Χίλαρι και Alt Right

Το 1967 η Χίλαρι Ρόντχαμ γινόταν είκοσι ετών.

Στα εξήντα εννέα της σήμερα, είναι ο θηλυκός pontifex maximus της αριστεράς και της προόδου.

Είναι το προσωποποιημένο χρονικό του χωνέματος της Αντικουλτούρας από την αμερικάνικη πολιτική. Το σύμβολο της μετατροπής της Γενιάς των Λουλουδιών σε καλή κοινωνία, άρχουσα τάξη και αναγνωρισμένο lifestyle. Από τα τριπάκια και τα τσιτσιδώματα του Καλοκαιριού της Αγάπης, η Νέα Αριστερά χρειάστηκε μισό αιώνα για να δημιουργήσει και να παρουσιάσει τη Χίλαρι. Στην πραγματικότητα, το μέρος εκείνο της σημερινής, ηγεμονεύουσας αριστεράς που δεν πιστοποιείται ως σταλινικό απομεινάρι, δεν αποτελεί τίποτα άλλο από έργα και ημέρες της γενιάς της Χίλαρι. Η χρονική ταύτιση ανθρώπων και θεωριών αναπόφευκτα οδηγεί στον αμφίδρομο συσχετισμό τους. Ως αρχηγός της Νέας Αριστεράς, η Χίλαρι γίνεται έτσι προσωποποίηση της αριστερής ιδεολογίας.

Η Χίλαρι είναι μακράν ο περισσότερο αριστερός υποψήφιος πλανητάρχης. Οργανωμένη πολιτικά από το 1965, από το '68 με τους αποκαλούμενους Δημοκρατικούς (όταν ακόμη ο Μπιλ έπαιζε ποδόσφαιρο και ο Ομπάμα με τις κούκλες του), παρούσα στην πτώση του Νίξον, γενική εισαγγελέας, γερουσιαστής, υπουργός εξωτερικών, πρώτη κυρία και σύμβουλος του συζύγου της, φεμινίστρια, καριερίστρια, εργασιομανής, μεγιστάνας της πολιτικής. Η ατζέντα της την κατατάσσει στο σόσιαλ-φιλελέ άκρο της αμερικάνικης Γερουσίας. Αυτοπροσδιορίζεται ως υπερήφανη προοδευτική - προς όπου κι αν κατευθύνεται αυτή η 'πρόοδος', η Χίλαρι προπορεύεται όλων.

Η Χίλαρι είναι το άκρον άωτο του υπαρκτού αριστερισμού. Στις ΗΠΑ περισσότερος αριστερισμός υπάρχει μόνο στα κοινωνικά περιθώρια. Τι κι αν η ακροαριστερά γκρινιάζει επειδή η Χίλαρι δεν εφαρμόζει τα τρίτης γενιάς φεμινιστικά προτάγματα. Τι κι αν οι γραφικοί Αμερικάνοι κομουνιστές την κατηγορούν για τη σχέση της με τη Wall Street. Η Χίλαρι ξέρει ότι όλοι τους θα κατέβουν στις συγκεντρώσεις της για να πουλήσουν μούρη και να αλιεύσουν κανέναν ακόλουθο. Και ότι, αν χάσει από τον Τραμπ, ίσως και να κάτσουν να κλάψουν, όπως έκλαιγαν τα πριγκηπόπουλα της Αντικουλτούρας το '72 με την πανωλεθρία του McGovern. Για τους ταραξίες αρκεί μια δολοφονική της ματιά -δε λέγονται και λίγα για τους δεκάδες περίεργους θανάτους που ακολουθούν την οικογένειά της- και οι φρούραρχοι ξέρουν ποιόν να πετάξουν έξω. Κάτι τέτοιες στιγμές η Χίλαρι σε κάνει να λες ευτυχώς, που δεν υπάρχουν γκούλαγκ στην Αλάσκα.

