Michael Moore, ο νέος Yippie

Είναι παρατηρήσιμο ότι οι ψυχικές διεργασίες και συνθήκες του να είναι κάποιος αριστερός, μπορούν να αποβούν καταστροφικές και στην εξωτερική του εμφάνιση. Πολλοί αριστεροί, λόγω προδιάθεσης, δεν εκκινούν και από τους πιο προωθημένους βατήρες φυσικού κάλλους, με άλλα λόγια, είναι εκ γενετής σκατόφατσες. Όμως μια σκατόφατσα δύναται κάλλιστα να μην είναι απωθητική αν αυτός που τη διαθέτει δεν είναι και σκατόψυχος. Το αντίστροφο συμβαίνει με άλλους αριστερούς που δεν μεγάλωσαν ως τέτοιοι αλλά κατηχήθηκαν στην πορεία, άνθρωποι που στην εφηβεία τους ήταν μάλλον εμφανίσιμοι αλλά κάποια χρόνια μετά έγιναν πραγματικά αποκρουστικοί. Ο εγχώριος φωτογραφικός κατάλογος της επωνύμου κοινωνίας βρίθει περιπτώσεων. Χαμένες φάτσες και χαμένα κορμιά στρώνουν το δρόμο τους μέχρι τις ανώτατες βαθμίδες εξουσίας και τον κοινωνικό πυρήνα, χρησιμοποιώντας ως οδοστρωτήρες τα πιο τεράστια ιδανικά. "Δικαιοσύνη", "ισότητα", "αγάπη", "φιλανθρωπία" κτλ. Πρόκειται για μια αριστοκρατία της χαμέρπειας.

Η τελευταία χαρακτηριστική περίπτωση δεν είναι άλλη από του Αμερικανού σκηνοθέτη Michael Moore, που συν τω χρόνω -και της αλματώδους αυξήσεως των εισοδημάτων του, επιδοτούμενος από τον κάθε ευυπόληπτο αριστερό- μεταμορφώθηκε από κωμικός και ίσως συμπαθητικός χοντρομπαλάς σε μια παχύσαρκη γριά μάγισσα. Ο εξωτερικός αυτός εκφυλισμός φτάνει σήμερα να φανεί και εσωτερικός. Καθώς ολάκερη η υφήλιος έχει βουίξει από τις διαρροές, ενώ το FBI επανεκκινεί την έρευνα επί της Χίλαρι και των στενών συνεργατών της με κατηγορίες να επικρέμονται όπως παιδεραστία, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, χρηματισμό, ψευδορκία και παρακώλυση δικαιοσύνης, και την ίδια στιγμή που μέρος των αυτοαποκαλούμενων Δημοκρατικών φαίνεται να αποστασιοποιείται, η ασουλούπωτη γριέτζω Moore βγαίνει από το χιλίων αριστερών τετραγωνικών τριώροφο εξοχικό του (ένα από τα τέσσερα ή πέντε μέγαρα που διαθέτει) και καλεί σε πανστρατιά υποστήριξης της Κλίντον.

Ας κάνουμε ότι εκπλησσόμαστε από την έκταση της αριστερής κτηνωδίας: μα καλά, ο Moore δεν ήταν εκείνος ο αντισυστημικός σκηνοθέτης που ξεμπρόστιαζε τον Καπιταλισμό, γελοιοποιούσε τον Ιμπεριαλισμό και αφύπνιζε νεανικές συνειδήσεις στους περιαστικούς κύκλους της υστάτης Σοβιετίας του Ελλαδιστάν; Ο 'καλλιτέχνης' που, πλάι στον 'διανοούμενο' Chomsky προσέλκυσε ακόμη δυο γενιές κνιτών στο κου-κου-ε; Πως κατάντησε να υποστηρίζει το άκρον άωτο της παρασκηνιακής συστημικότητας; Την εκφραστή της άποψης ότι κάθε πολιτικός οφείλει να εκφέρει έναν λόγο δημοσίως και άλλο, διαφορετικό λόγο ιδιωτικώς; Την γενοκτόνο καταστροφέα ολοκλήρων κρατών; Το μεγάλο πλαστικό strap-on της Wall Street;

Υπάρχει και η εκδοχή που λέει ότι ο μιχαλάκης δεν εκφυλίστηκε. Αριστεροποιήθηκε. Δεν ευτύχησε να δει τον Σάντερς να διεκδικεί την προεδρία και κατέφυγε στην Χίλαρι. Λογικό. Φυσικά, σε εκείνη την περίπτωση, αριστερά σημαίνει να μέμφεσαι το κεφάλαιο όχι επειδή είναι απάνθρωπο, αλλά επειδή δεν σου ανήκει. Να υβρίζεις την εξουσία όχι επειδή είναι άδικη, αλλά επειδή δεν είναι δική σου. Να είσαι πρώτα άπατρις και διεθνιστής, και μετά φιλελές, και μετά καλοπερασάκιας και φονιάς των λαών και προαγωγός λαθρομεταναστών και, και... στο τέλος προλετάριος.

Υπό αυτή την άποψη και μόνο υπό αυτή, οι αριστεροί υποστηρικτές της Χίλαρι μπορούν ακόμη να διεκδικούν τη θέση τους στην κοινωνία. Μπορούν να θεωρούνται ψεύτες και υποκριτές, αλλά όχι ψυχοπαθείς. Μπορούν να μας κάνουν να τους χλευάζουμε, αλλά όχι να τους κλείνουμε σε κάποιο σανατόριο. Και η αριστερά μπορεί ακόμη, να μην είναι κάποια ηλίθια χίμαιρα, αλλά απλώς μια παμπόνηρη έκφανση της ιδίας παλαιάς εξουσίας...