Σιωνισμός Δεξιά, Ισλάμ Αριστερά

  

Η λαϊκή θρησκεία της Αμερικής

Οι χριστιανοί πάντοτε αρέσκονταν να αυτο-επιβεβαιώνονται μέσα από κυριολεκτικές ερμηνείες των ελληνικών μύθων, προσπαθώντας να αποδείξουν το πόσο κατώτεροι ήταν αυτοί από το εβραϊκό φολκλόρ. Η συνήθεια όμως, όπως λέγεται, έγινε κάποτε λατρεία και έτσι, η εμφάνιση των χριστιανών εκείνων που θα ερμήνευαν κυριολεκτικώς και τις δικές τους γραφές, ήρθε αναπόφευκτα. Φυσικά αποκηρύχτηκαν ως αιρετικοί από τους παλαιότερους - αυτούς που είχαν καταλάβει ότι, αφενός το να προφητεύουν συνεχώς μια συντέλεια του κόσμου που δεν ερχόταν ποτέ έβλαπτε σοβαρά την αξιοπιστία τους και, αφετέρου, ότι από την στιγμή που η Εκκλησία τους διαφέντευε τον κόσμο, τότε η συντέλειά του δεν συνέφερε επ' ουδενί... Όμως οι αφορισμοί δεν σταμάτησαν κανέναν από το να ερμηνεύει το μέλλον της ανθρωπότητας μέσα από τις νύξεις και τα μισόλογα διάφορων απλοϊκών, αναλφάβητων και ημίτρελων Εβραίων που περιφέρονταν στον υπόκοσμο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας δύο χιλιάδες χρόνια πριν. Ερμηνεύοντας λοιπόν τις ερμηνείες, ο εβραϊσμός έφερε την ορθοδοξία, η ορθοδοξία έφερε τον καθολικισμό, ο καθολικισμός έφερε τον προτεσταντισμό, ο προτεσταντισμός τον αγγλικανισμό, ο αγγλικανισμός τον μεθοδισμό και τον πουριτανισμό, ο πουριτανισμός τον ευαγγελικισμό και τελικά, κλείνοντας ο κύκλος της βλακείας, ο ευαγγελικισμός έφερε τον χριστιανικό σιωνισμό - όπου σιωνισμός, ο εβραϊσμός με όπλο, σακίδιο και στολή εκστρατείας. Έτσι, η κοσμοθεωρία που εγκαινίασε την μεγάλη εποχή της χυδαιότητας, αντιλαμβανόμενη το θείο ως έναν ζηλότυπο και δυνάστη γέρο που μια το 'παίζει οπλαρχηγός και μια κτηματομεσίτης, αφού χάθηκε περιπλανώμενη στα αφιλόξενα προς αυτή μέρη της θεολογικής αλληγορίας, γύρισε πίσω στον ξερό και άνυδρο τόπο της - και έφτιαξε το νέο της golem με υλικό τον Αμερικάνο καταναλωτή.

 

Δύο golems, στρατιωτικό και πολιτικό και στα δεξιά ο επικυρίαρχος. Edmund Allenby, ο χρήσιμος-ηλίθιος
στρατάνθρωπος που κατέκτησε την Ιερουσαλήμ. Arthur Balfour, ο χυδαίος και σωβινιστής αριστοκράτης
που χάρισε την Παλαιστίνη. Herbert Samuel, ο πρώτος κυβερνήτης, παντρεύτηκε την πρώτη του ξαδέλφη
για να μην αραιωθεί το περιούσιο αίμα.

