Μα τι κάνουν αυτοί οι Threshold;

Από το 2001 που οι Threshold έκαναν την μεγάλη έξοδο με το Hypothetical μέχρι πέρυσι που κυκλοφόρησαν το March Of Progress, έχουμε πέντε διαδοχικούς studio δίσκους οι οποίοι κυμαίνονται σε υψηλότατα επίπεδα prog metal. Το εύλογο ερώτημα είναι, για πόσο ακόμα θα μπορούν να παίζουν σε αυτό το επίπεδο; Οι ίδιοι λένε "close up the well to stop it flowing" και η πράξη δείχνει πως το συγκρότημα διαθέτει εφεδρείες γενικά. Σκεφτείτε αυτό: τέσσερις επιτυχημένοι δίσκοι με έναν τραγουδιστή, και ημέρες πριν την περιοδεία του τέταρτου, ο τραγουδιστής αποφασίζει να σηκωθεί να φύγει. Άλλοι θα ανέβαλαν την περιοδεία ή εν πάσει περιπτώσει το γεγονός θα είχε αντίκτυπο στη μουσική τους. Οι Threshold προσέλαβαν άμεσα τον προηγούμενό τους (προ δεκαετίας) τραγουδιστή, πραγματοποίησαν την περιοδεία, έκαναν το διαρκείας 4 ετών ρεπό τους και ηχογράφησαν το επόμενο album, στο οποίο μάλιστα ο τραγουδιστής αυτός (Damian Wilson) συνεισφέρει με μια πολύ όμορφη σύνθεση. Εκτός κι αν οι τύποι είχαν προβλέψει την αποχώρηση του McDermott από πριν το 2007 (πέθανε το 2011 από κίρρωση ήπατος μετά από 4ήμερο κόμμα), τότε μιλάμε για οπισθανάφλεξη στα μούτρα της σκληρής μοίρας.

aeronaut in a heavy cloud

Πως, αλήθεια, τα καταφέρνουν; Με το να προέρχονται από την γενέτειρα (και δυνάστη) της ροκ μουσικής και να προωθούνται από σύσσωμο τον αγγλικό μουσικό Τύπο. Με το να έχουν πίσω τους καριέρα εικοσιπέντε ετών. Στη μουσική τους ακούγεται heavy prog παράδοση σαράντα ετών, την οποία έχουν κάνει κτήμα τους και νοοτροπία. Το αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος διαφαίνεται, αφενός στην σπουδή τους πάνω στην τεχνοκρατική πλευρά της μουσικής (ιδιόχειρες state of the art παραγωγές κτλ) και αφετέρου, στην διακριτική τους ευχέρεια να αντιλαμβάνονται πως ακριβώς πρέπει να ακουστεί ένα μουσικό θέμα ώστε να είναι 'μεταλοροκάδικα ορθό' και ποια η θέση του μέσα στη σύνθεση. Με τον τρόπο αυτό πετυχαίνουν, με απλοϊκά ή ανύποπτα ριφάκια, να χτίζουν περάσματα ή ολόκληρα κομμάτια που ακούγονται τουλάχιστον αξιοπρεπή, στα χέρια άλλων συγκροτημάτων όμως θα έριχναν το επίπεδο κατακόρυφα. Προστιθέμενες αυτές οι αξιοπρεπείς στιγμές με τα καλά ή τα θεϊκά σημεία (η Μούσα δεν τους έχει αφήσει ακόμη), καταλήγουμε σε δίσκους όπως ο τελευταίος με δέκα κομμάτια μέσης διάρκειας 7 λεπτών (!) τα χειρότερα εκ των οποίων αξιώνουν μερικές ακροάσεις και τα καλύτερα θα ακούγονται για πολύ καιρό.

Αποικιοκρατία, στραβές μύτες, προγναθισμοί, διογκωμένα κρανία: η British Empire είναι εδώ.

Στον συνθετικό πυρήνα των Threshold βρίσκονται οι Αγγλοσάξωνες Ριχάρδος και Κάρολος, δηλαδή ο πληκτράς Richard West και ο κιθαρίστας Karl Groom, με τις καλύτερες συνθέσεις να βγαίνουν από συνεργασία των δυο. Tech nerds, δαιμόνιοι prog metalers και επαγγελματίες μουσικοί και παραγωγοί, ο West είναι αυτός που βγάζει την πολλή δουλειά, ενώ ο Groom αυτός που βάζει το κάτι παραπάνω. Και τι παραπάνω. Όταν ο Groom πρέπει να σολάρει, αργές, επικές μελωδίες σπάνε τους στενούς ρυθμικούς λαβύρινθους, οι ορίζοντες της μουσικής ανοίγουν και η συζήτηση μεταφέρεται σε άλλο επίπεδο. Αναμφίβολα ένας από τους τελευταίους χεβυμεταλάδες σολίστες σε μια σκηνή που κατακλύζεται από διπλωματούχους οργανοπαίκτες. Άλλωστε και το prog των Threshold είναι παλαιάς σχολής (προ-Dream Theater εποχής) με αναφορές στα seventies.

Το τρίο αυτό της μουσικότητας (βάλτε και τον μπασίστα Steve Anderson) ολοκληρώνουν άλλοι τρείς. Ο τυμπανίστας Johanne James ο οποίος είναι χαρακτηριστικά ρυθμικός ως μαύρος και φέρνει αυτόν τον αέρα του 'εξωτικού' κατευθείαν στην καρδιά του rhythm section (εξάλλου πρόκειται για το rhythm section μιας prog μπάντας) παλεύοντας και περιστασιακά κερδίζοντας τις εντυπώσεις από τους Groom/West (παρεμπιπτόντως το άλλο του συγκρότημα Kyrbgrinder συνεργάζεται με την θρυλική Mausoleum). Ο ρυθμικός κιθαρίστας Pete Morten που έχει καλές στιγμές (π.χ πίσω από το σόλο του Liberty, Complacency, Dependency) όμως συνθετικά δεν λέει και πολλά (συνεισφέρει το αδύναμο bonus track). Και ο τραγουδιστής Damian Wilson ο οποίος δένει άψογα με το συγκρότημα και αν διέθετε λίγο μέταλλο ακόμη θα μιλούσαμε για πολύ μεγάλη φωνή.

Γυρνώ στην αρχική ερώτηση: για πόσο ακόμη θα βομβαρδιζόμαστε από τους Threshold με διαδοχικές αξιολογότατες δουλείες; Φαντάζομαι όχι για πολύ. Δώδεκα χρόνια επιτυχίας είναι αρκετά για τα δεδομένα αυτής της μουσικής και ήδη το March of Progress δεν είναι Dead Reckoning... Ορόσημο πάντως του σημείου στο οποίο βρίσκεται η καριέρα των Threshold θεωρώ το κομμάτι Don't Look Down που φέρνει στο νου το ιστορικό Let Go των Blue Oyster Cult και ίσως οι καριέρες σηματοδοτούνται ομοίως - για το οποίο Don't Look Down ο Groom δήλωσε, "ήθελα να γράψω ένα καλό catchy chorus". Τέτοια catchy choruses δεν τα γράφεις όποτε θέλεις κυρ Κάρολε.