Ο Τσοχατζόπουλος αποτέλεσε κορυφαίο στέλεχος της εγκληματικής συμμορίας του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, ενώ άπαντες στο κόμμα του εγκληματούσαν, από τον Παπανδρέου μέχρι και τον χαμηλότερο υπάλληλο, διαπλεκόμενο ή ημέτερο, ο Τσοχατζόπουλος έγινε ο μοναδικός που αποπέμφθηκε, δικάστηκε και τελικά τιμωρήθηκε. Κάποιοι λένε ότι ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος, επάνω στον οποίο το καθεστώς φόρτωσε όλα τα εγκλήματα της Μεταπολίτευσης. Για την ακρίβεια, ότι ο Τσοχατζόπουλος ήταν ο τυπικός μαλάκας της παρέας.
Έχουμε ξαναπεί ότι, αν θέλεις να πετύχεις ως προδότης, πρέπει να κάνεις τη ζημιά και να εξαφανιστείς το ταχύτερο. Όταν ανοίγεις μια τρύπα στα ύφαλα του πλοίου στο οποίο επιβαίνεις, δεν κάθεσαι να περιμένεις να βουλιάξει, ούτε κάνεις βούκινο πως το πλοίο μπάζει νερά, ούτε παραμένεις στα ύφαλα ανοίγοντας τη μια τρύπα μετά την άλλη. Το ΠΑΣΟΚ ήταν γεμάτο τέτοιους original προδότες, κοράκια που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την πρόσβασή τους στους κρουνούς της εκκροής του κρατικού πλούτου, διατήρησαν χαμηλό προφίλ και απενεπλάκησαν από την διαφθορά (όπως και από ολάκερο το Ελλαδικό κράτος) μέχρι το βρώμικο '89. Κάτω και μετά από αυτούς έρχονταν οι αποτυχημένοι προδότες, οι φτωχομπινέδες και λαουτζίκοι που τα πρώτα χρόνια είχαν καταπιεί την παραμύθα της Αλλαγής και άρχισαν να τρώνε αργά και κυρίως αποφάγια - αυτοί φυσικά πήγαν στον πάτο μαζί με εμάς τους υπόλοιπους. Μετά υπάρχουν και οι αρχιπροδότες, οι επώνυμοι που έχουν αφιερωθεί στην προδοσία ψυχή τε και σώματι, μετατρέποντάς την σε επάγγελμα και έργο ζωής. Σε αυτούς το καθεστώς παρέχει ασφάλεια και ατιμωρησία. Όμως, όταν το πλοίο τελικά βουλιάξει και η χώρα καταστραφεί, κάποιος από τους αρχιπροδότες πρέπει να τιμωρηθεί συμβολικά, έτσι ώστε ο κοσμάκης να μην μπορεί να πει ότι "δεν πλήρωσε κανείς". Αυτός στην περίπτωσή μας ήταν ο Τσοχατζόπουλος, ο μαλάκας δηλαδή της παρέας που από κάποια στιγμή και έπειτα έγινε ολότελα άχρηστος για το καθεστώς.
Μεθυσμένος από την έπαρση της εξουσίας και ενδεδυμένος την αίγλη του 'ωραίου Μπρούμελ' (όχι επειδή ήταν ωραίος, αλλά επειδή φάνταζε ο αρρενωπότερος ανάμεσα στα σοσιαλισμένα κουτσαβάκια που στελέχωναν το κόμμα), ο Τσοχατζόπουλος δεν κατάλαβε ποτέ του που βρισκόταν και τι έκανε. Πρώτη απόδειξη αυτής της αφασίας, ήταν ότι εξέφραζε μια 'μπατριωτική' άποψη μέσα στα υψηλά κλιμάκια της μαφίας που είχε δημιουργηθεί ώστε να αναλάβει εργολαβικά την καταστροφή του Ελληνικού κράτους και το επακόλουθο πλιάτσικο επάνω στα συντρίμμια του. Απόδειξη δεύτερη, ήταν ότι παντρεύτηκε την πιο ματαιόδοξη τσοπάνα της ελλαδικής επικράτειας. Η Βίκυ Σταμάτη ήταν ένας άλλος Τσοχατζόπουλος, με την διαφορά ότι σε αυτήν δεν υπήρχε ούτε ίχνος πολιτικής σπουδής ή ιδεολογίας, ούτε μια υποψία λαϊκισμού για να καλύψει την φύση του διεφθαρμένου αρχιμαφιόζου. Αυτό το πνεύμα της πλήρους αφασίας, της ασυδοσίας που δεν χρειάζεται κανένα προσωπείο κοινωνικής ηθικής ή έστω νομιμότητας, ερωτεύθηκε ο Άκης.
Οι μαλάκες της παρέας είναι ευχάριστοι όσο δεν ενοχλούν, όσο δεν επεμβαίνουν στα σχέδια. Όσο πόζαρε δίπλα στον Παπανδρέου, ο Τσοχατζόπουλος δεν είχε κανένα πρόβλημα. Αυτό άλλαξε γύρω στα 1996, όταν, μετά τον θάνατο του λαοπρόβλητου ηγέτη, ο Άκης αποπειράθηκε να πάρει στα χέρια του το τιμόνι του ΠΑΣΟΚ και της ίδιας της χώρας. Εκεί η ανοχή του καθεστώτος τελείωσε. Τα συστημικά μέσα είχαν ήδη αρχίσει να βγάζουν βρωμιές για το όνομά του αρκετούς μήνες πριν και να σπρώχνουν ολοταχώς τον Σημίτη. Στα μάτια του μέσου πασόκου ο Σημίτης φάνταζε πολύ μικρός και άγνωστος για να μετρηθεί με τον μέγα Τσοχατζόπουλο - υπήρχε όμως μια ουσιώδης διαφορά που ο κομπάρσος πασόκος αγνοούσε: η δίποδη κρεατοελιά δεν βρισκόταν στη θέση που βρισκόταν για να πουλάει μούρη (δεν είχε μούρη άλλωστε), αλλά για να εκφράζει και να υλοποιεί συγκεκριμένη πολιτική άποψη και πράξη. Ο Σημίτης δεν ήταν ο μαλάκας της παρέας, αλλά ο καλός υπάλληλος που βγάζει τη δουλειά. Το καθεστώς ανέχθηκε κάποια Μιμή λόγω Ανδρίκου (γιατί ένας ήταν ο Ανδρίκος), αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει κάποιον σαν τον Άκη να διαφεντεύει δέκα εκατομμύρια κόσμο. Έτσι, κάπου εκεί, ακούστηκε για πρώτη φορά το αίτημα για "εκσυγχρονισμό του Σοσιαλιστικού Κινήματος". Οι μαφιόζοι, δηλαδή, έπρεπε να σταματήσουν να παίζουν τους Δον Ζουάν και να επιστρέψουν στις εργασίες τους - συλλογή, καταμέτρηση, ξέπλυμα χρήματος κτλ κτλ. Ο Άκης ο celebrity έχασε από τον άγνωστο Σημίτη σε δύο διαδοχικές εκλογές, για την πρωθυπουργία της χώρας και για την προεδρία του κόμματος. Η πορεία τους, και του ενός και του άλλου, είναι γνωστή και προδιαγεγραμμένη έκτοτε.
0 σχολια:
Δημοσίευση σχολίου