Ο Μεγάλος Λευκός Φλόκος

 

Λέγεται ότι η Ιστορία γράφεται όταν κανείς δεν διαβάζει και παίζεται όταν κανείς δεν παρακολουθεί. 

Κάπως έτσι μάλλον προέκυψε και ο ανύποπτος χρόνος όταν οι Μουσουλμάνοι των ΗΠΑ έκαναν την εμφάνισή τους για πρώτη φορά στην πασαρέλα προεκλογικής συγκέντρωσης του Τραμπ. Απηυδισμένοι και αηδιασμένοι από τον Μπάϊντεν και το κόμμα του γαϊδάρου, το οποίο μέχρι πρότινος υποστήριζαν σε ποσοστά της τάξεως του 80% και το οποίο τους ανταπέδωσε τη χάρη καλύπτοντας το Ισραήλ για να ρίξει στην Παλαιστίνη 85 χιλιάδες τόνους από βόμβες, αποφάσισαν να κάνουν το σάλτο μορτάλε. Ο δε Τραμπ έψαχνε αγωνιωδώς για ψηφαλάκια και, ως γνωστόν, σε τέτοιες συγκυρίες κηρύσσει και υπόσχεται ακριβώς αυτά που θέλει να ακούσει ο κακόμοιρος λαός. Οπότε τους υποσχέθηκε ειρήνη καταρχήν, αλλά γιατί όχι και ένα ψιλοτσάκισμα στο woke - εξάλλου οι Μουσουλμάνοι δεν θα το ήθελαν λιγότερο από ότι όλη η υπόλοιπη υφήλιος.

Μια εβδομάδα μετά ήρθε η σειρά του Τραμπ να κάνει την παρθενική του εμφάνιση καταμεσής της μουσουλμανικής κοινότητας του Ντίαρμπορν, σε πανηγυρική ατμόσφαιρα. Ο μεγάλος λευκός Φλόκος κινούταν άβολα ανάμεσα στο πόπολο του Αλάχ, σφιγμένος, διστακτικός και με βλέμμα περισσότερο άμεμπτο από ότι συνήθως, καθώς ο τοπικός Άραβας με περίσσια διαχυτικότητα προσπαθούσε να του σφίξει το χέρι, και διάβαζε την ανακοίνωση με την προδοσία των αποκαλούμενων Δημοκρατικών και τις ελπίδες για την πολυπόθητη ειρήνη. Ο ποπουλισμός είναι ωραίος ο άτιμος. Για όσα έχουμε κατά καιρούς σύρει στον αγαθιάρη celebrity, οφείλουμε τουλάχιστον να του αναγνωρίσουμε ότι μας έχει προσφέρει όμορφες στιγμές όπως αυτή - ή εκείνη με τους οπαδούς της Χίλαρι συγκεντρωμένους για να γιορτάσουν την μεγάλη νίκη, να κλαίνε και να οδύρονται ομαδικώς. Μακάρι να ήταν έτσι τέλειος ο κόσμος και αγγελικά πλασμένος για να μπορούσαμε κι εμείς να ελπίσουμε στον ιδανικό ηγέτη και να παραδεχτούμε την βασιλεία ως το καλύτερο σύστημα. Αλλά δεν είναι.

Στις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές, οι Εβραίοι αποτέλεσαν το 2,4% των Αμερικάνων ψηφοφόρων. Από αυτούς, το 1,91% ψήφισε την Χάρις και το 0,49% τον Τραμπ. Πόση σπουδαιότητα μπορεί να έχει αυτό το, ούτε μισό τοις εκατό του εκλογικού σώματος για τους Ρεπουμπλικάνους; Ελάχιστη. Ταυτοχρόνως, η Εβραϊκή ψήφος αντισταθμίστηκε από τη Μουσουλμανική, που αποτέλεσε το 1,62% του εκλογικού σώματος - από αυτούς, το 0,34% ψήφισε Τραμπ και ένα άλλο 0,86% την εκλογικά ασήμαντη Στάϊν. Αυτό το συνολικό 1,2% του εκλογικού σώματος (81% της Μουσουλμανικής ψήφου) που δεν ψήφισε τους Δημοκρατικούς, στις προηγούμενες εκλογές ήταν πολύ χαμηλότερο (Κλίντον και Μπάϊντεν προσέλκυσαν το 65-86% της Μουσουλμανικής ψήφου) και ουσιαστικά αποτελεί ριζοσπαστικοποίηση εξαιτίας της καταστάσεως στη Γάζα. Για τους Μουσουλμάνους των ΗΠΑ, η διακυβέρνηση Μπάϊντεν ακύρωσε το αποκαλούμενο Δημοκρατικό κόμμα όπως ακριβώς ο Μπους ο νεότερος είχε ακυρώσει το Ρεπουμπλικανικό μετά το 2001, με τις εισβολές σε Ιράκ και Αφγανιστάν.

Επιπροσθέτως, οι Ισλαμιστές είναι συγκεντρωμένοι σε πολιτείες-κλειδιά όπως η Τζώρτζια, η Πενσυλβάνια και το Μίσιγκαν, ο πληθυσμός τους αναμένεται να αυξηθεί από 3,45 εκατομμύρια το 2017 σε 8,1 εκατομμύρια το 2050, ενώ μέχρι το 2040 (δηλαδή σε 15 χρόνια) προβλέπεται να αντικαταστήσουν τον Ιουδαϊσμό στη θέση της δεύτερης μεγαλύτερης θρησκείας στις ΗΠΑ.