Ο χριστιανοσιωνισμός, το προτεσταντικό θρησκευτικό κίνημα που αντιλαμβάνεται το σημερινό κράτος του Ισραήλ ως εκπλήρωση της βιβλική προφητείας και προωθεί την ολική σύγκρουσή του με τους Άραβες ως προϋπόθεση για τον αρμαγεδώνα και την δευτέρα παρουσία του Γιεσούα, είναι η λαϊκή θρησκεία των ΗΠΑ - και είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα τους. Διατηρεί αυτούσια την παλιά, μισαλλόδοξη απλοϊκότητα, αλλά εμπλουτισμένη με νέα ευτράπελα. Καταρχήν, διαθέτει Χριστό που θα εμφανιστεί έφιππος κρατώντας ένα AR-15, και Αντίχριστο που θα κατάσχει τα όπλα του αμερικάνικου λαού - το απόλυτο φετίχ της εσχατολογίας του μέσου Γιάνκη... Έπειτα, διαθέτει πανδημίες και εμβόλια - ο Αντίχριστος έχει κατασκευάσει ιό, με τον οποίο μολύνει χριστιανικές βίβλους σε εργοστασιακή κλίμακα. Οι μολυσμένες βίβλοι θα περάσουν στο εμπόριο μεταδίδοντας μαζικά τον ιό στους χριστιανούς που θα τις καταναλώσουν, ενώ ο καλύτερος γιατρός της χριστιανοσύνης μοιράζει εμβόλια. Κρίμα η επιστήμη, μιας και το αντίδοτο στον ιό του Αντιχρίστου είναι η θεία κοινωνία- όχι ως αγιασμένο 'αίμα του Χριστού' (το σενάριο είναι σαφές εδώ) αλλά ως απλό κόκκινο κρασί!.. Έχει μια νέα Άγρια Δύση, την Παλαιστίνη, ένα 'ουδενός χωρίον' όπου τα εβραιοχριστιανικά όπλα μιλούν και οι ιθαγενείς / goyim είτε συμμορφώνονται, είτε εκδιώκονται, είτε 'εξουδετερώνονται'. Το κόλπο γκρόσο όμως, είναι η αρπαγή του εκκλησιάσματος, το λεγόμενο rapture. Μια ωραία πρωία ο Γιαχβέ αποφασίζει να εξαφανίσει κάποια δισεκατομμύρια ανθρώπων, στα οποία, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται και ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, τεχνικοί πυρηνικών σταθμών, φύλακες σωφρονιστικών ιδρυμάτων και, ιδιαιτέρως, παιδιά - όπως καταλαβαίνετε η αποδιοργάνωση είναι γενικευμένη. Η ταινία δείχνει τα πρόσωπα επιβατών αεροπλάνου να κοιτούν έντρομοι από τα παραθυράκια, καθώς το σκάφος κάνει βουτιά προς το έδαφος. Οι ταφόπλακες θα γράφουν "Σκοτώθηκαν επειδή οι πιλότοι τους ήταν πολύ καλοί άνθρωποι"! Ναι, αλλά ο Γιαχβέ "πήρε κοντά του" όλον αυτόν τον κόσμο "για να τους προφυλάξει". Από τι; Μα από το χάος που ο ίδιος προετοίμασε. Και τα παιδιά; Τα παιδιά "δεν έχουν αμαρτίες". Μισό λεπτό, εννοούμε ότι δεν έχουν προλάβει ακόμα να αμαρτήσουν - όμως ένα μικρό λιοντάρι, που δεν έχει ακόμη σκοτώσει το πρώτο του θήραμα, παραμένει σαρκοφάγο και δέχεται τροφή από τα λιοντάρια που σκοτώνουν. Σωστά; Για να μην πιάσουμε την σταύρωση του Γιεσούα, η οποία ακυρώνεται θεαματικά από την ίδια του την ανάσταση. "Ο Χριστός θυσιάστηκε στον  σταυρό για εμάς". Μα πως θυσιάστηκε, αφού αναστήθηκε; Θυσιάζομαι πάει να πει αναλίσκομαι, χάνομαι άπαξ και δια παντός. Δεν πάει να πει παίρνω το σαρκίο μου και απογειώνομαι / θεώνομαι. Ναι, αλλά μαρτύρησε. Ναι, αλλά το μαρτυρόμετρο λέει ότι εκατομμύρια άνθρωποι έχουν υποστεί πολύ χειρότερα μέχρι να ξεψυχήσουν - άσε που, τελικά, δεν έγιναν και θεοί.