Πίσω στα sixties η Χίλαρι είναι μια τυπική μεσοαστή που γίνεται χειραφετημένο νιάτο, και συνεχίζει ως διοπτροφόρος φύτουλας που παρακολουθεί από τις πολυτελείς αίθουσες του Wellesley και του Berkeley τους μαλλιαρούς χίπιδες να κυλιούνται στις λάσπες. Η Χίλαρι είναι μια παντελώς μη αξιοπρόσεκτη νεαρή, όμως η δική της ριζοσπαστικότητα είναι εξολοκλήρου εγκεφαλική. Για την προσωπική της ζωή βρίσκει τον Μπιλ τον ψηλό μαλλιά, λίγο έξυπνο, πολύ φιλόδοξο και ακόμα περισσότερο ακόλαστο. Για τις ιδεολογικές αναζητήσεις ανοίγει συζήτηση με τον Σαούλ Αλίνσκι και τον κάνει πτυχιακή εργασία. Για απόκτηση προϋπηρεσίας προτιμά την δικηγορική φίρμα Treuhaft, Walker & Burnstein που ειδικεύεται στο πλύσιμο των απλύτων της Αντικουλτούρας. Το 1975 η 27χρονη Χίλαρι αναλαμβάνει συνήγορος υπεράσπισης κατηγορούμενου για βιασμό ανηλίκου· όντας πεπεισμένη για την ενοχή του, δίνει μια παθιασμένη παράσταση και καταφέρνει να τον ξελασπώσει. H Χίλαρι είναι η ενσάρκωση της γκραμσιανής επικράτησης εκ των έσω, ο μυστικός πράκτορας στο αρχηγείο του εχθρού, ένας δούρειος ίππος εκ γενετής και εκ πεποιθήσεως. Είναι η ψυχή της Αντικουλτούρας μέσα σε σώμα κατίνας του κομμωτηρίου, ένα συμπαγές προκάλυμμα μετριοπάθειας που κρύβει απίστευτες ακρότητες. Στην πορεία της προς την επικράτηση είναι αδίστακτη και ανήθικη. Είναι απολύτως σίγουρη ότι όλες της οι αμαρτίες θα συγχωρεθούν αναδρομικά, μόλις καταφέρει να λυτρώσει τον κόσμο εφαρμόζοντας την ατζέντα της.

Ως γνήσια αριστερή, η Χίλαρι συγκεντρώνει γύρω της τη σάρα και τη μάρα. Σπανίως τόσες αντινομίες της αριστεράς έχουν συγκεντρωθεί στον ίδιο χώρο. Φεμινιστικές μάζες σε ρόλο ζηλωτών, την ψηφίζουν επειδή είναι γυναίκα. Μεξικάνοι λαθρομετανάστες τη βλέπουν ως εξασφάλιση της παραμονής τους στην αυλή του πλουσίου γείτονα. Μαύροι σε ρόλο πιστού υπηρέτη, σκάβουν τη φυτεία από τη δεκαετία του '60. Σαουδάραβες την ταΐζουν πετροδολάρια ως το έτερον ήμισυ στη μακροβιότερη 'ειδική σχέση' του κόσμου. Τούρκοι την υποστηρίζουν ως μεγάλο φαβορί των εκλογών, για να εξασφαλίσουν 'τελική λύση' στο Κουρδικό. Νεοφιλελεύθεροι και αναρχοκαπιτάλες τη βλέπουν ως μεγάλη ευκαιρία για άνευ συνόρων καταβαράθρωση των ημερομισθίων. Νεοσυντηρητικά γεράκια, εξώγαμα της Νέας Αριστεράς και του Σιωνισμού, την αναγνωρίζουν ως μέγα εργολάβο των σφαγών στο εξωτερικό. Τα παιδιά των λουλουδιών Χίλαρι και Μπιλ κατέστρεψαν τη Σερβία, αιματοκύλισαν τη Συρία, σχεδόν έσβησαν από το χάρτη τη Λιβύη και έριξαν μέσα σε 2 έτη στο Ιράκ 600 τόνους βόμβες. Η υπουργός τους των εξωτερικών δήλωσε από τηλεοράσεως ότι ο θάνατος πεντακοσίων χιλιάδων Ιρακινών παιδιών "άξιζε".

Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από συμπτωματολογία προχωρημένου ιδεολογικού εκφυλισμού. Η αριστερά κείτεται σήμερα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Η πολιτική αιχμή του δόρατός της, το αποκαλούμενο δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ, συναθροίζει μια διαπλεκόμενη ελίτ ρυτιδιασμένων σταλινοχίπιδων, όντας περισσότερο ετοιμοθάνατο ακόμη και από το ρεπουμπλικανικό αντίστοιχο. Η υγεία των -μέχρι πρότινος παρωχημένων και άσκοπων- ρεπουμπλικάνων έναντι των καλογυαλισμένων δημοκρατικών έγινε εμφανής όταν ο Τραμπ κατάφερε να αναδειχθεί υποψήφιος από το πουθενά, ενώ ο αντίστοιχος outsider Σάντερς έφαγε ξεγυρισμένη πόρτα και κάθησε στα αυγά του. Ακόμη και σε διεθνές επίπεδο, η κάποτε Νέα και τώρα Γηραλέα Αριστερά βρίθει από 65χρονες μούμιες του Μάη (λ.χ. η 'δική μας' Τασία), με τη Χίλαρι να ενσαρκώνει και αυτή τη διάσταση. Λέγεται για τη συνέντευξη του ζεύγους στο CBS τον Ιανουάριο του 1992, όπου ο Μπιλ ορκιζόταν ενώπιον του αμερικάνικου λαού ότι δεν απάτησε τη Χίλαρι με τη μοντέλα Τζένιφερ Φλάουερς (κάτι που παραδέχτηκε έξι χρόνια αργότερα). Η Χίλαρι (που φυσικά γνώριζε τα πάθη του Μπίλαρου) πρόλαβε να πει ότι πιστεύει και στηρίζει τον αθώο σύζυγό της πριν ένα μέρος από τον φωτισμό του στούντιο, σε μια συγκυρία αληθινού φεμινισμού, φύγει από τη βάση του και της έρθει στο κεφάλι. Έκτοτε το κεφάλι της Χίλαρι άνοιξε ιστορικό τραυματισμών με πολλά να ακούγονται για τις συνέπειες των τραυματισμών αυτών. Γεγονός είναι ότι στις 11 αυτού του μήνα, μετά από σύντομη εμφάνισή της στο επετειακό μνημόσυνο των διδύμων πύργων, η Χίλαρι κατέρρευσε εν μέση οδώ και χρειάστηκε η πολυμελής προσωπική της ασφάλεια για να την ανεβάσουν σηκωτή στο βαν της. Κατά τον ίδιο τρόπο, στο ιδεολογικό επίπεδο, μια καταρρέουσα αριστερά υποβαστάζεται μεταφερόμενη από κόμβο εξουσίας σε κόμβο εξουσίας.

