Η Βιντάντ της Γάζας

 

 

Στην αδερφή ψυχή μου και την κόρη του οφθαλμού μου, στον 'άνθρωπο του Έθνους', στο αριστερό δάχτυλο του οποίου κατοικεί η δική μου βέρα. Στον Ντέιφ. Αποθησαύρισα κάθε μας συνάντηση, και έζησα μαζί σου μια ζωή χαράς μετά από χρόνια δακρύων.
Για πρώτη φορά στα χρονικά, μια ιστορία αγάπης θα ειπωθεί την ημέρα που πεθαίνει ένας από τους πρωταγωνιστές της και, ευτυχώς για εμένα, είμαι η γυναίκα που σκοτώθηκε ώστε ο άντρας της να ζήσει, και να συνεχίσει να ηγείται του στρατού του, και να χτίζει το στρατιωτικό του οπλοστάσιο. Δεν μπορούσα να μην το κάνω, αφού μαζί του έζησα σαν βασίλισσα για χρόνια - αν και ο τρόπος ζωής μας ήταν διαφορετικός αφού βρισκόμασταν συνεχώς εν κινήσει.
Σήμερα, το όνομά μου και το δικό σου, Μοχάμεντ Ντιάμπ Αλ-Ντέιφ, μπορούν να ανακοινωθούν δημοσίως, δίπλα δίπλα, για να τα ακούσει όλος ο κόσμος και να μας στρώσουν το κόκκινο χαλί. Τα αληθινά αστέρια δεν ανήκουν στον ουρανό αλλά στις σήραγγες, όπου τα 'κρυμμένα' αστέρια διαβιούν - όμως έρχεται μια στιγμή που και αυτά φωτίζονται και οι άνθρωποι του κόσμου βλέπουν επιτέλους το όμορφο λαμπύρισμά τους.
Ξέρω ότι βιάζεσαι λόγω των χρονικών περιορισμών και της αβεβαιότητας των σκοτεινών αυτών ωρών, αλλά η ήρεμη, ήσυχη και συγκρατημένη γυναίκα σου λαχταρά τον 'μεγαλύτερο εχθρό του μεγαλύτερου εχθρού μας' να διαβάσει την φλυαρία της Βιντάντ του. Μήπως δεν είμαι κι εγώ ένας ανώνυμος 'στρατιώτης' σου, όπως όλοι οι στρατιώτες των Κασσάμ;
Έλα, κάτσε λίγο δίπλα μου για τελευταία φορά με τη στρατιωτική σου στολή. Είσαι πιο όμορφος με τη στολή σου από όσο νομίζεις. πιο όμορφος απ' ό,τι αν φορούσες λευκό πουκάμισο και κόκκινη γραβάτα, όπως κάνουν οι πολιτικοί, και τα πρόσωπα με την επιρροή. Άσε την μυρωδιά του 'ιδρώτα της μάχης' να αναβλύσει από εσένα, ένα άρωμα με το σήμα του Ντέιφ. Άσε τις ευωδιές των γαλλικών αρωμάτων και των ανθών του γιασεμιού να υστερούν στη σύγκριση.

Ήμουν πολύ αθώα και επιφυλακτική όταν ήμουν παιδί και η αδερφή μου η Έμαν, ένα χρόνο μεγαλύτερη, η 'σκιά της ψυχής μου' και η πιο κοντινή από τις τέσσερις αδερφές μου, πάντα με πείραζε. Ακόμα κι όταν μεγαλώσαμε, μου θύμιζε τις φορές που πηγαίναμε μαζί σχολείο και διασχίζαμε τον δρόμο. Κάθε φορά που έβλεπα ένα αυτοκίνητο να πλησιάζει από μακριά, στεκόμουν και περίμενα μέχρι να περάσει και η Έμαν με μάλωνε λέγοντας: "Με το πάσο σου Βιντάντ! Εγώ σε αφήνω γιατί το κουδούνι του σχολείου όπου να' ναι θα χτυπήσει".