 

Αν αυτές οι ανοησίες μοιάζουν να αφορούν λίγους περιθωριακούς, δεν είναι καθόλου έτσι. Και αν φαίνονται παντελώς άσχετες με την πολιτική, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Κατ' αρχήν, ο εβραϊσμός κατασκευαστικά ανήκει στη Νομολογία και όχι στην Θρησκεία (βλέπε τις δέκα εντολές, κάτι που γίνεται εμφανές και στο ισλάμ με την σαρία του), εντάσσεται όμως στην δεύτερη υπό γενικότερη έννοια και λόγω της στοιχειώδους ηθικής που αναγκαστικά οργανώνει κάθε κοινωνία. Η διαπλοκή του ιουδαιοχριστιανισμού με την πολιτική εξουσία κρατάει πριν ακόμη από τον Κωνσταντίνο τον πρώτο, και αποτελεί τον κανόνα διαχρονικά στην ευρωπαϊκή ιστορία.
Τα παρα-εκκλησιαστικά κονκλάβια της 'καλής κοινωνίας' της Αγγλίας (London Jews' Society, Albury Circle κτλ) που στις αρχές του 19ου αιώνα πρώτα έθεσαν δημοσίως το αίτημα για την 'αποκατάσταση των Εβραίων' μέσα από τον προσηλυτισμό των τελευταίων στον προτεσταντισμό (το άπιαστο όνειρο του ίδιου του Λουθήρου, ο οποίος, όταν έφαγε την χυλόπιτα έγινε φανατικός αντιεβραίος), διέθεταν συναγωνιστές και στην άρχουσα τάξη της χώρας (Lord Shaftesbury, Charles Henry Churchill) η οποία, ως το καλύτερο golem της εποχής εκείνης συναινούσε στα αιτήματά τους. Στον αιώνα που ακολούθησε μέχρι την διακήρυξη του Balfour (1917) τα αιτήματα του χριστιανοσιωνισμού απέκτησαν καθολική αποδοχή στις αγγλοσαξονικές ελίτ, γεγονός που υποδηλώνει υποστήριξη και προώθηση από το παγκόσμιο σιωνιστικό κεφάλαιο. Έξι μήνες μετά την διακήρυξη, οι ΗΠΑ του Truman (η χώρα των επονομαζόμενων Μεγάλων Αφυπνίσεων και των William E. Blackstone και Louis Brandeis) γίνονται το πρώτο κράτος που θα αναγνωρίσει το Ισραήλ.

 

