Περί δημοψηφίσματος

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, οι ήττες και οι συμφορές, εξ ορισμού, δεν μας βρίσκουν έτοιμους ούτε προετοιμασμένους. Στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, τέτοιες καταστάσεις μας προλαβαίνουν και εμείς μπορούμε μόνο να αντεπεξέλθουμε με μια μη-ιδανική και μη-πρέπουσα, αλλά κατά προσέγγιση υπολογισμένη γκάμα κινήσεων και επιλογών.

Η ωμή πραγματικότητα υπαγορεύει ότι σήμερα, στη χώρα που λέγεται Ελλάδα, εθνικά ενσυνείδητοι Έλληνες είναι λιγότεροι από 10 άνθρωποι στους 100. Αυτή είναι η ήττα που οφείλουμε να διαχειριστούμε. Προς το παρόν δεν υπάρχει κανένα επωφελές για εμάς σενάριο. Αυτό που υπάρχει είναι η δυνατότητα να επιλέξουμε το λιγότερο επιζήμιο σενάριο. Ας εξετάσουμε τις επιλογές μας.

Το Όχι, λοιπόν, έρχεται από τον Σύριζα, τους ΑΝΕΛ και την ακροαριστερά, και είναι η υπερφίαλη και σπασμωδική αντίδραση μιας ψευτο-αξιοπρέπειας. Είναι η θιγμένη αξιοπρέπεια του υπαλληλάκου, ο οποίος, μετά από πολυετή καριέρα στις επιχειρήσεις των αφεντικών του, νομίζει ότι η παλαιότητα τον κάνει ξεχωριστό και εξεγείρεται όταν του ρίχνουν μια φάπα και του δείχνουν τη θέση του. Η αριστερά του Τσίπρα πάλευε δεκαετίες για ανοιχτά σύνορα. Ε, λοιπόν τα σύνορα άνοιξαν και μπήκε το Big Boss της ελεύθερης αγοράς να διαφεντεύσει τον τόπο. Το εξ αριστερών αντιμνημόνιο μπορεί να γίνει αντιληπτό ως η άμετρη φιλοδοξία του υπαλληλάκου που πίστεψε ότι θα μπορούσε να ελέγξει το αφεντικό του. Ότι θα μπορούσε να του λέει "κοίτα, στο γραφείο μου μπορείς να κάνεις αυτό και ετούτο, αλλά εκείνο δεν μου αρέσει". Χαρακτηριστικός είναι ο συνδυασμός της εξέγερσης απέναντι στις επιθυμίες των δανειστών, με την ταυτόχρονη και απροσχημάτιστη ιδιοποίηση των υπαρχόντων, ευρωπαϊκών μεζονετών της δανεισμένης κρατικής μισθοδοσίας. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: ο νέος προϊστάμενος του γραφείου είναι τόσο μάγκας ώστε δεν μετακινεί ούτε τασάκι, και απαιτεί την αύξηση που ο διευθυντής δεν έδωσε στον προηγούμενο.

Το Ναι από την άλλη είναι η φωνή των παγκοσμίων δανειστών, όπως μεταφέρεται από τους εγχώριους υπαλλήλους και τους πελάτες τους. Επικράτηση του Ναι σημαίνει πρώτη επίσημη πράξη καταργήσεως του ελληνικού κράτους και μετασχηματισμού του σε έναν χώρο, μια περιοχή με γεωγραφικό και πληθυσμιακό μέγεθος, πλήρως διαχειρίσιμη από το υποδιευθυντήριο των Βρυξελλών. Το Ναι συγκεντρώνει την αφρόκρεμα των συνειδητοποιημένων Ρωμιών και των πιστών του Κοσμοπολιτισμού. Συγκεντρώνει το ανελλήνιστο και αφελληνισμένο πλήθος που έχει περιέλθει σε πλήρη εθνική αφασία από μια κάρτα προνομιακών αγορών στο Mall του ευρώ, αγκαζέ με τους αστέρες της nightlife κραιπάλης των προηγούμενων δεκαετιών. Συγκεντρώνει άπασα την αριστοκρατία της Μεταπολίτευσης που δεν θέλει να χάσει τα πλεονεκτήματα του ζειν σε μια πολιτεία διεφθαρμένη έως το μεδούλι. Είναι προφανές ότι ο ελληνόφωνος μπίζνεσμαν της καφετέριας, του φαστφουντάδικου, του βενζινάδικου και του φραουλοχώραφου θα απολέσει τους χιλιάδες πρόθυμους μπαγκλαντεσιανούς δούλους του όταν η δραχμή θα αξίζει λιγότερο από το μπαγκλαντεσιανό taka. Εννοείται, ο πρόθυμος μπαγκλαντεσιανός δούλος υπερέχει του ελληνόφωνου μαλάκα.

