Έγκλημα και μεταπολιτευτική Αριστερά

 
Είπα κι εγώ, θα περάσει ένα ολόκληρο έτος δίχως η Αριστερά* να δολοφονήσει (ή τουλάχιστον να αποπειραθεί) έστω κι έναν άνθρωπο; Δύσκολο. Μπορεί τον Ιανουάριο το ρουκετοβόλο να τους βγήκε σκάρτο και οι βόμβες στο Mall και το αυτοκίνητο της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού να μην σακάτεψαν κανέναν, αλλά οι ανάρχες δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη.

Απόγευμα Παρασκευής λοιπόν καταμεσής στο Νέο Ηράκλειο, διμελής ομάδα κρούσης κάποιου Τάγματος Εφόδου της αριστεράς σταθμεύουν την κλεμμένη μηχανή τους στην Λεωφόρο Ηρακλείου, διασχίζουν τον δρόμο και αδειάζουν το όπλο τους επάνω σε όσους βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στην είσοδο του τοπικού παραρτήματος της Χρυσής Αυγής. Γύρω στους 15 πυροβολισμούς, δύο νεκροί επιτόπου, ένας στην εντατική και ένας άλλος να γλιτώνει παρά τρίχα. Παρά τα όσα λέγονται, ο δολοφόνος δεν φαίνεται και πολύ επαγγελματίας. Τον αντιλαμβάνονται 6 ολόκληρα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει να πυροβολεί (προφανώς τους φωνάζει από 20 μέτρα μακριά καθώς προχωρεί προς το μέρος τους), δεν δείχνει καμμία εμπιστοσύνη στο σημάδι του και αυτό που θέλει είναι να βρίσει τα θύματα, να πάει δίπλα τους και να τους γεμίσει τρύπες. Εν συνεχεία ο gangsta κι o φίλος του φεύγουν ανενόχλητοι, παρότι στα 150 μέτρα (ένα οικοδομικό τετράγωνο) από το σημείο υπάρχει αστυνομικό τμήμα. Η Ελληνική Αστυνομία αποκλείει την περιοχή και κάνει αυτό που της έχουν μάθει να κάνει καθ' όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, δηλαδή να ψάχνει, να ψάχνει και να ξαναψάχνει αριστερούς δολοφόνους.

Έπειτα από ενάμιση μήνα ακατάπαυστης Χρυσαυγιάδας, όταν ο Μπόμπολας, ο Ψυχάρης, η Τεγοπούλου και τα άλλα παιδιά της αδικαίωτης γενιάς ανακάλυψαν έξαφνα την πολιτική ακρότητα (!) και ξεσκίστηκαν να μας πείσουν πως η Χ.Α. ενσαρκώνει το απόλυτο Κακό, ενώ τα ενοχοποιητικά στοιχεία έτρεχαν από το Indymedia** στον Ψαρρά και από τον Ψαρρά στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, τώρα ξαφνικά, ηρεμία... Ούτε καλέσματα σε πορείες, ούτε σπασμένα Δημαρχεία, ούτε καμένες λεωφόροι, ούτε ξηλώματα σε ΕΥΠ, ούτε υπερκοριοί, ούτε εγκληματικές οργανώσεις, ούτε Λιάνα Κανέλλη, ούτε πολυσέλιδα αφιερώματα της Guardian, ούτε 20 δημοσιεύσεις ανά ημέρα από κάθε e-paper, ούτε δημοσκοπήσεις επί δημοσκοπήσεων, ούτε ενός λεπτού σιγή στο κοινοβούλιο, ούτε τηλεοπτικό διάγγελμα Πρωθυπουργού, ούτε δηλώσεις Προέδρου της Δημοκρατίας. Ένας ανταρσύας νεκρός και χαλάει ο κόσμος. Δύο χρυσαυγίτες νεκροί και η ζωή συνεχίζεται. Τώρα θα μου πείτε, τι είναι οι αριστεροί, τίποτα αναλφάβητοι να αρπάζουν ένα στιλέτο και να μαχαιρώνουν κόσμο σε κοινή θέα; Εδώ έχετε δίκιο. Οφείλουμε να αποδώσουμε στην αριστερά την επιστημοσύνη που πάντοτε την χαρακτήριζε, από το να αναλύεις τον Καπιταλισμό μέχρι το να αδειάζεις ολόκληρη γεμιστήρα επάνω στο θύμα σου εξ' επαφής και αμέσως να εξαφανίζεσαι μέσα στη θολούρα και την πιθανολογία του damage control department (θαυμάστε: 1 2 3 4 5 6 7), το οποίο δεν χρειάζεται καν να είναι οργανωμένο ή συνειδητό. Στον επιστημονικό αυτόν κλάδο διαθέτουμε, άλλωστε, μια κάποια παράδοση ως χώρα, ελάχιστο μέρος της οποίας εξιστορώ παρακάτω.