Πάντα θαύμαζα τον 'ευλαβικό' τρόπο ζωής του αδελφού μου Ιμπραήμ. Επηρεαζόμουν πολύ από αυτόν και πάντα τον υπάκουα, σαν να ήταν ο πατέρας μου. Θυμάμαι όταν ήταν στο τελευταίο έτος του γυμνασίου, που τον ξυπνούσα τα χαράματα για να μελετήσει. Η μητέρα μου, που η λάμψη του προσώπου της συναγωνιζόταν τη λάμψη του ήλιου, έλεγε πάντα, "Την κόρη μου θα την πάντρευα μόνο με έναν στρατιώτη των Ταξιαρχιών Κασσάμ". Μου έδωσε έναν τίτλο τιμής όταν με διαβεβαίωσε, ως νεαρή κοπέλα, ότι ήμουν διαφορετική από όλα τα αδέρφια μου, στο ότι απομνημόνευα ευκολότερα το Ιερό Κοράνιο και ήμουν πιο ανεκτική και υποχωρητική, ακόμα κι όταν είχα δίκιο.
Σε αγαπώ ακόμη περισσότερο, μητέρα, όταν διηγείσαι την ιστορία του γάμου μου με τον Μοχάμεντ Αλ-Ντέιφ, επειδή η αφήγησή σου συχνά συνοδεύεται από ένα υπερήφανο γέλιο που δεν είναι απλώς 'κούφια περηφάνια'. Πριν από έξι χρόνια, καθόμασταν με άλλες γυναίκες και κουβεντιάζαμε - τότε κάποια ανέφερε ότι η γυναίκα του άντρα αυτού δεν είχε ευλογηθεί με παιδί παρόλο που είχε πολλές επεμβάσεις, αλλά χωρίς αποτέλεσμα και, παρόλα αυτά, εκείνος αρνούταν κατηγορηματικά να παντρευτεί άλλη. Ωστόσο, τα κοντινά του πρόσωπα επέμεναν ότι έπρεπε να αποκτήσει έναν γιο για να φέρει το όνομά του. Εκείνη τη στιγμή, η μητέρα μου είπε αυθόρμητα: "Αν ζητούσε το χέρι της κόρης μου, θα συμφωνούσα. Θα ήταν τιμή για εμάς". Η συγκατάθεσή της του διαβιβάστηκε και την επόμενη μέρα έστειλε να μου ζητήσει το χέρι.
Απολαμβάνω το σχόλιό σου, μάνα, "δεν μου την ζήτησε αυτός, αλλά εγώ ζήτησα εκείνον σε γάμο με την κόρη μου", και ακόμα καλύτερη είναι η κοσμοθεωρία σου, την οποία εξέφραζες χρησιμοποιώντας μια λαϊκή ρήση που λέει ότι, το να παντρευτείς έναν αληθινό άντρα, ανεξάρτητα από τις προκλήσεις, είναι καλύτερο από το να παντρευτείς έναν άξεστο.

Υπάρχουν δύο άνδρες των Κασσάμ στην ψυχή μου, και μεταξύ των δύο, η καρδιά μου έγινε χάρτης μιας διαιρεμένης χώρας. Η καρδιά αυτή δεν γίνεται εύκολα κατανοητή από γυναίκες που έχουν την πολυτέλεια να κάνουν μια κανονική ζωή. Αυτή η καρδιά δεν ραγίζει με τον χωρισμό, κι ας είναι κατάφορτη από θλίψη και κούραση. Στην πρώτη αρτηρία αυτής της καρδιάς γράφει το όνομα "Μπιλάλ Κουσάγια", και το πόσο δύσκολο είναι για μια 'νεαρά', μόλις 16 ετών, να καταλάβει και να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι η πρώτη της αγάπη δεν θα είναι πλέον μαζί της, μετά από τρία ευτυχισμένα χρόνια.
