The B.Ö.C rant of the day.

 
Είσαι μουσικοκριτικός στην Ελλάδα και αρθρογραφείς σε γνωστό και πολυμελές rock e-zine. Κάθεσαι να γράψεις ένα τυπικό αφιέρωμα 3000 λέξεων στους Blue Öyster Cult. Παραθέτεις ωραία το ιστορικό που οδήγησε στην δημιουργία του συγκροτήματος, αναφέρεις πρόσωπα και πράγματα των πρώτων χρόνων, ως Soft White Underbelly και Stalk-Forrest Group και τις σημαντικές λεπτομέρειες που κάθε νέος οπαδός της μπάντας θα έπρεπε να γνωρίζει κτλ. Περνάς ωραία στην περιγραφή των πρώτων δίσκων, από το σκληρό και ακατέργαστο ομώνυμο, στο Tyranny & Mutation που διαμόρφωσε τον BÖC ήχο, στο Secret Treaties που έφερε την εξέλιξη και την αναγνώριση, στο Agents of Fortune που έβαλε τους BÖC στην Ιστορία. Αφού με αυτά έφτασες σχεδόν στη μέση του αφιερώματος, πιάνεις να μιλήσεις για το Spectres και σου βγαίνουν δύο όλες κι όλες προτάσεις:

Το 1977 ήρθε το “Spectres”. Μία δουλειά λιγότερη άμεση και πιο «δύσπεπτη» σε σχέση με τους προκατόχους της. Το “Spectres” είναι ένα love it or hate it άλμπουμ, με όχι λίγους οπαδούς να το απορρίπτουν εξαρχής, αλλά και εξίσου αρκετούς να το λατρεύουν, χάρη κυρίως στην πολυσυλλεκτικότητα που έχει να επιδείξει.

Φίλε το Spectres δεν είναι "πολυσυλλεκτικότητα". Το Spectres σηματοδοτεί το απόγειο των BÖC και το ακριβές σημείο όπου η ακμή τους συναντά την παρακμή, δίνοντας την φευγαλέα περίοδο αυτού που αποκαλούμε ωριμότητα. Οι ώριμοι BÖC του Spectres παρέα με τους καλύτερους στίχους που έγραψαν ποτέ, έβγαλαν τότε το βαρύτερο κομμάτι τους (Nosferatu), έβγαλαν τότε το πιο ροκάδικο (R.U Ready 2 Rock), έβγαλαν τότε το σκληρότερο (Golden Age of Leather) και έβγαλαν τότε το πιο ευαίσθητο (I Love the Night), μην πω ότι τότε έβγαλαν και το πιο... οικολογικό (Godzilla). Τα δε υπόλοιπα κομμάτια δεν υστερούν από τα ανάλογα υπόλοιπα των προηγούμενων δίσκων. Πως γίνεται να είσαι οπαδός -ή μουσικοκριτικός ακόμη περισσότερο- του hard rock και του heavy metal και να αποκαλείς "love it or hate it άλμπουμ" την πιο μεστή δημιουργία μιας από τις μεγαλύτερες μπάντες του είδους;.. Και δεν τελειώνεις εκεί. Παρακάτω προκύπτει το Revolution by Night, για το οποίο λες απλά:

Αυτή τη φορά με παραγωγό τον αείμνηστο Bruce Fairbairn, οι B.O.C. κυκλοφόρησαν το 1984 τον δίσκο “Revolution By Night”. Ο δίσκος δεν κατάφερε να ανέβει στα charts, πλην του single “Shooting Shark” που έφτασε μέχρι τη θέση 83.

Καλέ μου άνθρωπε, τον νέο οπαδό των BÖC δεν τον ενδιαφέρουν οι τεχνοκρατικές και εν πολλοίς άχρηστες πληροφορίες όπως σε ποιά θέση των 'charts' τοποθετήθηκε το Shooting Shark ή αν ο Krieger συμμετείχε επί σκηνής στη διασκευή του Roadhouse Blues - αυτά, αν και όταν θελήσει να εντρυφήσει, μπορεί να τα βρει στην επίσημη σελίδα της μπάντας ή αλλού στο διαδίκτυο και πολύ λεπτομερέστερα από ότι στο δικό σου κείμενο. Γιατί κάθεσαι και γράφεις τρεις ολόκληρες χιλιάδες λέξεις, αν όχι για να προσφέρεις ένα μπούσουλα σε κάποιον που δεν έχει ακούσει BÖC αλλά θα ήθελε; Αυτός ο κάποιος χρειάζεται τη δική σου, υποκειμενική, φορτισμένη, οπαδική άποψη και γνώση από τη μουσική του συγκροτήματος, όχι την πληροφορία της Wikipedia για το ποιοί αναγράφονται στα credits του Imaginos. Ε λοιπόν, σε ένα αφιέρωμα 3000 λέξεων στους Blue Öyster Cult, πεντακόσιες λέξεις θα έπρεπε να αφορούσαν το RbN και χίλιες ακόμη το Spectres.