Χρυσαυγίτες. 'Παγανιστές' ή 'Χριστιανοί';

Παρατηρω Ελληνοθρησκους να προσπαθουν με θερμη να αποδειξουν πως οι Χρυσαυγιτες δεν ειναι Παγανιστες, αλλα Χριστιανοι. Η υποθεση αυτη ξεκινησε απο τοτε που ξεκινησε και η Ορθοδοξη Εκκλησια (Ο.Ε) να καταριεται τους πρωτους. Ωστοσο, το πληρες ιστορικο παει αρκετα πισω. Ας κανουμε μια απαραιτητη ανασκοπηση.

 

Καταρχήν, η Χρυσή Αυγή είναι ένα πολιτικό κόμμα. Ναι μεν εφορμά από μια παραδοσιοκρατική θεώρηση, αλλά σκοπός της είναι να αποζητά την κατά το δυνατόν ευρύτερη απήχηση επί του κοινωνικού συνόλου. Γι αυτό αντιμετωπίζει την θρησκευτική και πολιτισμική έννοια του ελληνισμού ως συνοπτικό ιστορικό ανάγνωσμα, δίχως να ασχολείται με το γιατί, το πως, το καλώς και το κακώς. Η ιδεολογία του κόμματος προτείνει έναν συγκερασμό του ελληνικού και του ορθοδόξου χριστιανικού σε ένα κράμα 'ελληνορθοδοξίας', υφιστάμενο στα πλαίσια μιας ιδιότυπης 'ανεξιθρησκίας του καφενείου'. Για την Χρυσή Αυγή, ο ορθόδοξος χριστιανισμός είναι θρησκεία ελληνική, άπαξ και υιοθετήθηκε ιστορικά από ικανό πλήθος Ελλήνων στο γένος και κάλυψε τις θρησκευτικές τους ανάγκες. Αναλυτικότερη εξέταση του ζητήματος δεν την αφορά, επειδή ξεφεύγει σημαντικά των ορίων της Πολιτικής.
Αυτό που αποκαλούμε Ελληνορθοδοξία, είναι μια εκλαΐκευση του επίσημου χριστιανικού δόγματος, ένας συμβιβασμός του χάριν της ευρείας αποδοχής, μια μετάλλαξη ενός οικουμενισμού από την επιρροή ενός εθνισμού. Η Ελληνορθοδοξία προϋπάρχει για πολύ καιρό στην θρησκευτική ταυτότητα των ελληνικών λαϊκών στρωμάτων. Μετά από αιώνες εθνικής αφασίας, ο Χριστιανισμός έφτασε να υποκαθιστά τα εθνικά χαρακτηριστικά (όμαιμον, κτλ) ως 'επίσημος' συνεκτικός δεσμός του Έθνους. Με την δημιουργία του Νέου ελληνικού κράτους, όλη αυτή η υποκατάσταση αναγνωρίστηκε και θεωρητικοποιήθηκε ως Ελληνορθοδοξία. Αυτό το ευρύ κεφάλαιο αναγνώρισης, εθνικοποίησης και εκλαΐκευσης, επικαλείται στις όποιες του θρησκευτικές αναφορές ο Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αυγή.

Από την άλλη πλευρά, το κομμάτι εκείνο της Ο.Ε που παραμένει πιστό στις πατερικές διδαχές και άρα αληθινά οικουμενικό, αποστρέφεται την εκλαΐκευση και τα πάρε-δώσε με εκφάνσεις εθνικής συνειδητότητας. Οι Οικουμενιστές κατέχουν τα ανώτατα εκκλησιαστικά αξιώματα κατά την βασιλεία του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, ενώ όταν αυτό παρακμάζει, το αντικαθιστούν με την Οθωμανική διοίκηση. Ο κάθετος αυτός διαχωρισμός φάνηκε δραματικός στο ιστορικό προσκήνιο, κατά την χρονική περίοδο πριν από την Άλωση. Καθώς κάποιοι Βυζαντινοί προσανατολίζονταν σε μια επιταχυνόμενη πορεία προς τον ελληνισμό, την φιλοπατρία και την συμμαχία της Δύσεως απέναντι στην εξ' ανατολών απειλή, ο σκληρός πυρήνας των δογματικών έκαιγε τα συγγράμματά τους και πιθανότατα προσευχόταν για κάποια καστρόπορτα να ξεχαστεί ξαμπάρωτη. Τέσσερις επιπλέον αιώνες χριστιανικής συγκυριαρχίας, μέχρι κάποιοι 'ξεβράκωτοι' να επαναστατήσουν, χαλώντας την καλή χημεία του Πατριαρχείου με την Υψηλή Πύλη.