Η καλοσύνη του Μπιλάλ ήταν ένας καταρράκτης που βύθισε τα βάθη της καρδιάς μου. Λίγες μέρες πριν από το θάνατό του, με πήγε στην αγορά και αγόρασε για εμένα και τα παιδιά μου, τον Μπακρ και την Μπανάν, μια καινούρια γκαρνταρόμπα. Εκείνη την ημέρα μου είπε ότι ήμουν έγκυος παρόλο που το τεστ εγκυμοσύνης ήταν αρνητικό και ήταν αλήθεια, ήμουν έγκυος με την κόρη μου, Μπανάν.
Αφού πέθανε παρέμεινα ναυάγιο για τρία χρόνια. Έκλαψα τόσο πολύ που η οικογένειά μου ανησυχούσε για μένα. Όταν στάθηκα τρομοκρατημένη πάνω από το σώμα του αρνήθηκα να πω την προσευχή: "Ω Αλλάχ, ανταμείψέ με για τη θλίψη μου και δώσε μου κάτι καλύτερο από αυτό σε αντάλλαγμα". Αντίθετα, η απάντησή μου ήταν αυτή της Ουμ Σαλαμά, η οποία πίστευε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει καλύτερο γάμο αλλά αργότερα παντρεύτηκε τον Προφήτη, και είπα: "Υπάρχει καλύτερος από τον Μπιλάλ;". Ωστόσο, υπό την πίεση της στιγμής, το είπα στον εαυτό μου και ο Μοχάμεντ Αλ-Ντέιφ ήταν η μεγάλη μου μοίρα αφού είχα αρνηθεί σκέψεις για γάμο πριν από αυτόν. Σε εκείνο το σημείο, η μητέρα μου είπε: "Η Βιντάντ θα είναι σαν αυτούς που βρήκαν τον θησαυρό στην άκρη του ουράνιου τόξου".
Ήθελες μια χήρα με ορφανά, και η μόνη μου παράκληση, Αμπού Χάλιντ, ήταν να παραμείνουν τα παιδιά μου μαζί μου - σε τούτο συναντηθήκαμε στο ίδιο σημείο. Δεν αρνούμαι το ότι πάλεψα και είχα μεγάλη αμφιβολία πριν συμφωνήσω να σε παντρευτώ. Φοβόμουν ότι ο γάμος μου μαζί σου θα αποτελούσε προδοσία του Μπιλάλ, και ανησυχούσα μήπως επαναληφθεί η ίδια τραγωδία και ότι τα νέα μου παιδιά θα έμεναν επίσης δίχως πατέρα, ορφανά. Ακόμη περισσότερο φοβόμουν ότι θα μαρτυρούσα και θα έμεναν όλα χωρίς μητέρα, αλλά μετά είδα ένα όνειρο για τον Μπιλάλ που μου έδωσε την απάντηση ξεκάθαρη.
Ήταν σαν όνειρο, και Θεέ μου, τι υπέροχο όνειρο που ήταν, έγινε πραγματικότητα εντός λίγων ωρών! Θυμάμαι όταν είπα στην Έμαν το 2008, μετά τον γάμο: "Άκουσα πολλά για αυτόν, αλλά δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα ήταν διαφορετικά να ζω μαζί του. Αν είχα μόνο λίγες μέρες να ζήσω μαζί του, θα ήταν αρκετές για μια ζωή". Η Κατοχή είπε ότι "ο Αλ-Ντέιφ παντρεύτηκε βιαστικά γιατί είναι 'μισιακός'. Δεν αποτελεί κομμάτι της τρομοκρατίας, η τρομοκρατία αποτελεί κομμάτι του", και απάντησα με ψυχρό χαμόγελο, "Χαθείτε μέσα στην οργή σας".