Υπάρχει και η αποχή, η οποία είναι η επιλογή των ευσεβών πόθων δεδομένου του ότι, σε ικανό ποσοστό, μπορεί δώσει μια κλωτσιά στο όλο σκηνικό, ο πάταγος από την πτώση του οποίου δεν θα έχει κανένα προηγούμενο, πουθενά. Παραμένει πάντως μια μη-ρεαλιστική επιλογή δεδομένης της υπάρχουσας πόλωσης και δεν περιμένω να συγκεντρώσει (ή να την συγκεντρώσουν) πάνω από 10%-15%.

Η ρεαλιστική εθνική τοποθέτηση κλείνει σαφώς προς το Όχι κάτι που κάνει κατανοητή την επιλογή της Χ.Α, που ως πολιτικό κόμμα οφείλει να κινείται ρεαλιστικά. Η υποστήριξη στο Όχι τροφοδοτείται και από τη μάλλον σίγουρη επικράτηση του Ναι: η διαχείριση της ήττας επιβάλλει ότι, αν είναι να ξεφτιλιστούμε, τουλάχιστον ας ξεφτιλιστούμε όσο γίνεται λιγότερο. Αν επικρατήσει το Ναι, να περιμένουμε κόμματα όπως το Ποτάμι να πάρουν τη θέση προβολής που κατείχε ο Σύριζα ως "η αριστερά των κινημάτων" περνώντας έτσι από την αριστερά της Εκάλης στην αριστερά του Μπόμπολα. Επίσης να περιμένουμε επιστροφή Βενιζέλου και Σαμαρά, με ότι κι αν σημαίνει αυτό για Συνταγματικά Τόξα και λαθρονομοσχέδια. Κάποιοι θα αντιτείνουν ότι και η επόμενη μέρα του Ναι θα έχει κοντή ημερομηνία λήξης, δεδομένου του μη-βιώσιμου χρέους. Και ναι και όχι: ο κυρίαρχος ελληνικός λαός θα έχει αποδειχθεί ένα μάτσο γηραλέοι ευρωλιγούρηδες, οι τσεγκεβάρα με τις ζωοτροφές τους θα έχουν περιθωριοποιηθεί, μια κυβέρνηση του 36% θα έχει γίνει φύλλο και φτερό. Επίσης οι δανειστές θα αναπροσαρμόσουν τακτικές κάνοντας τον βίο των διαδόχων του Τσίπρα κάπως ευκολότερο: μια κατάργηση του ΕΝΦΙΑ σήμερα εξασφαλίζει ραγιαδοσύνη σε βάθος διετίας τουλάχιστον.

Ο γραβατωμένος Ντάισελμπλουμ με καρότο και μαστίγιο ανά χείρας, είναι μια καλή απεικόνιση του ποιός θα κυβερνά την Ελλάδα από Δευτέρα. Η όποια προετοιμασία δομών πρωτογενούς παράγωγης και εθνικής αυτονομίας, προετοιμασία απολύτως αναγκαία για την ελάχιστη ελπίδα επικράτησης, θα έχει να αντιμετωπίσει αυτή την πραγματικότητα.

Η επανάσταση της Ευρώπης των Εθνών, μόνη επιλογή για το μέλλον.