Προσχέδιο για μια υπέρβαση

Εισερχομενη η κοινωνια μας σε εποχη μεταβατικη, αποκαλυπτει τις αυτοκαταστροφικες της τασεις σε ολη τους την ενταση. Ο ελληνοθρησκος χωρος καλειται να οδευσει προς το μελλον της πατριδας μας μεσα απο την συνυπαρξη ατομων που, υπο αλλες συνθηκες, θα σκοτωνονταν μεταξυ τους. Πιστευουμε στη συνυπαρξη ως μονη βιωσιμη λυση, εχοντας κι εμεις μεγαλωσει αναμεσα στα αβυσσαλεα χασματα που αυλακωνουν την κοινωνικη μας πραγματικοτητα. Επισης, πιστευουμε οτι το να εισαι Ελλην πολυθεϊστης συνεπαγεται αυξημενη ανοχη στην αντιθετη αποψη.

Σχηματιζόμενος ο χώρος των ελληνόθρησκων μέσα από την ασάφεια ενός συνόλου ανθρώπων που ψάχνονταν γενικώς, αντιμετώπισε εξ' αρχής το πρόβλημα των πολιτικογενών ομαδοποιήσεων, όπως αυτές υφίσταντο στην αφασική και ιδιωτεύουσα κοινωνία μας. Η λύση που βρέθηκε, ήταν αυτή της απαγόρευσης των πολιτικών συζητήσεων εντός πλαισίου της θρησκευτικής εκδήλωσης. Φυσικά, η λύση αυτή ήταν νεοελληνική πατέντα 'χαλαρής' μορφής. Στην πραγματικότητα, η κατηγοριοποίηση και η πόλωση όχι μόνο διατηρούνταν ανέπαφες εντός του χώρου, αλλά η κατεστημένη Ακροαριστεροκεντροδεξιά τον διαμόρφωνε με την ησυχία της, κατ' εικόνα και ομοίωση του ευρύτερου κοινωνικού κατακερματισμού. Στα πέριξ των τελετών και στα κοινωνικά δίκτυα όπου οι τελετές ανακοινώνονταν και οι θρησκευτές επικοινωνούσαν, η πολιτικολογία εξασκούνταν με ζήλο θρησκευτικό, από τους ίδιους ανθρώπους που διατείνονταν πως οι τελετές παρέμεναν μη-πολιτικές, ή και άλλους, που δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να ανακοινώνουν ανοιχτά και να πραγματοποιούν τελετές "πολιτικές και θρησκευτικές".

Βιώσαμε αυτήν την κατάσταση για αρκετά χρόνια, στο όνομα της συνύπαρξης και της συντροφικότητας. Ανεχθήκαμε την καλλιέργεια της αποσύνθεσης με όλα τα ιδεολογικά της παρελκόμενα, από εποχές που συμμετείχε σε νεολαίες και διαφωτιζόταν από μανιφέστα. Ανεχθήκαμε να περιθωριοποιούν ελληνόθρησκους συμπατριώτες μας, όταν δεν χωρούσαν σε αυθαίρετα συμπεριφορικά παραπήγματα. Ανεχθήκαμε να χρωματίζουν τον χώρο στους οφθαλμούς της κοινωνίας με τα πιο μελανά χρώματα, προσδένοντάς τον σε σαραβαλιασμένα πολιτικά ιδεολογήματα. Το όριο της ανοχής μας δεν ξεπεράστηκε τότε. Ξεπεράστηκε όμως, όταν το περιθώριο επιχείρησε να μας περιθωριοποιήσει. Εκ των πραγμάτων, έφτασε ο καιρός να διαχωριστούμε από την άρρωστη αυτή κατάσταση.