Εμφανίζεται λοιπόν σήμερα μια γνωστή συνομοταξία αριστερών, μεταξύ των οποίων και άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι οποίοι χορεύουν κι αυτοί στον ρυθμό που βαράει το department που αναφέραμε και η ψυχοπαθολογία των οποίων έχει ως εξής. Ενώ με την δολοφονία KillahP (σκόπιμα δεν λέω Παύλου Φύσσα) κατηγορούσαν τους χρυσαυγίτες ως δολοφόνους, σήμερα με την διπλή δολοφονία χρυσαυγιτών κατηγορούν... πάλι τους χρυσαυγίτες, επειδή "έσπειραν ανέμους και θερίζουν θύελλες" (μάλιστα τηλεκαρνάβαλος εκδότης έγραψε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι τα θύματα πήγαιναν γυρεύοντας). Η παράνοια είναι πως οι ίδιες ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις περνιούνται για ευσυνείδητοι πολίτες και ανθρωπιστές και σε κάθε άβολη συγκυρία ξεσκίζονται να μας πείσουν ότι είναι όντως τέτοιοι! Προσωπικά γελάω με τους ληγμένους δικτατορίσκους της ελλαδικής αριστεράς και την απύθμενη βλακεία τους, αλλά και ανησυχώ για την δυναμική που, εξαιτίας της δικής τους επικείμενης και απόλυτης κατάρρευσης, συσσωρεύεται μαζικά στην απέναντι μεριά. Βλέπετε, κάθε Κοινωνία είναι θέμα εξισορρόπησης και επαφής με την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα λέει ότι, αν κάποιος σπέρνει ανέμους, αυτός δεν είναι ο χουλιγκάνος που μαχαίρωσε και σκότωσε κάποιον, αλλά ο οργανωμένος μαφιόζος με τα οπλοστάσια, την τεχνογνωσία, τις ληστείες εκατομμυρίων, την συνεχή 35ετή δράση με εκατοντάδες θύματα, τα θεσμοθετημένα άσυλα και τους ισχυρούς πολιτικούς βραχίονες. Είναι πασίγνωστο το ότι οι ψυχοπαθείς χουνταίοι της αριστεράς έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα εδώ και δεκαετίες, όμως, απουσία αντιπάλου δέους, η κοινωνική συνοχή δεν απειλείτο ως τώρα. Κι επειδή το άνεμος-θύελλα είναι μια χρονική αλληλουχία, ας το πάρουμε χρονικά και ας πάμε έναν χρόνο πίσω, όταν ακόμη ο KillahP έχαιρε άκρας υγείας και έκανε εκκλήσεις υπό μορφή 'στίχων' για βία κατά ιδεολογικών του αντιπάλων.