Ο Νάιτζελ Φάρατζ δήλωσε τον προηγούμενο μήνα ότι δεν θα ψήφιζε Χίλαρι ακόμη κι αν τον πλήρωνε. Παραμένει εξαιρετικά αμφίβολο το τι θα ψήφιζε η Χίλαρι αν την πλήρωνε αυτός... Στις ΗΠΑ διαμορφώνεται μόλις τα τελευταία χρόνια το αντίπαλο δέος σε μια Νέα Αριστερά που γίνεται όλο και πιο ηγεμονική. Προς το παρόν, αποτελεί περισσότερο ένα συνονθύλευμα από ανεξάρτητες φωνές και ιδιωτικές πρωτοβουλίες εκδηλωμένες σε διάφορα επίπεδα (τέχνες, δίαυλοι ενημέρωσης, ανώτατη εκπαίδευση, κοινωνικά μέσα, κυβερνητικοί οργανισμοί) οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις έχουν διαμορφωθεί εκ του μηδενός και υπό αντίξοες συνθήκες. H ποικίλλων καταβολών νέα αυτή Δεξιά που αποκαλεί τον εαυτό της Alt Right και συναθροίζεται γύρω από τον Τραμπ, τροφοδοτείται κυρίως από έναν λαϊκό χριστιανισμό και έναν συνταγματικό φιλελευθερισμό που βρίσκονται να απειλούνται ευθέως από την ισλαμική εξάπλωση και την επιβολή της πολιτικορθότητας. Το Alt Right κίνημα δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα θεωρώντας ότι σε νίκη της Χίλαρι οι γνωστές ΗΠΑ θα παρέλθουν οριστικά, είτε με την καταρρέουσα οικονομία και την πτωχοποίηση της μεσαίας τάξης μέσω λαθρομετανάστευσης, είτε με την εξάπλωση των πολυεθνικών εντός των κρατικών θεσμών, είτε με την απόδοση 'εθνικής' κυριαρχίας σε οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, είτε με την ακύρωση ατομικών ελευθεριών στο όνομα της ισότητας, της ασφάλειας και της φιλανθρωπίας. Εμείς έχουμε άλλη άποψη. Το να αναδειχθεί πλανητάρχης η ανισόρροπη Χίλαρι θα μπορούσε να είναι μια καλή ευκαιρία να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με την αριστερά. Ένα θερμό επεισόδιο με τη Ρωσία ή την Κίνα από μια γυναίκα που αποκαλεί τον Ρώσο πρόεδρο "δικτάτορα", η χρηματοδότηση από 'φιλάνθρωπους' αναρχοκαπιτάλες της κοινωνικής αποσταθεροποίησης των ΗΠΑ που ίσως οδηγήσει σε εκτεταμένες ταραχές, μια ένοπλη σύρραξη με το Ιράν, η ισλαμική εξάπλωση και επίταση της τρομοκρατίας στον δυτικό κόσμο. Όλες αυτές οι πολύ ρεαλιστικές πιθανότητες θα φορτώσουν, μέσω της Χίλαρι, την αριστερά με ακόμη περισσότερες εκατόμβες νεκρών και ίσως αποτελέσουν τον οριστικό της ενταφιασμό στο επίπεδο της mainstream πολιτικής. Το ξεπάτωμα του πολιτισμικού μαρξισμού από το σημαντικότερο γεωπολιτικό του μετερίζι είναι τεράστιο όφελος για την ανθρωπότητα, ακόμη κι αν οι ΗΠΑ μετακυλήσουν σε αρκετά χειρότερη κατάσταση από την τρέχουσα.

Ίδωμεν. Σε κάθε περίπτωση, οι νέοι ρεπουμπλικάνοι του Alt Right έχουν πολύ δουλειά μπροστά τους και ακόμη περισσότερη αν ο Τραμπ νικήσει στις αμερικάνικες εκλογές.

Ο χίπης-κνίτης και ο χίπης-Δον Ζουάν. Ο ένας ονειρεύεται να γ***σει τον κόσμο
στον σοσιαλισμό. Ο άλλος, στην κυριολεξία.