Οδήγησες το Ισραήλ στην τρέλα επιτρέποντάς του να δει τις πράξεις σου, αλλά όχι το πρόσωπό σου. Οι προσπάθειές τους να σε δολοφονήσουν απέτυχαν και ολόκληρο το Έθνος θέλει να δει τη σκιά σου, ήρωά μου, έστω και από μακριά - αλλά εγώ μόνο ξέρω το χρώμα των ματιών σου, την χάραξη του προσώπου σου, πόσο ψηλός είσαι, πόση ζάχαρη βάζεις στο τσάι σου και πώς είναι η οδοντόβουρτσά σου. Είμαι αυτή που γνωρίζει τα μυστικά των συνηθειών σου, λες και ο Θεός με δημιούργησε να είμαι το ταίρι ενός θρύλου σαν εσένα. Όλοι γνωρίζουν ότι στέκομαι όσο μπορώ πιο μακριά από την περιέργεια, και είμαι υπερβολικά διακριτική στις ιδιωτικές μου υποθέσεις.
Η 'φωλιά' της αγάπης μας δεν είχε μια συγκεκριμένη διεύθυνση - οι διευθύνσεις μας περιβάλλονταν από δικλείδες ασφαλείας. Κανείς δεν ήξερε ότι ήμουν η σύζυγος του πιο καταζητούμενου άνδρα, εκτός από τους άμεσους συγγενείς μου. Όταν διέρρευσαν τα νέα, οι συγγενείς μου επέπληξαν τους γονείς μου, "Δεν υπογράψατε το πιστοποιητικό γάμου της, αλλά αυτό του θανάτου της", και πάντα είχα έτοιμη την απάντηση "συνωνυμία" για όποιον κοίταζε πολύ προσεκτικά τα επίσημα έγγραφα των παιδιών μου.
Σε μια ιστορία όπως η δική μας, οι πρωταγωνιστές δεν μπορούν ποτέ να κάνουν μια χαλαρή βόλτα, μια οικογενειακή επίσκεψη ή ακόμα και ένα ήρεμο τηλεφώνημα. Ακόμα και η ίδια η θάλασσα δεν πιστεύει ότι δεν μας έχει δει ποτέ, ούτε μια φορά, να κάνουμε περίπατο ξυπόλητοι στις αμμουδιές της όπως όλοι οι άλλοι - ήσουν πάντα ο καλύτερος στο να σβήνεις τα ίχνη των βημάτων μας.
Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα για να είσαι χαρούμενος, να νιώθω την άνεσή σου με τα ρούχα και το φαγητό σου, ειδικά όταν έφτιαχνα το παραδοσιακό φαγητό που σου άρεσε. Πάντα στα αυτιά μου ηχούσαν τα λόγια της μητέρας σου: "Βλέπω καλοσύνη σε αυτήν, γιε μου".
Θυμάμαι ακόμα την έκφραση του προσώπου σου σε μια συγκυρία που είχε μεγάλο αντίκτυπο επάνω μου κατά τις πρώτες ημέρες του γάμου μας - μου έδωσες ένα μάθημα βεβαιότητας και πεποίθησης. Μου είπες: "Βιντάντ, οι μέρες μου μαζί σου μπορεί να είναι μετρημένες ή ο Αλλάχ μπορεί να με προορίσει να ζήσω για πολλές δεκαετίες. Για παράδειγμα, ο Χάλιντ Ίμπν Αλ-Βαλίντ πολέμησε τον εχθρό αλλά πέθανε στο κρεβάτι. Ωστόσο, η μεγαλύτερη ελπίδα μου είναι να πεθάνω μάρτυρας".
Από την πρώτη μέρα μαζί, η ζωή μου άλλαξε. Ήμουν σαν αηδόνι που τραγουδούσε για τη ζωή, χωρίς να νιώθω την διαφορά ηλικίας μεταξύ μας. Ένιωθα σαν να πετούσα όταν εσύ, με τον ιδιαίτερο τρόπο σου, μου έστελνες ένα μήνυμα για να σε συναντήσω σε μέρος της επιλογής σου. Η έκπληξη ήταν να σε βρω εκεί - ήσουν το καλύτερο δώρο και δεν απέρριπτες ποτέ τα αιτήματά μου. Αν έκανα κάτι που δεν σου άρεσε, θα επιστούσες την προσοχή μου σε αυτό με τον πιο τρυφερό τρόπο.