Από την ίδρυση του Νέου Ελληνικού κράτους, Οικουμενιστές και Ελληνορθόδοξοι συνυπάρχουν ανεχόμενοι ο ένας τον άλλο σε σχέση αλληλεξάρτησης. Οι Ελληνορθόδοξοι είναι ο συνδετικός κρίκος των Οικουμενιστών με την λαϊκή και κρατική αναγνώριση και αποδοχή εντός ορίων ελληνικού κράτους. Οι Οικουμενιστές είναι ο συνδετικός κρίκος των Ελληνορθόδοξων με την επίσημη εκκλησιαστική παράδοση και την εκτός συνόρων Ορθοδοξία.

Η ισορροπία αυτή διαταράσσεται στην 10ετία του '70, όταν η επικράτηση νεωτερικών δογμάτων στην διεθνή ακαδημία αρχίζει να διαμορφώνει κοινωνικές τάσεις, και ο απόηχος της δικτατορίας προσφέρει το υπόβαθρο για τις πρώτες οικουμενικές κορώνες. Η ελληνορθόδοξη αντίδραση έρχεται είκοσι και πλέον χρόνια μετά, εν μέσω μαζικής λαθρομετανάστευσης και μαζικής αποχώρησης των πιστών από τις εκκλησίες. Μέχρι το ρεύμα αυτό να εκδηλωθεί πολιτικά με την εμφάνιση του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, οι Οικουμενιστές έχουν ισχυροποιήσει τον ρόλο τους στον ελλαδικό χώρο ως κατεστημένη άποψη, κυρίαρχη παντού (Υπουργείο Παιδείας, θεολογικοί κύκλοι) εκτός από τον κατώτερο κλήρο και τα λαϊκά στρώματα. Η επικείμενη χρεωκοπία του ελληνικού κράτους επισπεύδει την επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης τους με το επόμενο δημοφιλέστερο πολιτικό καθεστώς, που είναι η αριστερά όπως εκφράζεται από το κόμμα του Σύριζα.

Η τελική ρήξη έρχεται με την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο. Ο Σύνδεσμος είναι περισσότερο λαϊκός από τον Συναγερμό και ταυτόχρονα λιγότερο ορθόδοξος και περισσότερο εθνοκεντρικός. Ελληνοκεντρικές αναφορές σε παλαιά τεύχη του περιοδικού του κόμματος, βουλευτές του να εμφανίζονται σε black metal συναυλίες και σε βουνοκορφές τα χειμερινά ηλιοστάσια, είναι φαινόμενα απαράδεκτα από σκληροπυρηνικούς Ρωμιούς και τους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους. Μέσα στους τελευταίους 12 μήνες, η ηγεσία της Εκκλησίας έχει θυμίσει στον λαό ότι ο Φυλετισμός είναι αφορισμένος εδώ και 141 χρόνια, έχει στείλει 8 μητροπολίτες και 1 αρχιεπίσκοπο σε 2ημερο συνέδριο προσέγγισης του Σύριζα, έχει κινητοποιήσει το ακαδημαϊκό και θεολογικό προλεταριάτο στην συγγραφή αντιναζιστικών μελετών και την προπαγάνδιση του οικουμενισμού, έχει τελέσει την κηδεία του πατέρα Τσίπρα, έχει βάλει τον ίδιο να φιλήσει τον χριστιανικό σταυρό και έχει εν χορώ αφορίσει την Χρυσή Αυγή ως οργάνωση αντιχριστιανική, σατανιστική, σιωνιστική, ναζιστική, ρατσιστική και φυσικά... παγανιστική. Οι πρώτες αγάπες δεν ξεχνιούνται, ούτε όταν είσαι ένα ιδεολογικό παράσιτο ηλικίας δύο χιλιάδων ετών.

Και φτάνουμε στα καθ' ημάς. Ορισμένοι Ελληνόθρησκοι λοιπόν προσπαθούν με θέρμη να αποδείξουν πως οι Χρυσαυγίτες δεν είναι Παγανιστές, αλλά αντιθέτως, Χριστιανοί. Δεν θα ήμουν εκτός πραγματικότητας αν έλεγα ότι, στον ευρύτερο Ελληνόθρησκο χώρο, υφέρπει τον τελευταίο καιρό ο φόβος θρησκευτικών διώξεων, οι οποίες υποτίθεται θα έρθουν ως συνέχεια των αντιστοίχων πολιτικών. Δεν θα ασχοληθώ με το πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο, εξάλλου δεν νομίζω πως η υπόθεση αυτή αιτιολογεί την σπουδή των συγκεκριμένων στο να 'καθαρίσουν' το όνομα του χώρου από τις ρασοφορεμένες λάσπες. Το θέμα μου είναι η ηθική ποιότητα που επιδεικνύει ο χώρος μέσα από απολογητικές ενέργειες τέτοιου είδους, καθώς και η εικόνα που δείχνει προς την κοινωνία.