Απο εκεί και πέρα και ιδιαιτέρως μετά το 1970, βλέπουμε Αμερικάνους προέδρους, δημοκρατικούς και ρεπουμπλικάνους, να διακηρύττουν δημοσίως ο ένας μετά τον άλλο την δέσμευσή τους στην διαφύλαξη και ενδυνάμωση του Ισραήλ, προσφέροντας μάλιστα σε αυτό πάνω από 310 δισεκατομμύρια δολάρια σε χρήμα και εξοπλισμούς και διακινδυνεύοντας ή περιπλέκοντας τις σχέσεις τους με τον αραβικό κόσμο - γεγονός που δεν μπορεί να εξηγηθεί για κανέναν γεωπολιτικό λόγο. Οι άραβες είναι πολυπληθέστεροι των Εβραίων, η δε ισλαμική διασπορά πολύ μεγαλύτερη - αν λοιπόν η γεωγραφία είναι ο βασιλιάς της γεωπολιτικής (όπως λένε οι Μάζηδες του μπουζουκιστάν) και εξαιτίας ετούτου οι Αμερικάνοι διεκδικούν τη μεγάλη Τουρκία αγνοώντας την μικρή Ελλάδα, τότε θα έπρεπε να διεκδικούσαν και την Γάζα, την Δυτική Όχθη και τον Λίβανο, αγνοώντας το Ισραήλ. Σωστά;
Πίσω στις ΗΠΑ, έχουμε τον ευαγγελικό πρόεδρο Jimmy Carter (1977-81) να διακηρύττει ότι "η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ είναι η εκπλήρωση της βιβλικής προφητείας", αλλά να στιγματίζεται ως αντιεβραίος πάραυτα (και να χάνει την δεύτερη θητεία του), στην προσπάθειά του να κρατήσει κάποιες στοιχειώδεις διεθνείς ισορροπίες. Έχουμε τη neocon δυναστεία των Bush, όπου ο 1ος επώνυμος George Bush (1796-1859) είναι χριστιανοσιωνιστής πάστορας που καλεί για την απόδοση της Παλαιστίνης στους Εβραίους. Ο 2ος, ο H.W., είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ που παραπονιέται ότι "υπάρχουν χίλιοι λομπίστες (του Ισραήλ) στο Καπιτώλιο και εγώ δεν είμαι παρά ένας μικρός και μόνος άντρας" πριν χάσει κι αυτός την δεύτερη θητεία λόγω της εναντίωσής του στον παράνομο εποικισμό της Δυτικής Όχθης - παρά του ότι εγκαινιάζει τρεις δεκαετίες στρατιωτικών επιθέσεων της υπερδύναμης στους ισλαμιστές εχθρούς του Ισραήλ. Ο 3ος, ο αποκαλούμενος Dubya, έχοντας μάθει από τα λάθη του πατέρα του, εισβάλλει το 2003 στο Ιράκ με ψευδείς πληροφορίες από τον αρχηγό της Μοσάντ Efraim Halevy ότι ο Σαντάμ (τον οποίο η ισραηλινή μυστική υπηρεσία σχεδίαζε να δολοφονήσει από το 1992) διαθέτει χημικά όπλα, προκαλώντας έτσι τον θάνατο του Ιρακινού προέδρου και άλλων... διακοσίων χιλιάδων αμάχων. Έχουμε εβραιοαμερικάνους σιωνιστές mega-donors όπως ο Haim Saban και η Miriam Adelson να χρηματοδοτούν ταυτόχρονα Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους και εβραϊκά lobbies όπως τα AIPAC και ADL να συμβουλεύουν κάθε έναν γερουσιαστή ξεχωριστά, δια προσωπικού ατζέντη / φροντιστή - έως σημείου οι γερουσιαστές που δεν διαθέτουν τέτοιον να είναι μετρημένοι (στους 268 ρεπουμπλικάνους, είναι ο ένας και μοναδικός Tom Massie). 'Όχι πως το ασφυκτικό lobbying είναι απαραίτητο, όταν 336 από τους 534 γερουσιαστές και αντιπροσώπους, είναι είτε προτεστάντες / ευαγγελικοί είτε Εβραίοι και συμβουλεύονται ούτως ή άλλως από τους πνευματικούς τους - δια βίου... Αν κάποιος επιμένει ότι ιστορικές αναφορές σε εβραϊσμό, χριστιανισμό και ισλάμ δεν έχουν θέση σε μια πολιτική συζήτηση για το σήμερα και το αύριο, η απάντηση είναι ότι, δυστυχώς, η πολιτική, όσο αφορά το αποκαλούμενο δυτικό ημισφαίριο τουλάχιστον, καθορίζεται από τα τρία αυτά αβρααμικά ιδεολογήματα (το εξής ένα) - τα οποία, επίσης δυστυχώς, έχουν φτάσει να νοηματοδοτούν τον ίδιο τον όρο 'θρησκεία'.