Σε τύλιγα με τη φωνή μου και έλεγα: "Δεν μπορώ να σε φανταστώ να πεθαίνεις πριν από εμένα. Δεν μπορώ να αντέξω ξανά τον τραγικό πόνο". Μοχάμεντ, σου το 'πα αυτό με κάθε ειλικρίνεια και ζεστασιά, "Θα θυσίαζα και την ψυχή μου για εσένα, αρχηγέ μου".

Πάντα αναρωτιόμουν για το επίπεδο ευγένειας και γενναιοδωρίας που είχες, το οποίο σου επέτρεπε να ξεπερνάς τα συναισθήματα της κτητικότητας και ίσως ακόμη και της ζήλιας, καθώς πάντα μου έδινες την ευκαιρία να μιλήσω για την προηγούμενη ζωή μου με τον Μπιλάλ. Με αποκάλεσες ακόμη και "Ουμ Μπακρ" για να τιμήσεις εκείνη τη φάση της ζωής μου και πάντα ρωτούσες για την οικογένεια του Μπιλάλ. Πάντα χαμογελώ όταν θυμάμαι την πρώην πεθερά μου, την Ουμ Μπιλάλ, να με συμβουλεύει να μην αναφέρω το παρελθόν μπροστά σου, Αμπού Χάλιντ, από φόβο μήπως ζηλέψεις, αλλά απαντούσα: "Τι λες, θεία; Είναι εκείνος που ξεκινά τη συζήτηση περί τούτου, και φροντίζει να τιμά τα παιδιά μου με τον Αμπού Μπακρ".
Μερικές φορές εκπλήσσομαι που, ο ίδιος άνθρωπος που άλλαξε την ισορροπία δυνάμεων στη μάχη με τους Ισραηλινούς, είχε επίσης την ικανότητα να κάνει ρομαντικές χειρονομίες. Θυμάμαι μια φορά που με εξέπληξες αγοράζοντας πολλά ρούχα για μένα και τα παιδιά μας τον Ομάρ, τον Αλί, τη Χαλιμά και τη Σάρα. Εκείνη την ημέρα, σκέφτηκα να δώσω μερικά από τα ρούχα ως φιλανθρωπία, αλλά είπα: "Δεν μπορώ γιατί είναι ένα δώρο που μου θυμίζει εσένα". Έμενα πάντα έκπληκτη καθώς έβλεπα τον διοικητή ενός στρατού που διέπρεπε σε στεριά, θάλασσα και αέρα, να απολαμβάνει να παίζει με τα παιδιά του, ειδικά τον 'αγαπημένο' του, τον νεότερο της παρτίδας, τον Αλί, και είμαι ακόμη πιο έκπληκτη για το πόσο ανησυχούσες για αυτά, ακόμα και να μου ζητάς να κλείσω τα παράθυρα για να μην κρυώσουν.
Δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να κορνιζάρουμε μια φωτογραφία που να τραβήχτηκε από φωτογράφο. Υπάρχουν μόνο λίγες φωτογραφίες που κυκλοφορούν και χρησιμοποιούνται από το Ισραήλ, που ακόμα προσπαθεί να μαντέψει πως φαίνεσαι. Η απόσταση μου από τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας ουδέποτε με στενοχώρησε. Ούτε τα κινητά τηλέφωνα, το φέϊσμπουκ, ούτε οποιοδήποτε άλλο μέσο ξεπέρασε την 'εμμονή σου με την ασφάλεια'. Δεν ήσουν ο τύπος για εμφανίσεις ή επιδείξεις - η ταπεινοφροσύνη, η υπομονή, η μυστικότητα και η δύναμη ήταν οι 'τέσσερις αρετές του Ντέιφ' που επίσης έμαθα από εσένα.
