συνέβαλε τα μέγιστα στο να θεωρείται η λέξη "Έλληνας" βρισιά, ώστε να ελέγχουν απόλυτα οι βυζαντινοί βασιλιάδες την πολυεθνοτική και πολυφυλετική αυτοκρατορία τους.

Ωστόσο ο Ελληνισμός και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του οικουμενικού παπαδαριού, τα κατάφερε να επιβιώσει κάτω από τη μύτη των οικουμενιστών, συχνά μάλιστα με τη σιωπηρή συμμετοχή και των ίδιων των πατριαρχών, όταν κάποιοι από δαύτους είχαν τη δυνατοτητα να "βλέπουν" μακριά [όπως ο Φώτιος λόγου χάριν]
Η επιβίωση της Ελληνικής εθνικής ταυτότητας, που αμφισβητείται φυσικά από τους διεθνιστές ή τους οικουμενιστές, αποδείχθηκε όταν αυτή αναδύθηκε για άλλη μια φορά στο προσκήνιο της Ιστορίας, μετά το πέρας των σταυροφοριών και την εισροή των αρχαίων Ελληνικών γραμμάτων στην τότε ημιβάρβαρη Ευρώπη.
Η ενέργεια του Γεώργιου Γεμιστού να ελληνοποιήσει το όνομα του σε Πλήθων, φανερώνει πόσο μακριά ήταν πλέον η παπαδίστικη προπαγάνδα, ότι Έλληνας σημαίνει τον ειδωλολάτρη και πόσο είχαν αλλάξει τα πράγματα στην εποχή των Παλαιολόγων.

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του οικουμενικού χριστιανισμού, που αντιμάχεται τα έθνη, με τον Ελληνορθόδοξο χριστιανισμό, που παλεύει στο πλευρό του Ελληνικού εθνους, πρωτοχαράχτηκε στα χρονια της Ελληνικής αναγέννησης, περίπου στα τελη του 13ου αιώνος και ενδεχομένως να είχε αλλάξει εντελώς την πορεία του Γένους μας, αν δεν τη σταματούσε η Πτώση της Κωνσταντινουπόλεως στα μέσα του 15ου αιώνα.

Από τον καιρό όμως του Μωάμεθ του Πορθητή και δώθε, δεν έχει σταματήσει να υφίσταται αυτή η αμείλικτη διαμάχη μεταξύ των οικουμενιστών και των ελληνορθόδοξων παπάδων, η οποία μάλιστα έλαβε και κοινωνικά χαρακτηριστικά, στην εξέλιξη των αιώνων.
Η πλειοψηφία του μικρού κλήρου, που ήταν έτσι κι αλλιώς κοντά στον λαό, κατά κύριον λόγο αποτελούνταν από εθνικιστές ελληνόφρονες παπάδες, ενώ αντίθετα το υψηλόβαθμο παπαδαριό λυσούσε να σβήσει το Ελληνικό έθνος από τον χάρτη, παίζοντας άλλοτε το παιχνίδι των σουλτάνων και άλλοτε το παιχνίδι του διεθνισμού ή της παγκοσμιοποίησης, όπως ακριβώς πράττει τώρα.

Η ορθοδοξία μπορεί να γεννάει παπαφλέσσες, γεννάει όμως και γρηγόριους [ή ιερώνυμους]

Η ασχήμια δεν είναι ποτε μοναχά ζήτημα σωματικών χαρακτηριστικών.
Ειναι αυτο που ακτινοβολει η ψυχη μας, που μας "δειχνει" ελκυστικους ή αποκρουστικούς.
Σαπιες ψυχες απωθουν.
Γλυκες ψυχες, τερπουν.
Τα συμπερασματα δικα σας...

Παρατηρηστε προσεκτικα την φωτο απο πανου.
Ο κ. Φιλης δεν ειναι "άσχημος", οπως το τερας που καθεται διπλα του και που ακτινοβολει μια ψυχη δημίου [γι αυτο και ειναι αποκρουστικο]
Ωστοσο υπαρχει κατι το απωθητικο και στον συντροφο Φιλη.
Εξεταζοντας προσεκτικα την "εικονα" του μπορει να δειτε αυτο το μειλιχιο και κάπως γλυκανάλατο υφος, που χαρακτηριζει το παπαδαριο.
Ακομα και το παχος του κ. Φιλη, ειναι πανομοιοτυπο με το παχος του βανουν οι παπαδες.
Ενα μαλθακο, ξεχειλωμενο υπογαστριο, ανθρωπου που δεν γυμναστηκε ή δεν μόχθησε ποτε του...
Το πάχος ενός ευνούχου...

Οι ομοιότητες ανάμεσα στον οικουμενικό χριστιανισμό και στη νεοταξίτικη παγκοσμιοποίηση είναι τρανταχτές και αποτυπωνονται ακομα και στην φυσικη εικονα των πιο φανατικων εκπροσωπων τους, όπως το πααδίστικο ύφος και το πλαδαφρο υπογάστριο του συντρ΄φου Φιλη και του αρχιεπισκόπυ Ιερώνυμου.

