Το τελευταίο θύμα του Χίτλερ

Ας κάνουμε κάτι σαφές εξ αρχής: το ιστολόγιο αυτό δεν παίζει το παιχνιδάκι κομουνισμός εναντίον φασισμού. Στον δικό μας κόσμο ούτε ο ένας έχει υπόσταση, ούτε ο άλλος. Δεν πρόκειται να κυνηγήσουμε τις χίμαιρες του μοντερνισμού, ούτε να ασχοληθούμε με τα μαλλιοτραβήγματα μεταξύ νικητών και ηττημένων του β'ΠΠ, αφού δεν ήταν, και ποτέ δεν θα είναι παρά άλλοι δρόμοι προς τον ίδιο γκρεμό. Εμείς επιδιώκουμε την ακύρωση ολάκερου του μοντερνισμού και την επανάσταση του αρχαίου κόσμου σε επίπεδο ηθών και κοσμοαντίληψης. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι το σημερινό πολιτικό φάσμα έχει από εμάς την ίδια αντιμετώπιση σε όλο του το μήκος. Το αριστερό του μέρος κυβερνά και ηγεμονεύει στον αιώνα μας, και εναντίον αυτού στρεφόμαστε κυρίως. Η κριτική στη Χρυσή Αυγή που ακολουθεί είναι εποικοδομητική και η αφετηρία της είναι εθνοκεντρική. Κι ούτε η διάσπαση του εθνοκεντρικού χώρου σε 'χριστέμπορους' και 'ναζιστές' έχει επάνω μας την παραμικρή επίδραση, αφού βρισκόμαστε έξω και μακριά από αυτές τις έννοιες, όσους τις προωθούν, και όλους αυτούς που τις ενστερνίζονται.

Οι εκλογικές αναμετρήσεις που μόλις ολοκληρώθηκαν ήταν ένα crash test για την Χ.Α. Στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου το κόμμα απώλεσε το 49,6% της προηγουμένης λαϊκής ψήφου του, στις περιφερειακές η απώλεια έφτασε το 57,2% και η πτώση συνεχίστηκε στις εθνικές όπου η Χ.Α. έχασε το 56,4%. Το crash test αυτό ήταν ακόμη ισχυρότερο από όσο δείχνουν οι αριθμοί, αφού ο κομματικός μηχανισμός της Χ.Α ανέμενε άνοδο των ποσοστών και δικαίωση της συνεπούς πολιτικής στάσης που έχει επιδείξει το κόμμα από το 2015. Η στρατοκαυλική αντίληψη και προσωποκεντρική δομή της Χ.Α δεν άφησαν κανένα περιθώριο για δυσμενείς προβλέψεις. Η Χ.Α, όπως και τα υπόλοιπα κόμματα, είναι μια οργάνωση χιλιάδων ανθρώπων αλλά η πολιτική της νοημοσύνη καθορίζεται από μια ομάδα μετρημένη στα δάχτυλα του ενός χεριού. Στους στενούς αρχηγικούς κύκλους της εποχής του πολιτικού φουτουρισμού, ο ρεαλισμός συνήθως χάνεται υπέρ μιας τεχνητής αισιοδοξίας που βλέπει τη νίκη παντού. Αυτό όμως δεν αποτελεί μειονέκτημα αποκλειστικά της Χ.Α. Εδώ θα σχολιάσουμε λάθη και ασυνέπειες της Χ.Α και μόνο. Το πρώτο λάθος, το οποίο έχουμε ξαναθίξει στο παρελθόν από το παρόν ιστολόγιο, είναι η αυτοκαταστροφική στάση της Χ.Α απέναντι στη δημοκρατία.