Κατ' αρχήν ας κάνουμε μια διάγνωση της παθογένειας. Όπως έγινε φανερό, ορισμένοι άνθρωποι δεν στάθηκαν ικανοί παρά να αυτοπροσδιορίζονται πρώτα πολιτικώς, επάνω στον κατεστημένο άξονα Αριστεράς-Δεξιάς, και μετά θρησκευτικώς ή φιλοσοφικώς. Προερχόμενη από τους ανθρώπους αυτούς, η όποια απόρριψη της έκφρασης πολιτικών απόψεων στάθηκε μια κακόβουλη προσπάθεια περιθωριοποίησης της αντίθετης άποψης, με σκοπό τον κατακερματισμό και τεμαχισμό του χώρου στα δικά τους μέτρα. Υπό την επιρροή τους (και αφού οι ίδιοι πολιτικολογούσαν ακατασχέτως και ανενόχλητοι) ο ελληνόθρησκος χώρος έτεινε να συμμορφωθεί με (και τελικά να αφομοιωθεί από) κοσμοπολιτικά ιδεολογήματα, κατά μια έννοια, να χριστιανοποιηθεί πολιτικώς. Με απλά λόγια, το πείραμα της συνύπαρξης ανθρώπων τοποθετούμενων στον αριστεροδεξιό άξονα και ευρισκόμενων υπό καθεστώς ιδιότυπης θρησκευτικής ανακωχής (για χάρη μιας περιστασιακής 'ομαδικότητας'), μπορεί να θεωρηθεί αποτυχημένο. Το χαμένο στοίχημα αυτής της προσπάθειας ήταν το ότι οι εκπρόσωποί της θα γεφύρωναν μέσα τους τα υπάρχοντα πολιτικά χάσματα, κάτι που ουδέποτε επέτυχαν.

Κάπου εδώ φτάνουμε στο 'δια ταύτα'. Ακόμη και αν ισχύουν όλα τα παραπάνω, δεν παύουν να αφορούν το παρελθόν και όχι το τι μέλλει γενέσθαι. Εκτός από την εμπειρική διαπίστωση της αποτυχίας του τρέχοντος μοντέλου και την επακόλουθη συμπτωματολογία, η ουσιαστική απάντηση έχει να κάνει με τον χώρο καθ' αυτό και οφείλει να απορρέει από μια σφαιρικότερη αντίληψη του τι εκφράζει, τι επιδιώκει και ποια ανάγκη καλύπτει τελικά η Ελληνόθρησκη κίνηση. Ας δούμε για λίγο την ουσία, εκεί που η επιστροφή στους πατρώους θεούς αποτελεί ακόμη (και πάντα) την καλύτερη επιλογή μας.

α) Η εθνική θρησκεία είναι ασύμβατη με διεθνισμένη πολιτική.
Κρατάμε ως δεδομένη την ανοχή στην αντίθετη άποψη, όμως την επανακαθορίζουμε εντός των πλαισίων του εθνοκεντρισμού και μακρυά από τον άξονα Αριστεράς-Δεξιάς. Παύουμε να επενδύουμε στην συνύπαρξη 'αριστερών' και 'δεξιών', να ελπίζουμε σε εθνοκεντρική μετάνοια μεσήλικων κοσμοπολιτών και να παραμυθιαζόμαστε πως αφήνουμε τα πολιτικά έξω από τις τελετές. Αυτό από το οποίο πρέπει να απαλαγούν οι τελετές δεν είναι τα πολιτικά, αλλά η μονομέρεια και ο αριστεροδεξιός άξονας. Η πολιτικολογία των ελληνόθρησκων οφείλει, όχι να δικαιώνει κατεστημένες πολιτικές αντιλήψεις, αλλά να αναζητεί το καλό του Έθνους. Με τον επανακαθορισμό των πολιτικών συζητήσεων παρά με τον αποκλεισμό τους, φιλοδοξούμε να ξεπεράσουμε τα ψευδοδιλλήματα και αδιέξοδα ενός μη-συμβατού, μη-εθνοκεντρικού πολιτικού φάσματος.