Οι εγχώριοι εντολοδόχοι της Νεας Ταξεως αντιμάχονται λυσαλεα τα εθνη/κρατη και καμουν οτι περναει απο το χερι τους για να τα εξαφανισουν.
Το ιδιο ακριβως πραττει και ο ανωτερος κληρος του οικουμενικου παπαδαριου, σε αντιθεση με την πλειοψηφια των απλων παπαδων της ελληνορθοδοξιας, που στεκονται [σιωπηρα] πλαι στον Ελληνα.

Οι διαχειριστές του δογματος του Σοκ, επιχειρουν να εξαφανίσουν κάθε είδους συλλογική ταυτότητα ακόμα και αυτή του βιολογικού φύλου, απωθώντας αρχέγονα χαρακτηριστικά, όπως η αρρενωπότητα, η ανδρεία, η βούληση για δύναμη, η ντοπροσύνη, το θάρρος ή η προστασία της οικογένειας, στα τάρταρα του φασισμού, της φαλλοκρατίας ή της ψυχολογικής πάθησης.
Κάτι που από την αρχή της ιστορίας του προσπαθούσε να επιβάλλει το παπαδαριό, αναβιβάζοντας σε πρότυπο τον αδύναμο, τον στρεψόδικο, τον θηλυπρεπή, τον άρρωστο, τον δειλό, τον συμβιβαστικό, τον τάχα μου φιλάνθρωπο και κατ' ουσίαν απάνθρωπο, σημερνό "μέσον ανθρωπάκο", που τρέχει να προσφέρει γλυκίσματα στους λαθροεισβολείς, αντί να τους πετάξει στη θάλασσα, με φωτιά και με ατσάλι...

Οι νεοταξίτες μηχανικοί ελέγχου του νου, προσπαθουν παντι τροπω να ενδοβαλλουν στο μυαλα των συγχρονων σκλαβων, οτι ειναι "καλο" τα αγορακια να φορανε φουστιτσες και να παιζουν τα μηλα με αλλα αγορακια, αντί να σηκώνουν με άγρια χαρά τα όπλα, όπως έκαμε κάποτε ο Αχιλλέας, στο βουνό των Κενταυρων.
Τα ίδια ακριβώς δηλαδή που πράττει εδω κι αιώνες το παπαδαριό ευνουχίζοντας το αρσενικό και πιπιλώντας το νου το θηλυκου, ότι τάχα μου είναι ένοχο γιατί γουστάρει τη δύναμη, την περηφάνεια ή το σθένος ενός πολεμιστή.

Εν ολίγοις, οι τοποτηρητές και οι γκαουλάιτερς της Νέας τάξεως επιθυμούν να εγκαταστήσουν παντού σε όλον τον πλανήτη μια μπάσταρδη γενιά ανθρώπων/ανδρείκελων, που θα δουλεύουν αδιάκοπα για έναν πιάτο ρύζι και θα υπακούν αδιαμαρτύρητα στις προσταγές κάποιας παγκόσμια διακυβέρνησης, η οποία θα ελέγχει την πλανητική αυτοκρατορια της, με την ίδια αδιαπραγμάτευτη ισχύ του φυσικού ή του μεταφυσικού τρόμου, που οραματίζονταν να την ελέγχουν οι παπες και οι οικουμενιστες παπαδες.

Η μονη διαφορα δηλαδη ειναι οτι ο παλιος ξεθωριασμενος Παντοκρατωρ του οικουμενικου παπαδαριου, αντικατασταθηκε απο τον Μεγαλο Αδελφο της παγκοσμιας διακυβερνησης.
Το αποτελεσμα ομως ειναι το ιδιο.
Η καρτα του πολιτη εμφυτευμενη στο πετσι ολωνων μας και ενας παγκοσμιος εφιαλτης, απο τον οποιο δεν μπορεις να διαφυγεις παρα μονο με τον θανατο σου...

Ο συντροφος Φιλης και ο αρχιεπισκοπος Ιερωνυμος δεν ειναι παρα οι δυο οψεις του ιδιου νομισματος.
Ενος νομισματος που στο παλαιο προσωπο του ανθρωπου εχει τυπωσει τη φρικαλεα φατσα ενος μπασταρδου δουλου, χωρις εθνικοτητα, χωρις φυλη, χωρις ρατσα, χωρις ιστορια, χωρις οικογενεια, που δεν ελπιζει πια, παρα μονον να τον δειξει τελευταιον ο δημιος.
Κι αυτους τους δυο ορκισμενους αντιπροσωπους της παγκοσμιας αυτοκρατοριας, οι θλιβεροι σκλαβοι τους κρατουν οι ιδιοι στην εξουσια, τον εναν χαρη στον μεταφυσικο τρομο και τον αλλον χαρη στον φυσικο τρομο, του: "μηπως μακρια απο αυτους τους φαντασιακους πατερουληδες, τα πραγματα θα ησαν πολυ χειροτερα!"

Δυστυχο γενος των ανθρωπων...
Παντα οι λυκοι που σου εκοβαν τις σαρκες σου φορουσαν την προβεια του αμνου...