Πρώτον, η Χ.Α είναι πολιτικό κόμμα και το ορίζειν αυτή με όρους θρησκευτικούς, είναι μάλλον άτοπο. Είναι σαν κάποιοι να λένε ότι τα αυτοκίνητα χρησιμοποιούνται μόνο από τεμπέληδες (επειδή βαριούνται να πάρουν λεωφορείο) και άλλοι να απαντούν ότι χρησιμοποιούνται μόνο από εργασιομανείς (επειδή φτάνουν στις δουλειές τους γρηγορότερα): η ύπαρξη των αυτοκινήτων ικανοποιεί μερικώς και τις δύο περιπτώσεις αλλά, απολύτως, δεν ταυτίζεται με καμμία.
Δεύτερον, αυτό το θρησκειακό τσουβάλιασμα αγνώστων σε εμάς ανθρώπων αποτελεί δείγμα μιας μάλλον χριστιανικής συμπεριφοράς. Είναι βασικότατο λάθος και δεν δικαιολογείται ούτε από τον υποθετικό κίνδυνο να πετύχει η συνταύτιση Χρυσαυγιτών και ημών Παγανιστών.
Τρίτον, στα πλαίσια της ανοχής και μόνο, το που πιστεύουν κάποιοι δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει όταν οι ίδιοι δεν το δηλώνουν, ή όταν το δηλώνουν αλλά δεν αυτοπροσδιορίζονται βάσει αυτού. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση της φετινής καμπάνιας των ομοφυλοφίλων του gay pride, οι οποίοι ανακήρυξαν διεθνώς την θεά Αθηνά 'δικιά τους' και πιθανότατα λεσβία, καμμία αντίρρηση δεν αρθρώθηκε εξ ημών. Αναρωτιέμαι τι θα έκαναν οι συγκεκριμένοι Ελληνόθρησκοι, αν οι Χρυσαυγίτες διεκδικούσαν για το κόμμα τους και κατά τον ίδιο τρόπο, τους Έλληνες θεούς.
Τέταρτον, εισερχόμενοι σε αντιπαράθεση τέτοιου είδους, δείχνουμε πως είμαστε διαθέσιμοι να παίξουμε το παιχνίδι της Εκκλησίας. Να απολογούμαστε για όλες τις 'αμαρτίες' που θα μας φορτώνει.
Και πέμπτον. Οι σπουδαιότερες μάχες ενός ιδεολογικού πολέμου διεξάγονται πάντα στο πεδίο της σκέψης και των ιδεών. Στον πόλεμο ανάμεσα στον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό, η πρώτη γραμμή της μάχης αφορά κυρίως, όχι αυτούς που έχουν κατανικήσει μέσα τους την μία ή την άλλη παράταξη, αλλά αυτούς που δεν το έχουν κάνει. Οι παραπάνω Ελληνόθρησκοι έρχονται ως άλλοι στρατηγοί από τα μετόπισθεν ή από κάποια ιδανική Βαλχάλα, να σταθούν στην πλάτη της πρώτης γραμμής και να πουν "παιδιά... καλύτερα λιποτακτήστε, γιατί εμείς θα σας εκτελέσουμε ούτως ή άλλως". Και μετά να φύγουν πάλι πίσω, για να ανταλλάξουν χειρονομίες μέσω τηλεσκοπίου με τους αντίστοιχους στρατηγούς απέναντι, στα 7 χιλιόμετρα μακρυά.

Όπως γίνεται κατανοητό, αυτή η συμπεριφορά δεν είναι συμβατή με την ανεξίθρησκη οπτική των Εθνικών γενικότερα, ούτε και αποτελεί την εξυπνότερη τακτική αντιμετωπίσεως της χριστιανικής λάσπης. Από την πλευρά μας, απέναντι στον χριστιανικό οχετό ύβρεων προς κάποιους άλλους, άγνωστους σε εμάς, επιλέγουμε την σιωπηλή αλληλεγγύη και μόνο επειδή έχουμε πολλάκις αποτελέσει στόχους του ιδίου οχετού. Και αφήνουμε αυτούς τους άλλους να δουν, να κρίνουν και να αποφασίσουν μόνοι τους αν, τι και πως θα απαντήσουν.