Όταν συναναστρεφόμασταν με γυναικείες παρέες, ήμουν πάντα τόσο ήσυχη που η αδερφή μου Έμαν με πείραζε λέγοντας: "Ω Βιντάντ, αν τους ορκιζόσουν ότι ήσουν η γυναίκα του Αλ-Ντέιφ, δεν θα σε πίστευαν ποτέ".

Όλοι αναρωτιούνται για το 'τελικό κεφάλαιο' της ιστορίας. Καθώς ακουγόταν ο ρυθμός των τυμπάνων του πολέμου, αντιμετωπίσαμε δύσκολες στιγμές και το μόνο που μου επιτρέπεται να πω είναι ότι ο Αμπού Χάλιντ ανησυχούσε πολύ για τον λαό. Μια από τις πιο οδυνηρές ιστορίες που επηρέασε τον Μοχάμεντ ήταν η ιστορία που μεταδόθηκε στην τηλεόραση, της κυρίας που έμεινε τυφλή αφού στοχοποιήθηκε το σπίτι της, και της οποίας οι γιοι σκοτώθηκαν εν αγνοία της.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης κατάπαυσης του πυρός έλαβα ένα μήνυμα ότι η μικρότερη κόρη μου, η Μπάγιαν, έκλαιγε ενώ έμενε με τα αδέρφια της Μπακρ και Μπανάν στο σπίτι των παππούδων τους. Όταν τη ρώτησαν γιατί έκλαιγε, είπε: "Τα αεροπλάνα ρίχνουν βόμβες και φοβάμαι ότι η μαμά θα πεθάνει όπως ο μπαμπάς". Πήγα βιαστικά κοντά της και φορούσα ένα καινούργιο πράσινο τζιλμπάμπ (ένα μακρύ και φαρδύ παλτό), ίσως 'ντυνόμουν' για να πεθάνω. Και, όπως πάντα, η Έμαν μου είπε πειραχτικά, "άνετη όπως πάντα, Ουμ Μπακρ".
Μέχρι την τελευταία εκεχειρία μου έλειπαν τόσο πολύ τα παιδιά μου και τους είχα πει ότι, αν θέλει ο Θεός, θα τα επισκεφτώ 'αύριο', βασισμένη στις πληροφορίες που κυκλοφορούσαν για την κατάπαυση του πυρός. Τήρησα την υπόσχεσή μου και ήρθα, 'σηκωμένη στους ώμους του λαού', όταν ξαφνικά η Κατοχή παραβίασε την εκεχειρία, σε μια άπληστη προσπάθεια να δολοφονήσει τον υπ' αριθμόν ένα στόχο τους. Ήταν ειρωνικό ότι οι πρώτοι που έδωσαν τα συλλυπητήριά τους ήταν οι οικογένειες του Μπιλάλ και του Μοχάμεντ - ήταν η πρώτη φορά που συναντήθηκαν οι δύο οικογένειες.

Έμαν, ξέρω ότι ήταν δύσκολο για εσένα να ακούσεις ότι το σπίτι της οικογένειας Αλ-Νταλού έγινε στόχος και να δεις τον Ομάρ να ψάχνει γύρω του κάποιον γνωστό, αλλά δεν τόλμησες να καλέσεις κανέναν για επιβεβαίωση, από φόβο για τις επιπτώσεις ασφαλείας και, ως εκ τούτου, έπρεπε να περιμένεις τα μέσα ενημέρωσης να αναφέρουν την είδηση. Έμαν, ξέρω ότι είναι δύσκολο για σένα να βλέπεις τη Χαλιμά να μαζεύει γλυκά, φρούτα και μπαλόνια για να κάνει έναν 'παράδεισο' με αυτά. έναν παράδεισο σαν αυτόν που πήγε η μητέρα της. Ήταν ακόμα πιο δύσκολο για εσένα να προσπαθήσεις να πεις στον Μπακρ και τα αδέρφια του ότι δεν ήμουν πια μαζί τους - όμως το κατάλαβαν από τα δάκρυά σου. Ξέρω ότι ήταν δύσκολο για ένα παιδί, όπως η Μπανάν, να πρέπει να σταθεί πάνω από το σώμα μου και να πει: "Ω Αλλάχ δώσε στη μητέρα και τον πατέρα μου το υψηλότερο επίπεδο του ουρανού".