 

Όλα τα παραπάνω εκτυλίχθηκαν και έγιναν ιστορικά γεγονότα με την πρώτη θητεία του Τραμπ, του οποίου η μια και μόνη ατζέντα που υλοποιήθηκε ήταν η σιωνιστική, ενώ σε όλα τα άλλα στάθηκε / στήθηκε ως σάκος του μποξ. Οι θρησκόληπτοι χριστιαναρέοι αγγλοσαξωνικού τύπου που αποτελούν πλειοψηφία στη σημερινή Δεξιά σε Ευρώπη και Αμερική (ο Hagee έχει οκτώ εκατομμύρια μέλη στην οργάνωσή του) έκαναν την εμφάνισή τους με τον λευκό θόρυβο των γραφικών Q-anon, ενώ όσο κι αν χαρήκαμε την λαϊκή εξέγερση και κατάληψη στο Καπιτώλιο, η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότερο μαχητικοί από αυτούς που έλαβαν μέρος το έκαναν για να προασπίσουν την βιβλική προφητεία... Που ήθελε τον 'φιλειρηνικό' Τραμπ, τον Τραμπ του "bring back our troops" και του "drain the swamp", να παραμένει πρόεδρος των ΗΠΑ και να ξεκινάει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο επιτιθέμενος στο Ιράν.
Πάμε τώρα να δούμε τους βάρβαρους και αλλογενείς αβρααμικούς στρατούς που μάχονται για να επικρατήσουν πάνω στις πόλεις και τα χωριά αυτής της δύσμοιρης, ανίσχυρης και γηραιάς ηπείρου, αλλά και στον λεγόμενο 'δυτικό' κόσμο γενικότερα. Ένα μήνα και κάτι πριν από τις αμερικάνικες εκλογές. Και ενώ οι φλόγες του πολέμου ζώνουν τη Μέση Ανατολή.

Σιωνιστές, Ισλαμιστές, Αριστεροί και Δεξιοί

Προβλέποντας τις επιπτώσεις της δημογραφικής σμίκρυνσης του Δυτικού κόσμου και αντιμετωπίζοντας την σύμπραξη του ρεφορμιστικού Ιουδαϊσμού με το Ισλάμ, οι Εβραίοι Σιωνιστές προσεταιρίστηκαν από νωρίς τον συντηρητισμό, οριοθετώντας και διαχωρίζοντας τα 'συνταγματικά τόξα' από τα εθνοκεντρικά ζιζάνια - τα οποία και παρέδιδαν αυτομάτως στους καθεστηκυίους διωκτικούς μηχανισμούς και το κοινωνικό περιθώριο (καθότι εθνοκεντρικός μπορεί να είναι μόνο ο περιούσιος λαός και ουδείς άλλος). Σήμερα, ο σιωνιστικός Εβραϊσμός έχει εδραιώσει σημαντικότατα προπαγανδιστικά και πολιτικά οχυρά στον ευρύτερο χώρο της Δεξιάς, και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, από ΜΜΕ και think tanks (Breitbart, Daily Wire, FrontPage, Rebel, Blaze, PragerU κτλ), έως και την διασφάλιση μιας πλειάδας ενεργών και ανερχόμενων πολιτικών που δραστηριοποιούνται στους κυριότερους πολιτικούς φορείς (κλασικό παράδειγμα ο κουτόφραγκος του βίντεο που ακολουθεί). Οι Σιωνιστές αντιμετωπίζουν τους Καθολικούς (που δεν διαθέτουν τίποτε σοβαρότερο της Candace Owens) από θέση ισχύος, για τον έλεγχο της ατζέντας και των ψηφοφόρων που συρρέουν. Όμως το παραχθέν από την Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος πολιτικό κεφάλαιο εξαντλείται τάχιστα, καθώς το φρέσκο στίγμα της γενοκτονίας και του επεκτατισμού έρχεται να το επικαλύψει. Όταν το απόθεμα της θυματοποίησης τελειώσει, τότε το μόνο που θα απομένει είναι ο βιβλικός τίτλος του περιούσιου - σημαντικός για τους προτεστάντες και για κανέναν άλλο.