Αύγουστος 2012, ληστεία τραπέζης στην Πάρο. Ο ταξιτζής Δημήτρης Μίχας τολμά να εμποδίσει ληστή να διαφύγει και πυροβολείται επί τόπου. Η υπόθεση είναι ακόμη στα δικαστήρια αλλά αυτό δεν εμποδίζει το ακροαριστερό top model Γιάννη Μιχαηλίδη να εκδώσει ανακοίνωση όπου υβρίζει τον δολοφονημένο και τάσσεται ολόψυχα με τον δολοφόνο. Ιούνης 2012, οι αστυνομικοί στην Αγία Νάπα της Κύπρου μένουν άναυδοι με το ταλέντο ενός δολοφόνου, ο οποίος σε συμβόλαιο θανάτου εκτελεί πέντε ανθρώπους μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα με 14 σφαίρες που βρίσκουν όλες στόχο. Για τις παραπάνω περιπτώσεις κατηγορούνται τρεις ακροαριστεροί, δύο εκ των οποίων δήλωσαν ψηφοφόροι του Σύριζα. Μάλιστα οι δολοφονίες αυτές δεν έχουν καν πολιτικά κίνητρα, οπότε βλέπουμε πως οι ακροαριστεροί δεν χρειάζονται κανέναν ιδιαίτερο 'άνεμο' για να ρίχνουν στο ψαχνό. Προσθέτουμε εδώ και την άσκαστη βόμβα στο σταθμό μετρό του Αιγάλεω, η οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων θα προκαλούσε πολύ τρόμο στον μικρομεσαίο εργαζόμενο (και ακόμη περισσότερη ταλαιπωρία) ενώ στη χειρότερη θα είχαμε κάποιους άτυχους ανατιναγμένους.

Ας πάμε στο 2011 όταν όχι μόνο ο KillahP ήταν ζωντανός, αλλά δεν υπήρχε και καμμία εκλεγμένη Χρυσή Αυγή για να σκανδαλίζει τους πιστούς του Μαρξ και του Λένιν με την παρουσία της στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Το πιθανότερο είναι η συγκεκριμένη Τ.Ο στο Νέο Ηράκλειο να μην είχε ανοίξει καν, αυτό βέβαια δεν εμπόδιζε την Πλατεία ΗΣΑΠ, την ίδια χρονιά, να είναι οριζοντίως καθέτως και διαγωνίως βαμμένη ολόκληρη με αιμοσταγή ακροαριστερά συνθήματα (εχθρός δεν ήταν βέβαια οι χρυσαυγίτες, αλλά ήταν οι μπάτσοι, οι μικροαστοί, το Κράτος, το Έθνος). Στις 14 Μαΐου τάγμα εφόδου 20 ακροαριστερών επιτίθεται μέρα-μεσημέρι στο Α.Τ. Εξαρχείων πυρπολώντας ένα περιπολικό, μια μοτοσυκλέτα και δύο άλλα Ι.Χ. Στην συμβολή των οδών Καλλιδρομίου και Χαριλάου Τρικούπη πετούν μολότοφ σε μοτοσικλετιστή της Αστυνομίας που τους καταδίωκε. Η μοτοσυκλέτα πυρπολείται μέσα σε λαϊκή αγορά και εκρήγνυται προκαλώντας σοβαρά εγκαύματα σε τρεις πολίτες, ένας εκ των οποίων καίγεται στο 40% του σώματός του. Βόμβες με στόχους τον Υπουργό Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη, την εφορία Νέου Κόσμου και τον διευθυντή των φυλακών Κορυδαλλού Γιάννη Ανέστη αποτυγχάνουν να εκραγούν και η χρονιά περνάει δίχως νεκρό, από καθαρή τύχη.