Λίγες στιγμές πριν τα αεροσκάφη εκτοξεύσουν τους πυραύλους τους, ήμουν χαρούμενη πολύ. Έπινα καφέ και μιλούσα για τα παιδιά μου και τα βάσανά τους. Ο Ομάρ έτρεξε μακριά στη Χαλιμά, αλλά ο Αλί, η Σάρα κι εγώ είχαμε συνάντηση με τη μοίρα.
Μπορώ να δω τα ειλικρινή δάκρυά σου, Μοχάμεντ Αλ-Ντέιφ, να κυλούν σιωπηλά στα μάγουλά σου, ενώ συλλογίζεσαι το παρελθόν μας και τις προσωπικές μας στιγμές μαζί, των οποίων τις λεπτομέρειες κανείς εκτός από τον Θεό δεν γνωρίζει. Κλάψε, Μοχάμεντ Αλ-Ντέιφ, και μην κρατάς τα δάκρυά σου - σκούπισε την σκανδάλη του όπλου σου με αυτά. Τα δάκρυα για τις σφαγές δεν αποδυναμώνουν τους άντρες - τους κάνουν πιο αποφασιστικούς και ανάβουν τη φλόγα τους. Θρήνησε, αλλά σε ικετεύω, μην μείνεις λυπημένος για πολύ, και μην κατηγορείς τον μήνα Αύγουστο κατά τον οποίο οι πύραυλοί τους χτύπησαν την κόρη του οφθαλμού σου, Βιντάντ, και τους καρπούς των σπλάχνων σου, τον Αλί και τη Σάρα - εσύ μονάχα ξέρεις ότι αγαπώ τον Αύγουστο, γιατί είναι ο μήνας που έντιμοι άνδρες σαν εσένα γεννήθηκαν για να οδηγήσουν ανθρώπους που έμειναν πιστοί στην υπόσχεσή τους στον Θεό.

Η Βιντάντ Μουσταφά Χαρμπ Ασφούρα γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1986, σε οικογένεια που ζούσε στον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπάλια στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας. Εργάστηκε ως ερευνήτρια πεδίου για την Ένωση Αλ-Νουρ, η οποία ειδικεύεται στη φροντίδα κρατουμένων και 'μαρτύρων'. Υπήρξε χήρα αξιωματικού των Ταξιαρχιών Αλ-Κασσάμ, ονόματι Μπιλάλ Αμπού Κουσάγια, ο οποίος σκοτώθηκε τον Μάιο του 2006 σε ηλικία 25 ετών. Παντρεύτηκε τον Μοχάμεντ Αλ-Ντέιφ, διοικητή των Ταξιαρχιών Κασσάμ και έκανε μαζί του τέσσερα παιδιά. Την Τρίτη 19 Αυγούστου του 2014 δολοφονήθηκε μαζί με δύο από τα παιδιά της και άλλους έξι άνδρες, γυναίκες και παιδιά όταν Ισραηλινό μαχητικό αεροσκάφος βομβάρδισε το σπίτι όπου διέμεναν.
Η παραπάνω επιστολή δεν είναι γραμμένη από την ίδια, αλλά είναι η μαρτυρία της, όπως κατατέθηκε από την μητέρα της, Ουμ Ιμπραήμ και την αδελφή της, Έμαν Ασφούρα, στην Χαντηήλ Αταλάχ. Πρωτοδημοσιεύτηκε στα αραβικά, στην εφημερίδα Φιλιστήην.