 

Το οργανωμένο Ισλάμ στην Ευρώπη παίρνει το μέρος των εθνοαποδομητών, φιλελέδων και αναρχοαριστερών, εγκαταλείποντας και χάνοντας την φυσική του θέση δίπλα στους εθνοκεντρικούς και παραδοσιοκράτες - η οποία θέση όχι μόνο του ταιριάζει, αλλά και το συμφέρει, δεδομένης της εκλογικής ανόδου της δεξιάς. Το ισλαμικό ιερατείο, όπως και το ιερατείο του ανατολικού Χριστιανισμού στο Βυζάντιο, αποτυγχάνει παταγωδώς να αναγνωρίσει και να καταλάβει τον πόλεμο και το διακύβευμά του. Όπως ακριβώς οι ανθενωτικοί πριν από την άλωση, οι δυτικοτραφείς μωαμεθανοί κάνουν τα παζάρια τους με σκοπό την περιφρούρηση και διατήρηση του τζαμιού και των τίτλων του, αφήνοντας το πεδίο των νέων πολιτικών μαζών ανοιχτό και ελεύθερο στον Σιωνισμό, και καταδικάζοντας τον εαυτό τους σε αιώνια σύμπραξη με τις εστίες και τα επίκεντρα της δυτικής παρακμής - τον 'σατανά' της ελευθεριότητας δηλαδή, που πάντα λοιδορούσαν και αποστρέφονταν. Αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά το πόσο ξεπερασμένα και επιζήμια είναι τα αβρααμικά θρησκεύματα για τους παραδοσιοκράτες, είτε Ευρωπαίοι είναι αυτοί είτε Άραβες.

 

 

Παιχνίδια αυτού του είδους είναι 'βούτυρο στο ψωμί' της αριστεράς, η οποία, αφού χρησιμοποίησε τις ορδές του πληθυσμιακού τζιχάντ ως πολιορκητικό κριό για να χτυπήσει και να σπάσει την εθνική συνοχή των δυτικών κρατών, τώρα βρίσκει στους ιμάμηδες και τους μουεζίνηδες το λούστρο της ευρείας και πολυφωνικής κοινωνικής εναντίωσης στην 'ακροδεξιά'. Έτσι, εκείνοι που παρέτασαν χιλιάδες πιστών καταμεσής στους δρόμους του Παρισιού για δημόσια προσευχή (την ίδια στιγμή που οι στρατιώτες του αθεϊσμού όχι μόνο δεν έκαναν τις προσφιλείς τους αντισυγκεντρώσεις, αλλά επιδίδονταν στην καθιέρωση όρων όπως 'ισλαμοφοβία' στον δημόσιο διάλογο και την ακαδημαϊκή βιβλιογραφία) ξεπληρώνουν τα οφειλόμενα γραμμάτια μένοντας πιστοί εν τη ώρα της κρίσεως. Όμως και εδώ, ο Σιωνισμός δεν έχει πει την τελευταία του λέξη και παράδειγμα για αυτό είναι τα τεκταινόμενα στο αποκαλούμενο κόμμα των 'εργατικών', όπου ο διαγραμμένος λόγω της φιλο-παλαιστινιακής του στάσης Corbyn ψηφίστηκε από τα τζαμιά και εξελέγη ως ανεξάρτητος - το πρώτο ισλαμοαριστερό αμάλγαμα (όχι συμμαχία, όπως αυτή του Melenchon) του είδους στην Ευρώπη.

 

 

Για να προασπίσει τα θεσμικά τσιφλίκια (σχολεία, θέατρα και ΜΜΕ) που της χάρισε ο φιλελευθερισμός, η θνήσκουσα αριστερά θα συμμαχήσει καιροσκοπικά με το συντηρητικό Ισλάμ, αγνοώντας επιδεικτικά τους αντιφρονούντες, μπροοδευμένους Άραβες που φωνάζουν περί δικαιωμάτων (γυναικών, ομοφυλοφίλων, ζώων κτλ) - επειδή ακριβώς οι μπροοδευμένοι είναι ελάχιστοι, ενώ οι φονταμενταλιστές πολλοί... Πρόκειται για ένα απελπισμένο damage control που στήνεται πρόχειρα και με κάθε κόστος απέναντι σε ένα διογκούμενο δεξιό κοινωνικό ρεύμα και, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, καταφέρνει με νύχια και δόντια να διατηρεί τα κεκτημένα του, και να συντηρεί το φιλελέφτ κατεστημένο ως έχει. Όμως, στην Γαλλία η πρώτη Λεπέν έριξε τρία εκατομμύρια ψήφους στο κεφάλι του δεύτερου, στην Βρετανία δημιουργήθηκε πόλος στα δεξιά των Torries (εκεί που μέχρι πρότινος δεν υπήρχε τίποτα), στο ευρωκοινοβούλιο ο χώρος στα δεξιά του EPP αριθμεί διακόσιες έδρες (εκεί που το 2019 ήταν 120), και πάει λέγοντας.