Όταν αντιμετωπίζεις την ήττα σου στις εκλογές του 2019 με αφορισμούς του μοναρχικού Καραγάτση από το 1956 κατά της αθηναϊκής δημοκρατίας του 450 παχχ, αυτό σημαίνει κατ' αρχήν ότι είσαι εκτός τόπου και χρόνου. Δεύτερον και σημαντικότερο, ότι έχεις ήδη αποδεχθεί και μάλιστα εσωτερικεύσει, το θεμελιώδες πολιτικό πρόταγμα του -υποτιθέμενου εχθρού σου- μοντερνικού κοσμοπολιτισμού, σύμφωνα με το οποίο κοινοβουλευτισμός και δημοκρατία ταυτίζονται. Σημαίνει ότι, όταν η -εχθρική προς κάθε έννοια δημοκρατίας- φιλελέφτ ολιγαρχία νομιμοποιεί την τυραννία της επικαλούμενη την δημοκρατία, εσύ δεν εντοπίζεις το πρόβλημα στην ολιγαρχία, αλλά στη δημοκρατία... Σημαίνει ότι πετάς τη δημοκρατία στα σκουπίδια, ενώ θα όφειλες να τη διαφυλάττεις έστω και ως μουσειακό κειμήλιο των προγόνων σου· τους οποίους ισχυρίζεσαι ότι κληρονομείς. Εν τέλει, ποιός ο λόγος να ξοδεύει ο εχθρός του λαού πόρους προσπαθώντας να μασκαρέψει τον κοινοβουλευτισμό σε δημοκρατία, όταν εσύ, ο λαϊκιστής και λαϊκός, δηλώνεις ορκισμένος εχθρός της;

Αυτός ο ιδεολογικός θεμέλιος λίθος αποτελεί ψιλά γράμματα για τους βουνίσιους οπλαρχηγούς της Χρυσής Αυγής. Αναφερόμενοι στα πολλά και διάφορα στημένα σκηνικά του ελλαδικού κοινοβουλευτισμού, τις περισσότερες φορές καταγγέλλουν τη "δημοκρατία" και άλλες, περισσότερο εμπνευσμένες, την "ψευτοδημοκρατία". Οι γύπες των νταβατζήδων της ενημέρωσης οσμίζονται το κουφάρι και ορμούν: "Γιατί απαξιώνετε την δημοκρατία κ. Μιχαλολιάκο, όταν συμμετέχετε στις εκλογές της;" Τι να απαντήσεις εδώ. Πως να ξεμπλέξεις τον γόρδιο δεσμό στα δευτερόλεπτα του τηλεοπτικού χρόνου. Είναι εμφανές ότι, όλους τους καιρούς που συσκέπτονται οι Μιχαλολιάκος και συν αυτώ, η συζήτηση του 'τι εστί δημοκρατία' δεν τους προέκυψε ποτέ. Σε όλες τις δεκαετίες που οι ολιγάρχες ασκούν επάνω τους την διεφθαρμένη τους εξουσία, αυτοί επιμένουν να καταγγέλλουν την διαφθορά όχι των ολιγαρχών, αλλά του κάποιου "όχλου". Κυνήγησε ποτέ τους Χρυσαυγίτες κανένας όχλος και δεν το ξέρουμε, ή μήπως κυνήγησε τον Καραγάτση; Η ολιγαρχία χρησιμοποιεί τον μπαμπούλα των "ναζί" κατά της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή απαντά στρεφόμενη κατά της δημοκρατίας, με μπαμπούλα τον "όχλο"... Ο πολιτικός λόγος γίνεται ξύλινος. Ο κόσμος μπερδεύεται, χάνει το ενδιαφέρον του. Είναι ο πολιτικός στόχος της Χρυσής Αυγής να σώσει την Ελλάδα από τα μνημόνια και τη νέα τουρκοκρατία, ή μήπως να εγκαθιδρύσει επί γης την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα με οδηγούς τον Καραγάτση και έναν Βαυαρό βασιλιά; Σα να μην έφταναν αυτά, έρχεται η ίδια η Χρυσή Αυγή και δημοσιεύει άλλα άρθρα, αυτή τη φορά θετικά προς την δημοκρατία. Γίνεται προφανές το γεγονός ότι στην Χ.Α. δεν διαθέτουν κάποιο σαφές και ενιαίο λεξιλόγιο με το οποίο θα μιλήσουν στον λαό, και δεν το διαθέτουν επειδή ανάμεσα στα στελέχη της υπάρχουν βαθιά και ανεξερεύνητα πολιτικά χάσματα.

