Ύμνοι της Χαμένης Γενιάς

Σήκωσε το κουτί της μπύρας σου ψηλά
Και σφράγισε τη μοίρα σου για πάντα
Τα καλύτερά μας χρόνια μας προσπέρασαν
Η Χρυσή Εποχή του Δερμάτινου

Ήταν αυτή η νύχτα που δε θα αργούσε να 'ρθει
Το έτος του Κυρίου μας A.D.
Όπου σε ερημικό καπηλειό ισόρροπο στο χείλος της αιωνιότητας
Τέσσερις και ενενήντα καρφοστόλιστοι καβαλάρηδες έκλεισαν τον κύκλο της τιμής
Όπως μόνο μεθυσμένοι στρατιώτες μπορούν
Και πέρασαν από άντρα σε άντρα

Ένα λάγνο παιδί, πολύ νεκρό για να νοιάζεται
Ώστε καθ' ένας να βρει την ευχαρίστηση όπως νόμιζε
Διότι η φανταστική αυτή νύχτα χρεώθηκε
Ως τίποτε λιγότερο από το τέλος μιας εποχής
Μια ύστατη σταυροφορία, μια τελική εξαγρίωση
Στους καιρούς αυτούς του πλαδαρού φτερώματος

Και δεν φοριόταν ρούχο παρά μόνο δέρμα
Μαλακωμένο από χρόνια κεντρίσματος από αποκαΐδια
Κι εδώ φάνηκαν οι ουλές της ηλικίας
Επειδή η ηλικία ήταν το κοινό κάλεσμα για μια στερνή νυχτερινή συνεύρεση

Η αυγή χρωμάτισε τον ουρανό - η τελετή έπαυσε
Μερικοί είχαν πεθάνει - και θάφτηκαν με τις μηχανές τους
Καθ' ένας άρπαξε ένα κουρέλι - από κάποιον με ένα σάκο
Σχισμένες λωρίδες χρώματος - το κόκκινο και το μαύρο

Εγώ - ήρθα εδώ οικειοθελώς
Κι εγώ - θα πέσω τιμημένα
Ορκιστήκαμε - να δώσουμε ότι είχαμε
Ορκιστήκαμε - να πεθάνουμε όπως ζήσαμε

Ανέμισαν τα χρώματα και άρχισαν να παλεύουν
Ορμούσαν ο ένας στον άλλο όπως τα μυγάκια στο φως
Κορμιά και δίκυκλα πέραν πάσης επισκευής
Στον αέρα μυρωδιά λαδιού και βενζίνης

Τότε ο άνεμος μαστίγωσε την έρημο με γιγαντιαίο χέρι
Και οι άνθρωποι και οι Harleys έπιασαν τη μετακινούμενη άμμο

Ο γερο-αγροφύλακας πέρασε τη θύελλα
Και ανέβηκε το ύψωμα στα μέσα του πρωινού
Είδε κυματιστούς αμμόλοφους
Γαλήνιους και σουρεαλιστικούς

Και το λαμπύρισμα μιας μόνης σωλήνας χρωμιωμένου ατσαλιού


Χρυσή Εποχή...
Χρυσή Εποχή...
Χρυσή Εποχή...