 

 

Τελευταίοι και καταϊδρωμένοι έρχονται οι δεξιοί. Αυτοί που το φιλελέφτ κατεστημένο χλευάζει ως νοικοκυραίους και λαουτζίκους, αυτοί που δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο από αγανάκτηση για το παρόν και φόβο για το μέλλον τους, ενώ μέχρι πρότινος αντλούσαν υπερηφάνεια από πράγματα όπως οι ξανθές τρίχες, οι σταυροφορίες, η βιομηχανική επανάσταση και οι... οικονομικοί δείκτες. H θλιβερή εικόνα των hooligans που καταφθάνουν στο speaker's corner κουβαλώντας ξύλινους σταυρούς (οι ίδιοι γραφικοί που στις 6 Μαΐου του 2018 τραμπούκιζαν στα παρασκήνια του Day for Freedom τον μουσουλμάνο τυπάκο που είχε προσκληθεί να μιλήσει) αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Βομβαρδιζόμενος καθημερινά με αντι-ισλαμική ρητορική από τα μεγάφωνα του σιωνισμού, έχοντας αντιμετωπίσει την άοπλη τζιχάντ του λαθρεποικισμού επί σειρά ετών, και μονίμως αλαφιασμένος όπως τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, ο μέσος χριστιαναραίος της Ευρώπης αδυνατεί, όχι να προσεταιριστεί, αλλά έστω και να προσεγγίσει στοιχειώδη και επίκαιρα εθνο-απελευθερωτικά αιτήματα (βλέπε Παλαιστίνη), διαψεύδοντας έτσι το δικό του αίτημα για εθνική αυτοδιάθεση και απαλλαγή από τη μάστιγα του οικουμενισμού. Αυτο-αναιρούμενος και δίχως πραγματικό λόγο ύπαρξης (πόσο μάλλον πολιτική εκπροσώπηση), θα συνεχίσει να άγεται και να φέρεται - και να γίνεται, ενίοτε, σάκος του μποξ, ή αναλώσιμο στρατιωτάκι σε πολέμους άλλων.

Black-pilled

 