Σε άλλο πρόσφατο άρθρο διαβάζουμε: "Ένας Μουσολίνι στην Ευρωβουλή". Η Χρυσή Αυγή έχει εξηγήσει επανειλημμένως τους λόγους της αντιπαλότητάς της με το Ουγγρικό Jobbik, που είναι ο φιλοτουρανισμός του τελευταίου και η φιλική του στάση προς την εχθρό Τουρκία. Όμως, εχθρός υπήρξε και η Ιταλία. Υπήρξε εχθρός της Ελλάδος και του Μεταξά, δηλαδή του (υποτιθέμενου) πολιτικού θεμελιωτή της χρυσαυγίτικης ιδεολογίας. Πως γίνεται τη μια οι χρυσαυγίτες να δηλώνουν μεταξικοί και να παρίστανται σε μνημόσυνα των ηρώων του Ρούπελ, και την άλλη να θριαμβολογούν για την πολιτική ανάδειξη του δισέγγονου του Μουσολίνι· ο οποίος μάλιστα δηλώνει μη-απολογητικός σχετικά με τον προπάππου του; Και εντάξει, ας δεχθούμε εδώ ότι το παράδοξο του να κρεμάς στον τοίχο σου τη σημαία της Χ.Α (των Ελλήνων μεταξικών δηλαδή) και στο επόμενο δωμάτιο το κάδρο του Ντούτσε, βαραίνει πρωτίστως την Casa Pound. Όλα αυτά όμως προκύπτουν δίχως καμμία απολύτως εξήγηση, πόσο μάλλον μια συγγνώμη από την ιταλική πλευρά για τους χιλιάδες Έλληνες που πλήρωσαν με τη ζωή τους τον Ιταλικό μεγαλοϊδεατισμό, μόλις 79 χρόνια πριν. Δικαίως λοιπόν ο κόσμος μπερδεύεται και αποχωρεί. Είναι η προτεραιότητα της Χρυσής Αυγής να ξαναγίνει κράτος ετούτη εδώ η επικράτεια της Ε.Ε; Ή προτεραιότητά της είναι να γίνει, μετά θάνατον, ο Μεταξάς φίλος του Μουσολίνι;

Φτάνουμε στη βαθύτερη αιτία της φυγής των μισών και πλέον ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής που είναι, για να το πούμε απλά, η ρετσινιά του ναζισμού. Κατ' αρχήν, διακόσιες και πλέον χιλιάδες κόσμου δεν έφυγαν από τη Χ.Α επειδή πείστηκαν από τα νταβατζοκάναλα· αν ήταν έτσι, θα έφευγαν ήδη από το 2015, όταν οι μιντιακές χρυσαυγιάδες ακόμη μαίνονταν. Αντιθέτως, έφυγαν επειδή, μετά από 7 χρόνια (διάστημα αρκετό για διαμόρφωση πολιτικής άποψης) δεν πείστηκαν για το αντίθετο από την Χ.Α. Ο κόσμος αυτός ψήφισε την Χ.Α το 2012, την ξαναψήφισε τρία χρόνια αργότερα αψηφώντας την πολιτική σκευωρία που είχε στηθεί εις βάρος της, καθώς και τη λύσσα του μιντιακού κατεστημένου, και πλέον το 2019, αφού την είδε καλά, έφυγε και πήγε αλλού· ήτοι προς την Ελληνική Λύση. Όμως τι ακριβώς διαφοροποιεί τον Μιχαλολιάκο από τον Βελόπουλο, και αντιστρέφει το μειονέκτημα του τελευταίου ως ψηφοφόρου του πρώτου μνημονίου; Οι θέσεις είναι πανομοιότυπες και η μόνη ίσως διαφορά είναι ότι ο Βελόπουλος δεν έχει το στίγμα του χιτλερισμού. Όχι επειδή δεν του το έχουν κολλήσει τα νταβατζοκάναλα και το 'αντισυνταγματικό τόξο', αλλά επειδή ο ίδιος δεν το έχει δεχτεί επάνω του. Στην περίπτωση Βελόπουλου δεν υπάρχουν δηλώσεις ούτε φωτογραφίες, αλλά, κυρίως, υπάρχει πειστική και επικοινωνιακά ικανή αποκήρυξη όλων των ρετσινιών του καθεστώτος· και είναι αυτό ακριβώς που ουδέποτε κατάφερε να κάνει η Χ.Α.