Τύχη που δεν υπήρξε την προηγούμενη χρονιά, όταν έχουμε γαϊτανάκι δολοφονιών από την αριστερά. Ο πρώτος νεκρός πέφτει τον Μάρτιο του 2010 στα Πατήσια και είναι ο 15χρονος Χαμιντουλάν Νατζάφι, γιος ρακοσυλλέκτη λαθρομετανάστη από το Αφγανιστάν ο οποίος έπεσε επάνω στη βόμβα που το τάγμα εφόδου 'Επαναστατικός Αγώνας' είχε τοποθετήσει στην Ελληνική Εταιρεία Διοίκησης Επιχειρήσεων. 5 Μαΐου και τρεις άνθρωποι μεταξύ των οποίων μια έγκυος γυναίκα πεθαίνουν από ασφυξία σε υποκατάστημα της τράπεζας Marfin, όταν ακροαριστεροί προκαλούν πυρκαγιά στον χώρο. Η επίθεση εκδηλώνεται μέρα-μεσημέρι εν μέσω πορείας και μπροστά στα μάτια εκατοντάδων αριστερών, οι οποίοι όχι μόνο δεν εμποδίζουν τους -αγνώστους μέχρι σήμερα- δράστες, αλλά και περνούν απαθείς από έξω φωνάζοντας συνθήματα και φωτογραφίζοντας τις τελευταίες στιγμές των θυμάτων στα μπαλκόνια. Δεν βγαίνει ο μήνας και ισχυρότατη βόμβα διαλύει κάδο σκουπιδιών έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού με έναν πολίτη τραυματία. Ιούνης και δέμα-βόμβα προορισμένο για τον υπουργό ΠροΠο, σκάει στα χέρια του υφισταμένου του Γιώργου Βασιλάκη, σκοτώνοντάς τον μέσα στο γραφείο του στο καλύτερα φυλασσόμενο κτήριο της χώρας, αδιάψευστη απόδειξη πως το αριστερό παρακράτος μπορεί να σκοτώνει όπου και όποτε θέλει. Τον Ιούλιο, δύο εκτελεστές άλλου τάγματος εφόδου της αριστεράς γαζώνουν εξ' επαφής με 16 σφαίρες τον δημοσιογράφο Σωκράτη Γκιόλια στην είσοδο της πολυκατοικίας του. Έξι νεκροί μέσα σε πέντε μήνες, νεκροί πνιγμένοι, πυροβολημένοι και διαμελισμένοι - απ' όλα έχει ο αριστερός μπαξές. Ο χρόνος βγαίνει στις 30 Δεκέμβρη με εορταστική βόμβα βάρους 40 κιλών να εκρήγνυται έξω από το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, κατεδαφίζοντας μεγάλο μέρος της πρόσοψης και προκαλώντας ζημιές σε ακτίνα 300 μέτρων. Για να καταστεί σαφές σε όποιον δικαστικό δικάζει στη μπανανία του Ελλαδιστάν, ότι είναι ακόμη ζωντανός επειδή η ακροαριστερά το θέλησε να προειδοποιήσει τηλεφωνικώς.

Περνάμε στο 2009 και τον απόηχο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου. Το αριστερό παρακράτος διψάει για αίμα και αυτό γίνεται φανερό ήδη από τον Δεκέμβρη του 2008, όταν άγνωστοι οπλισμένοι με δύο οπλοπολυβόλα και βρισκόμενοι σε πολυβολείο εντός της Πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου, βάλλουν εναντίον κλούβας των ΜΑΤ. Τον Ιανουάριο διμοιρία των ΜΑΤ που φρουρεί το Υπουργείο Πολιτισμού στα Εξάρχεια δέχεται πάνω από 30 σφαίρες από δύο φονιάδες του τάγματος εφόδου Επαναστατικός Αγώνας, με αποτέλεσμα τον βαρύ τραυματισμό του Διαμαντή Μαντζούνη. Το ίδιο τάγμα είναι υπεύθυνο για τέσσερις βομβιστικές επιθέσεις μέσα στο έτος. Η προφητεία του νεκρού μπάτσου εκπληρώνεται τον Ιούνη από τη Σέχτα Επαναστατών, που βάζει έξι (!) δολοφόνους της να γεμίσουν τον αρχιφύλακα Αντώνιο-Νεκτάριο Σάββα με 24 σφαίρες, ενώ ο τελευταίος φρουρεί προστατευόμενο -υποτίθεται- μάρτυρα κατηγορίας εναντίον άλλου τάγματος εφόδου. Καθώς η δίψα για αίμα δεν σβήνει από έναν και μόνο νεκρό, τον Οκτώβριο ομάδα τεσσάρων δολοφόνων γαζώνουν με πάνω από 50 σφαίρες και δύο τουλάχιστον AK-47 το Α.Τ. Αγίας Παρασκευής, τραυματίζοντας έξι αστυνομικούς δύο εκ των οποίων γλιτώνουν τον θάνατο στην εντατική.

Θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι για το 2008, το 2007 και όλες τις χρονιές μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70 αλλά τότε δεν θα έγραφα μήνυμα σε blog αλλά διατριβή και διδακτορικό στην αριστερή ψυχοπαθολογία. Αναμφίβολα, το χρονικό της μεταπολιτευτικής αριστεράς με το νεκροταφείο των 70 περίπου νεκρών, τους 100άδες σακατεμένους και τους χιλιάδες στοχοποιημένους, διαπομπευμένους και τραμπουκισμένους, όλους κατά την διάρκεια της περισσότερο leftist-friendly περιόδου της νεοελληνικής ιστορίας, δεν έχει γραφτεί ως τώρα και ούτε προβλέπεται στο εγγύς μέλλον, καθώς κανείς δεν θέλει να έχει την κατάληξη του Γκιόλια... Το θέμα του παρόντος κειμένου είναι απλό: Δεν τρώμε κουτόχορτο. Όταν δεν υπήρχαν οι κακοί χρυσαυγίτες, οι αριστεροί δολοφονούσαν κακούς μπάτσους και όταν δεν υπήρχαν κι αυτοί, δολοφονούσαν κακούς ταξιτζήδες, κακούς απεργοσπάστες, κακούς άσχετους που είχαν τη ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους (συμμορία του Bonnot, 25 Μαρτίου 1912), κακούς κουλάκους, κακούς αντιφρονούντες, κλπ, κλπ. Σε κάθε περίπτωση, από το 1975 που η ελλαδική αριστερά αναβαθμίστηκε σε κοινωνικό τοτέμ και της παραδόθηκαν τα ηνία της κοινωνικής μας ηθικής, τα φέρετρα των ιδεολογικών αντιπάλων ποτέ δεν σταμάτησαν να περνούν από εμπρός μας. Άρα, η όποια διαφοροποίηση μεταξύ Αριστεράς και Δικτατορίας*** αναιρείται εκ των πραγμάτων. Και φυσικά, τα περί ανέμων δεν είναι τίποτα άλλο από ιδεολογικό ξέπλυμα αίματος από χέρια δολοφόνων και νεροκουβάλημα στον μύλο της αριστερής τρομοχούντας.


________________________

* Για όποιον ξενίζει η συλλογική ευθύνη του κειμένου: Εκτός από την κατάληψη των κύριων μηχανισμών παραγωγής κοινωνικών προτύπων (Τέχνες, ΜΜΕ, Εκπαιδευτικό Σύστημα), η μεταπολιτευτική τοτεμοποίηση της ελλαδικής αριστεράς έφερε και ένα προστατευόμενο περιβάλλον για την καλλιέργεια της αριστερής πολιτικής βίας, μέσα από θεσμοθετημένα άσυλα-ορμητήρια και τρομοκράτες που δεν συλλαμβάνονταν ποτέ. Η καλλιέργεια αυτή τελικά διαμόρφωσε το σημερινό πλέγμα συντονισμών και αμοιβαιοτήτων ανάμεσα σε εξωκοινοβουλευτικούς, θεσμικούς και κοινοβουλευτικούς αριστερούς. Όπου οι πρώτοι (υπόκοσμος) πετάνε τις μολότοφ και κραδαίνουν τα AK-47, οι δεύτεροι (δικηγόροι, ακτιβιστές κτλ) κινούνται εντός των θεσμών μιας υπερεθνικής πολιτικορθότητας των ΜΚΟ και των διεθνών οργανισμών, ενώ οι τελευταίοι μεταφέρουν το παιχνίδι στους διαδρόμους της πολιτικής και νομοθετικής εξουσίας, διασφαλίζοντας την ασυλία, το μέσον και την μαρτυρία υπεράσπισης για τους υπόλοιπους. Από αυτή την άποψη, ένα μεγάλο (αν όχι το μεγαλύτερο) κομμάτι της σημερινής ελλαδικής αριστεράς δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ενιαίο Τάγμα Εφόδου.

** Όσοι θεωρούν ότι η Αριστερά δεν είναι παρακράτος στην Ελλάδα, ας μας εξηγήσουν γιατί το φιλοξενούμενο σε κρατικές υποδομές Indymedia είναι εκτός λειτουργίας από την Παρασκευή, αμέσως μετά τις δολοφονίες.

*** Δεν είναι τυχαίο το ότι οι περισσότερο αιματοβαμμένες δικτατορίες στην σύγχρονη Ιστορία, έγιναν όλες από αριστερά καθεστώτα.