Εκ των ανωτέρω προκύπτουν δύο συμπεράσματα. Πρώτον, όπως είπαμε και προηγουμένως, δεν υπάρχει καμμία υλιστική, ψηφοθηρική, πολιτική ή γεωπολιτική βάση για την στρατηγική της πλήρους συνταύτισης των συμφερόντων του σιωνιστικού Ιουδαϊσμού με αυτά των ΗΠΑ. Αν η συμπεριφορά των ΗΠΑ καθοριζόταν από υλισμό και πραγματισμό, τότε ο οικονομικός διάδρομος Ινδίας-Μέσης Ανατολής-Ευρώπης θα περνούσε από τον Λίβανο, τα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου θα βρίσκονταν στην ΑΟΖ του κράτους της Παλαιστίνης, ενώ οι ΗΠΑ θα έδιναν όπλα στους Άραβες για να πολεμούν τους Ισραηλινούς. Τουναντίον, η εξήγηση και ερμηνεία της κατάστασης στη Μέση Ανατολή βρίσκεται και ανήκει στο πεδίο της μεταφυσικής. Γι αυτό ας μην ακούμε όσους δυτικούς ή βαλκάνιους παραμένουν προσκολλημένοι σε μαρξιστοειδείς ηλιθιότητες. Κανείς δεν μπορεί να λύσει ένα πρόβλημα όταν αδυνατεί να το καταλάβει.

Δεύτερον, η σπουδαιότητα του Ιουδαϊσμού δεν έγκειται στην ελάχιστη (και φθίνουσα) εκλογική του δύναμη, αλλά στην επικράτησή του στον επιχειρηματικό τομέα και την βαθιά διαπλοκή του με την πολιτική και δικαστική εξουσία, ιδιαιτέρως στις θεσμικές διαδικασίες και μηχανισμούς αναπαραγωγής των εξουσιών αυτών - διαπλοκή που έχει εισχωρήσει σε επίπεδο οικογενειακών δεσμών. Όμως ο Ιουδαϊσμός παραμένει γίγαντας με γυάλινα πόδια εξαιτίας του γεγονότος ότι, η τάξη πραγμάτων που του επέτρεπε να κάνει το παιχνίδι του στους διαδρόμους της εξουσίας χωρίς κανέναν απολύτως αντίπαλο, θα αλλάξει άρδην στις επόμενες δεκαετίες, καταρχήν λόγω της εισόδου σε αυτούς των Μουσουλμάνων. Ενώ ούτε το ανάχωμα του ευαγγελικού Χριστιανισμού θα κρατήσει για πολύ, αφού και αυτό φυλλοροεί τάχιστα προς την τάση που ονομάζεται 'αθεϊσμός', η οποία κυοφορεί την τελική απόρριψη των αβραμικών παραμυθιών και την επιστροφή στις αληθινές, παραδοσιακές θρησκείες.

Ο μεγάλος λευκός Φλόκος θα έχει στο άμεσο μέλλον την ιστορική ευκαιρία να γειώσει την Αριστερά παγκοσμίως, και να εξαφανίσει εκλογικά το κόμμα του γαϊδάρου για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Η ευκαιρία του προσφέρεται στο πιάτο από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, αφού οι εισαγγελείς του Φατού Μπενσούντα και Καρίμ Κχάν από κάποιο αδιανόητο (τουλάχιστον σε αυτούς που τους διόρισαν) κόλπο της μοίρας, έκαναν επιτέλους τη δουλειά τους και, με την Μοσάντ να απειλεί τη ζωή και την οικογένειά τους, τύλιξαν το Ισραήλ σε μια κόλλα χαρτί. Το μόνο που έχει να κάνει ο Τραμπ είναι να συμμορφωθεί με τα αιτήματα της ανώτατης δικαστικής αρχής, ή έστω να τα επικαλεστεί ως κωλύματα ώστε να παγώσει την τροφοδότηση του σιωνιστικού κράτους - η οποία τροφοδότηση του στοιχίζει τα μάλλα, οικονομικά και δημοσκοπικά.

Η Ιστορία προσφέρει στον Τραμπ όλα όσα χρειάζεται, και ζητά από αυτόν να... μείνει άπραγος. Να κάτσει πίσω, να σηκώσει τα χέρια και να επικαλεστεί ανωτέρα βία. Τι θα χάσει; Το Σιωνιστικό λόμπι, τους βιομήχανους των όπλων και το βαθύ, ευαγγελικό κράτος. Τι θα κερδίσει; Όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Δυστυχώς, περιμένουμε πάρα πολλά από τον αγαθιάρη, εβραιόπληκτο, βαθύπλουτο celebrity. Το πιθανότερο είναι να επιβάλλει κυρώσεις στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (όπως έκανε το 2020), αλλά ακόμη και στους ίδιους τους παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ (Βρετανία, Αυστραλία, Καναδάς) που ενδεχομένως να σεβαστούν τις αποφάσεις του! Όπως απειλεί δημοσίως ο γνωστός φρενοβλαβής Λίντσεϊ Γράχαμ.

Το μόνο που απομένει σε εμάς, είναι να προμηθευτούμε τα ποπ-κορν ή τα σουβλάκια μας και να τα καταναλώσουμε παρακολουθώντας την προσευχιάδα που αναμένεται να σαρώσει το οβάλ γραφείο. Αν οι θεόμουρλοι που ο Τραμπ έχει ήδη διορίσει σε νευραλγικές θέσεις πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους τότε δεν θα υπάρχουν για πολύ ακόμα, ούτε αυτοί, ούτε το γραφείο, ούτε τα σουβλάκια.