Με άλλα λόγια η Χρυσή Αυγή είχε στη διάθεσή της 7 ολόκληρα χρόνια ώστε να ξεφορτωθεί, με τρόπο πειστικό, το στίγμα του φασισμού και ναζισμού. Ανεξάρτητα από το τι έλεγε ο κόσμος όλος, η επίτευξη αυτού του στόχου εξαρτιόταν αποκλειστικά και μόνο από την ίδια. Εδώ λοιπόν η Χ.Α απέτυχε. Απέναντι στο ιδεολογικό παρελθόν των αρχηγών της και τον ορυμαγδό του φιλελέφτ κατεστημένου με όλα του τα εργαλεία, κρατικά, παρακρατικά και ιδιωτικά, η Χρυσή Αυγή αντέταξε χλιαρές διαψεύσεις και αποποιήσεις ευθυνών λόγω παρέλευσης ετών και νεαρού της ηλικίας, οι οποίες προέκυπταν ενίοτε στα τηλεοπτικά πάνελ κατόπιν αντιστοίχων ερωτήσεων τηλεπαρουσιαστών. Επίσης, μετρημένες στα δάχτυλα ομιλίες σε τοπικές οργανώσεις, οι οποίες περισσότερο με οδηγίες προς ναυτιλευομένους έμοιαζαν, παρά με καταδίκες και σαφείς ιδεολογικούς διαχωρισμούς. Ακόμη, η Χ.Α ουδέποτε έδιωξε από τις συγκεντρώσεις της τον γραφικό χουλιγκάνο νεοναζί, όσο σποραδικά κι αν εμφανιζόταν αυτός, παραμένοντας σε κάποιες περιπτώσεις απαθής παρατηρητής των 'χάιλ χίτλερ'. Αν η Χρυσή Αυγή είχε προσέξει αυτό το κομβικό σημείο τότε σήμερα θα βρισκόταν στο 8% και πιθανότατα ακόμη υψηλότερα. Δεδομένου φυσικά ότι η Χρυσή Αυγή όντως ήθελε και θέλει να μην χρησιμεύει ως 'περιθώριο' για το καθεστώς.

Ένας ακόμη λόγος της αποτυχίας της Χ.Α. είναι ο νεποτισμός, τελευταίος γιατί διατρέχει οριζόντια την ελλαδική πολιτική και δεν περιορίζεται στην Χ.Α. Βλάπτει, ωστόσο, την Χρυσή Αυγή περισσότερο από ότι τους υπόλοιπους, επειδή η Χρυσή Αυγή επιθυμεί και επιδιώκει να δώσει το ακριβώς αντίθετο παράδειγμα από αυτούς. Συγγενείς του αρχηγού της Χ.Α. θα έπρεπε να αποκλείονταν από το κόμμα, όσο ένθερμοι εθνικιστές κι αν ήταν.

Τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και στο εξής; Καταρχήν, ο ελλαδίτης απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι έχει πολύ λίπος να κάψει και από τη στιγμή που η κάνουλα των δανεικών ευρώ συνεχίζει να τροφοδοτεί τον μισθό, την σύνταξη ή το επίδομά του, αυτός θα συνεχίσει να ζει εις βάρος των παιδιών του (που δεν γεννά), κι ούτε θα ενδιαφερθεί ιδιαίτερα γι αυτό που λέγεται ελλαδικό κράτος- πόσο μάλλον Ελληνικό έθνος. Η κυριαρχία της, εξόφθαλμα πλέον, φιλελεύθερης Ν.Δ των Μητσοτάκηδων, η σχετικά ελάχιστη πτώση του Σύριζα κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες παρά τις ιστορικού μεγέθους προδοσίες που διέπραξε, η επανεμφάνιση του μολυσματικού Πασοκ με άλλο όνομα και ΑΦΜ, η είσοδος στη βουλή του κωμικοτραγικού Βαρουφάκη και εν τέλει η ίδια η σύνθεση του πολιτικού φάσματος με 3 πατριωτικά κόμματα μέσα στα 18, και με άλλα 12 να εκφράζουν διάφορες σκιές του αριστερού μισελληνισμού, περιγράφουν επαρκώς την απόλυτη μιζέρια και αποχαύνωση που κυριαρχεί σε τούτη την χώρα-χώρο.