Το απαισιόδοξο σενάριο είναι συνήθως το πιο ρεαλιστικό... πολλώ δε μάλλω όταν δεν υπάρχει αισιόδοξο. Αφήνοντας κατά μέρος την Καμάλα Χάρις που ξέρουμε ότι θα είναι ένας Μπάιντεν γένους θηλυκού, έχουμε τον Τραμπ, όπου επίσης ξέρουμε ότι θα είναι ο ίδιος χαζός δισεκατομμυριούχος celebrity που δεν μπορεί να κάνει τίποτα καλύτερο από το να προσεύχεται στο οβάλ γραφείο κάθε τόσο (παρεμπιπτόντως, το βίντεο από κάτω είναι η πνευματικός του καθώς ομιλεί 'σε γλώσσες' - κι αν αναρωτηθείτε ποίος μοιράζεται το ίδιο κρεβάτι μαζί της, είναι ο... κιμπορτνίστας των Journey). Επαναλαμβάνουμε ότι στην πρώτη του θητεία η πολυδιαφημισμένη america-first ατζέντα βούλιαξε βαθιά μέσα στο swamp της Ουάσινγκτον, ενώ η σιωπηρή israel-first ατζέντα υλοποιήθηκε με το παραπάνω : αναγνώριση ισραηλινής κυριαρχίας επί των υψιπέδων του Γκολάν, αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, επαναφορά των κυρώσεων κατά του Ιράν, πυραυλική επίθεση στη Συρία, ίδρυση της πρώτης αμερικανικής στρατιωτικής βάσης σε ισραηλινό έδαφος. Τι έχει αλλάξει σήμερα; Ο βαθύπλουτος ηγέτης όλων των γιάνκηδων παραμένει πολιτικά αναλφάβητος, έχει κουρκουτιάσει και είναι πολύ λιγότερο εξωσυστημικός. Όμως, πλέον οφείλει το γεγονός ότι είναι ζωντανός σε ένα τυχαίο γύρισμα του κεφαλιού του, γεγονός που έχει περίεργες προεκτάσεις στο δεισιδαιμονικό οικοσύστημα του ρεπουμπλικανισμού. Μια σαρωτική νίκη τον Νοέμβριο είναι πολύ πιθανό να φέρει στο προσκήνιο τους θεότρελους ευαγγελικούς και χριστιανοσιωνιστές πάστορες που τον τριγυρίζουν εδώ και δεκαετίες. Προσθέστε στο μείγμα τους απανταχού Kushner, προσθέστε τα φιλο-σιωνιστικά ΜΜΕ, προσθέστε το ξεβράκωμα των θεσμών του οικουμενισμού (βλέπε ΟΗΕ) που έχουν κουράσει όλη την υφήλιο με τον δικαιωματικό αυνανισμό, την ίδια στιγμή που δεν μπορούν να σταματήσουν μια γενοκτονία που γίνεται καθημερινότητα. Όπως καταλαβαίνετε, το Ισραήλ βλέπει μια οκταετή θητεία του Τραμπ ως ιστορική ευκαιρία, ενώ το καθημερινό reminder στο κινητό του Νετανιάχου λέει ότι τα F-35 δεν αγοράστηκαν για να βομβαρδίζουν τη Γάζα και την Βηρυτό, αλλά την Τεχεράνη.

 

Η θητεία Μπάιντεν στάθηκε ως ένα ακόμα κεφάλαιο του τέλους της εποχής της αμερικανικής ηγεμονίας και χαρακτηρίστηκε από την σχεδόν ολική έκλειψη επιθετικών κινήσεων. Λαμβάνοντας αυτό υπ' όψη, προβλέπουμε ότι ο γενικευμένος πόλεμος με το Ιράν δεν είναι πιθανός στον ένα μήνα που απομένει μέχρι το τέλος της. Το καθεστώς Μπάιντεν προσφέρει πολιτική και οικονομική κάλυψη δίχως τέλος στο Ισραήλ από τον περασμένο Οκτώβριο, όμως θα πετάξει την καυτή πατάτα στον επόμενο γιατί, και δεν θέλει, και δεν προλαβαίνει. Σε μια ενδεχόμενη εκλογή του Τραμπ, το america-first θα αντικαθίσταται βαθμηδόν (μέθοδος του βραστού βατράχου) από το israel-first και η εναλλακτική δεξιά θα συνεχίζει να φωνάζει περί Israeli collusion από το θεσμικό περιθώριο όπου ουδείς θα της δίνει σημασία. Το αμερικάνικο γκόλεμ θα παραμείνει ως έχει, και το πολύ-πολύ να φρουρεί τα σύνορα με το Τέξας, να βάζει δασμούς στα εργοστάσια που φεύγουν στην Ασία, προσκόμματα στις κλινικές εκτρώσεων και να κρατάει τα drag queens έξω από τα δημοτικά σχολεία. Ενώ, εν ευθέτω χρόνω, θα έχουμε γενικευμένη σύρραξη -και ότι προκύψει- στη Μέση Ανατολή, την οποία φυσικά θα χρεωθεί, ελέω του 'πατριώτη' και 'δεξιού' Τραμπ, ο εθνοκεντρισμός, εις τους αιώνας των αιώνων.
 

αμήν