β) Η εθνική θρησκεία από μόνη της δεν ορίζει εθνικότητα.
Οι νοοτροπίες του παρελθόντος μπορούσαν (δηλαδή αναγκάζονταν λόγω ανατροφής) να είναι συμβατές με τον πολιτικό διεθνισμό, κυρίως διότι αυτονομοποιούσαν την θρησκευτικότητα από το ευρύτερο εθνικό της πλαίσιο. Όμως η αναβίωση της ελληνικής θρησκείας δεν μπορεί να αποτελεί μια αποκλειστικά θρησκευτική υπόθεση, όπως ακριβώς οι πρόγονοί μας -αλλά και όλοι οι άλλοι λαοί- δεν αυτοπροσδιορίζονταν με όρους αποκλειστικά θρησκευτικούς (το πως ορίζουν τον ελληνισμό τους οι Αθηναίοι του 480παχχ αποτελεί καλή απόδειξη αυτού). Η αναβίωση της ελληνικής θρησκείας συμβαδίζει με, και περιέχεται σε μια γενικότερη αναβίωση της ελληνικής παράδοσης και, εν τέλει, μια γενικότερη εθνοκεντρική πορεία. Με απλά λόγια, δεν είμαστε τα λευκά ράσα που αξιώνουν να αντικαταστήσουν τα φαιά, εισηγούμενοι πολλούς Γιαχβέδες στη θέση του ενός. Δεν είμαστε υμνητές οικουμενικών θεοτήτων με λιβανιστήρια σε σχήμα τρίποδα, ούτε σέχτα θρησκόληπτων με παράσημα αρχαιογνωσίας. Είμαστε Έλληνες εθνοκεντρικοί, κάτοικοι και γεννήματα αυτού του τόπου όπως οι θεοί μας, στα δικά τους μέτρα, είναι γεννήματα και κάτοικοι του τόπου αυτού. Για εμάς, το να θρησκευόμαστε κατά τα πάτρια συμβαδίζει με το να υπερασπιζόμαστε τα εθνικά μας δίκαια απέναντι σε άλλα έθνη και λαούς, ή να επιδιώκουμε το απαραβίαστο των κρατικών μας συνόρων ενάντια στην λαθραία εισβολή.

γ) Εθνική θρησκεία κατά της Κοσμόπολης.
Η απόρριψη του άξονα Αριστεράς-Δεξιάς αναδεικνύει και καθορίζει σαφέστερα τον άξονα του δικού μας ενδιαφέροντος. Κατά την διάρκεια των δύο και πλέον χιλιετιών που προηγήθηκαν, αλλά ακόμη περισσότερο σε αυτές που ακολουθούν, ο πραγματικός πόλεμος διεξάγεται μεταξύ του Κοσμοπολιτισμού και του Εθνισμού. Για δύο και πλέον χιλιετίες οι Έλληνες βρεθήκαμε διαδοχικά υπόδουλοι σε τρεις κοσμοπολιτισμούς: τον Ρωμαϊκό, τον Βυζαντινό και τον Οθωμανικό. Μοιραία, η πολιτική αυτή υποδούλωση επέφερε και υποδούλωση πολιτισμική σε κοσμοπολίτικα ήθη και πρότυπα. Στη σημερινή Ελλάδα, ο Κοσμοπολιτισμός έχει αφομοιώσει την Πολιτική εξ' ολοκλήρου, ενώ η Ρωμιοσύνη ως πολιτισμική κληρονομιά αιώνων, προσφέρει ιστορικό άλλοθι σε όλους τους σύγχρονους ανθελληνισμούς, πολιτικούς και μη. Όπως λοιπόν η αποδόμηση του Έθνους μας δεν περιορίστηκε στο θρησκευτικό πεδίο αλλά το συμπεριέλαβε, έτσι οφείλει να κάνει και η αναδόμησή του.

Τα παραπάνω δεδομένα μπορούν να επανακαθορίσουν την πορεία μας ως Έλληνες θρησκευτές αλλά και, το σημαντικότερο, ως Έλληνες απλά. Οι συζητήσεις μας παύουν να διεξάγονται στην διάλεκτο των οικουμενικών πολιτικών ιδεολογημάτων βάσει της οποίας ανατράφηκαν και έμαθαν να σκέπτονται οι περασμένες γενεές. Η πρακτική μας διαφοροποιείται ριζικά από την δική τους, ακόμη κι αν αυτοί δηλώνουν 'ελληνόθρησκοι'. Αντιθέτως, ανοίγουμε την μεγάλη περί της θρησκευτικότητας συζήτηση σε όσους κινούνται σε εθνοκεντρικές τροχιές, ακόμη κι αν αυτοί δεν δηλώνουν 'ελληνόθρησκοι', όμως γνωρίζουν καλά την βασική 'γλώσσα' συνεννοήσεως που είναι η αγάπη προς το Έθνος. Η αγάπη αυτή είναι η μόνη βάση που διαθέτουμε, αρκετά ισχυρή ώστε να σηκώσει τις αλλαγές που απαιτούν οι καιροί και το μέλλον.