Όσο για τη χριστιανική δεξιά του Βελόπουλου, οι απόψεις διίστανται και μόνο ο χρόνος θα δείξει τι πραγματικά ισχύει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Βελόπουλος βλέπει τη Ν.Δ, όχι την ηγεσία αλλά αυτό που κάποτε αντιπροσώπευε η παράταξη, με στοργή και νοσταλγία. Τι ενδιαφέρει τους ψηφοφόρους του αυτό, αν τελικά δεν ξεπουληθούν στην υπηρεσία του καθεστώτος ως οι επόμενοι ΑνΕλ; Πάντως όσο αφορά την αριστερά και το φιλελέφτ καθεστώς εν γένει, ο Βελόπουλος δεν θα έχει και πολύ διαφορετική αντιμετώπιση από την Χ.Α. Θα τον βγάζουν ενδεχομένως σε περισσότερα τηλεπαράθυρα (μέχρι να μην τον βγάζουν πια) και θα συμμετέχει στον κοινοβουλευτικό μπουφέ των επιδοτήσεων, κτλ. Ωστόσο, τα τάγματα βίας και τρομοκρατίας της αριστεράς έχουν κάθε λόγο να μην σταματήσουν να κυνηγούν τους (απροστάτευτους πλέον, και εν πολλοίς μεσήλικες) ψηφοφόρους του, ως φασίστες και νεοναζί. Η δε Ν.Δ έχει κάθε λόγο να συνεχίσει να μην καταδικάζει, πόσο μάλλον να 'τελειώνει' τέτοιες πρακτικές, έτσι ώστε όσο γίνεται περισσότερα φοβισμένα δεξιά προβατάκια να επιστρέφουν στο μαντρί της. Αλλά κι ο Βελόπουλος έχει κάθε λόγο να σταματήσει να διατείνεται ότι βρίσκεται εντός του αποκαλούμενου 'συνταγματικού τόξου', αφού τα μέλη της σέχτας αυτής έχουν ήδη αποφασίσει, παμψηφεί, περί του αντιθέτου. Ας σημειωθεί λοιπόν εδώ, κάτω από τις αντιφάσεις της Χρυσής Αυγής, και η πρώτη αντίφαση της Ελληνικής Λύσης: η πεποίθηση του αρχηγού της ότι μπορεί να πατά με το ένα πόδι εντός του Συστήματος και με το άλλο εκτός. Και ότι μπορεί να προστατεύσει τους οπαδούς του διαμαρτυρόμενος στον Χατζηνικολάου ή καλώντας το εκατό. Βούτυρο στο ψωμί του παρακράτους.

Φυσικά το ιδανικό σενάριο για εμάς τους εθνοκεντρικούς, θα ήταν να βρίσκονταν μαζί και η Χρυσή Αυγή και η Ελληνική Λύση εντός του κοινοβουλίου. Για τον απλούστατο λόγο του ότι, σε 4 χρόνια από σήμερα, ο ψηφοφόρος της Ν.Δ που θα είχε απογοητευθεί από τον ωμό και ανθελληνικό φιλελευθερισμό που αναμένεται, και ριζοσπαστικοποιηθεί, θα είχε 2 πατριωτικούς προορισμούς να επιλέξει και όχι μόνο έναν. Ένας μόνο προορισμός σημαίνει μικρότερη έξοδος από τη Ν.Δ στις επόμενες εκλογές. Ωστόσο, στην περίπτωση αυτή, η Χρυσή Αυγή δεν θα είχε αναγκαστεί να μάθει από τα λάθη της... Ένα μάθημα που αν χρησιμοποιηθεί σωστά από τα νυν στελέχη και οπαδούς της, και οδηγήσει στη ρηξικέλευθη δράση, μονάχα δυνατότερους μπορεί να τους κάνει.